Olimpijskie ciekawostki (3)

W igrzyskach 1908 roku w Londynie bieg maratoński wytyczono na trasie długości 26 mil (41 km i 843 m). Jednak organizatorzy postanowili zrobić ukłon wobec rodziny królewskiej i dystans przedłużono o 385 jardów (ok. 352 m), by meta wypadła na wprost loży. Koronowane głowy chciały obejrzeć zwycięzcę z bliska. Potem, w 1912 roku w Sztokholmie, powrócono do krótszego dystansu (40 km 75 m), by w 1920 w Antwerpii ponownie go wydłużyć. Od olimpiady w Paryżu w 1924 roku długość maratonu wynosi 42 km 195 m.
x x x
W igrzyskach 1912 roku w Sztokholmie zapaśnicy stylu klasycznego Fin Alfred Asikainen i Rosjanin Martin Klein zmagali się ponad... 11 godzin. Nie było wówczas limitowanego czasu walk. Klein w końcu zwyciężył, ale był tak wyczerpany, że nie zdołał wyjść na matę do finałowego pojedynku i został wicemistrzem olimpijskim.
x x x
W Paryżu, w igrzyskach 1924 roku, amerykański lekkoatleta Robert Le Gendre uzyskał w skoku w dal wynik lepszy od rekordu świata - 7,72 m, ale nie został mistrzem olimpijskim w tej konkurencji. Rezultat ten osiągnął bowiem w... pięcioboju, w którym zajął trzecie miejsce. Zwycięzca skoku w dal, rodak wieloboisty William DeHart Hubbard, osiągnął 7,44 m. Ówczesny rekordzista świata Amerykanin Edward Orval Gourdin szczycił się wynikiem 7,70 m.
x x x
W 1928 roku w igrzyskach w Amsterdamie sześć z ośmiu startujących na 800 m biegaczek zasłabło po przekroczeniu linii mety. Kiepskie metody treningowe i ostre słońce sprawiły, że kobiety nie wytrzymały trudu rywalizacji na dwa okrążenia. Przerażeni działacze lekkoatletyczni i oficjele MKOl wykreślili z programu igrzysk, aż do 1960 roku, tak trudny dla pań dystans. Obecnie kobiety startują także w maratonie (42 km i 195 m).
x x x
W roku 1936 podczas parady w Berlinie reprezentanci Liechtensteinu i Haiti po raz pierwszy zorientowali się, że ich państwa mają identyczne flagi - dwa poziome pasy, z czego niebieski jest nad czerwonym. W efekcie niewielki europejski kraj postanowił dodać w lewym górnym rogu koronę, która widnieje na fladze do dziś. Od tego czasu również Haitańczycy zmodyfikowali wygląd swoich barw narodowych, dodając na środku niewielką palmę otoczoną sztandarami.
x x x
Duńska amazonka Lis Hartel zdobyła srebrny medal igrzysk 1950 roku w Helsinkach w konkurencji ujeżdżenia, choć trzeba było wsadzać ją i zdejmować z siodła. Cierpiała bowiem na schorzenie kręgosłupa, wywołane przebytą w dzieciństwie chorobą polio.
x x x
Piłka nożna to narodowy sport Brazylii, ale zawodnicy "Canarinhos" długo nie mogli sięgnąć po złoto. Drugie miejsce wywalczyli w Los Angeles (1984), Seulu (1988) i Londynie (2012). "Srebrną" passę przełamali dopiero w 2016 roku w Rio de Janeiro, pokonując w finale w serii rzutów karnych Niemców. Sukces ten powtórzyli w 2021 roku w Tokio, kiedy w decydującym spotkaniu wygrali po dogrywce z Hiszpanami 2:1.
x x x
Charlotte Dujardin, najbardziej utytułowana brytyjska olimpijka, wycofała się ze startu w igrzyskach olimpijskich w Paryżu. Powodem decyzji amazonki jest film wideo sprzed kilku lat, który ma ukazywać ją w niekorzystnym świetle - podaje BBC. Nagranie nie zostało upublicznione, ale sama zainteresowana bardzo wstydzi się swojego postępowania.
Sześciokrotna medalistka, w tym dwukrotnie złota, w ujeżdżeniu stwierdziła, że jest przedmiotem dochodzenia Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej (FEI) i „wycofa się ze wszystkich zawodów podczas trwania tego procesu”. 39-latka poinformowała, że równolegle sprawę wyjaśnia brytyjska federacja.
„To, co się wydarzyło, było całkowicie niezgodne z charakterem i nie odzwierciedla tego, jak trenuję moje konie lub trenuję moich uczniów. Nie ma jednak usprawiedliwienia. Jestem głęboko zawstydzona i powinnam była dać lepszy przykład w tamtym momencie” - napisała w oświadczeniu.
Dujardin wyjaśniła, że film został „nakręcony cztery lata temu” i jest „zdruzgotana, że wszystkich zawiodła”.
Amazonka zdobyła w ujeżdżaniu drużynowym i indywidualnym złote medale na igrzyskach w Londynie w 2012 roku na koniu Valegro, a cztery lata później w Rio para zdobyła indywidualne tytuł mistrzowski i drużynowo wicemistrzowski. Na innym koniu, Gio, zdobyła w tych konkurencjach dwa brązowe krążki na igrzyskach w Tokio.
W Paryżu Dujardin miała rywalizować zarówno w ujeżdżeniu indywidualnym i drużynowym.
Dujardin potrzebowała medalu w dowolnym kolorze, aby objąć prowadzenie jako najbardziej utytułowana brytyjska olimpijka po Laurze Kenny. Specjalistka od kolarstwa torowego na trzech kolejnych igrzyskach w Londynie, Rio i Tokio wywalczyła pięć złotych i srebrny medal olimpijski.