Historia podłogi. Od rzymskiej podgrzewanej po dzisiejszy parkiet

Podłoga towarzyszy ludzkości od zawsze. Niezależnie od tego, czy ludzie mieszkali akurat w jaskini, czy w wigwamie, musieli w końcu po czymś twardo stąpać. Tak jak w przypadku innych elementów związanych z domostwami, podłogi ewoluowały wraz z całą ludzkością. Nasz prapraprzodek mógł pewnie boso spokojnie chodzić po gołej ziemi na początku kwietnia i nie robił sobie z tego tak naprawdę nic.

Ciepło pod stopami

Kiedy podłogi przestały być klepiskiem? Początkowo podłogi wykonywane były z kamienia, betonu lub ceramiki. Pierwsze płytki ceramiczne pojawiły się w V w. p.n.e. w Mezopotamii. Były wykorzystywane przez starożytnych Egipcjan, Greków czy Rzymian. Wynikało to z ich cech: są naturalne, nietoksyczne, łatwe w utrzymaniu i niepalne.

W starożytnym Rzymie podłogi bogato zdobiono mozaikami. Rzymskie podłogi nie tylko pięknie wyglądały, ale również wykorzystywały ciekawe rozwiązania technologiczne. Przykładowo, Rzymianie często chodzili po podgrzewanych podłogach, które montowane były na specjalnych palach, a pod nimi znajdował się piec ogrzewający kafelki.

Od klepiska do francuskiego parkietu

Mieszkańcy średniowiecznej Europy często mieszkali razem ze zwierzętami, dlatego podłoże w domostwach bywało wymoszczone sianem. Jeżeli ludzcy mieszkańcy domu przebywali w oddzielnym pomieszczeniu niż inwentarz, spacerowali po klepisku. Dopiero w baroku zaczęły pojawiać się pierwsze podłogi wykonane z drewna. Była to spora zmiana. Pierwsze panele podłogowe pojawiły się najprawdopodobniej w siedemnastowiecznej Francji.

Właśnie w Baroku w pałacach francuskich elit zaczęły pojawiać się pierwsze parkiety. Nie odbiegały one zbytnio od tego, jak wyglądają one dzisiaj. Każda z części drewnianej podłogi była wycinana, czyszczona i polerowana ręcznie. Ze względu na to parkiet uważany był za produkt ekskluzywny, luksusowy. Przyjęło się, że przed wejściem do pomieszczenia czyszczono lub zdejmowano buty, starając się uchronić przed zniszczeniem bardzo drogie drewniane podłogi.

Podłogi wykonane z drewnianych desek były od początku popularne wśród Europejczyków przybywających do Ameryki Północnej. Na pewno wynikało to z faktu, że o drewno w tych wtedy jeszcze dzikich rejonach było o wiele łatwiej niż
o inne materiały. Do wykonania podłóg najczęściej wykorzystywano wiąz i dąb. Deski podłogowe miały nawet pięć metrów i były nieoszlifowane, nikt też nie myślał o takich szczegółach jak ich czyszczenie. Odpowiednią gładkość uzyskiwały dopiero po miesiącach użytkowania. Do podłoża przytwierdzono je za pomocą gwoździ. Z czasem zaczęto wykorzystywać rozwiązania znane ze współczesnych parkietów – montowania za pomocą piór i piór-wpustów. Następnie odkryto lakiery, którymi zaczęto pokrywać wyszlifowane już parkiety, co zapewniało podłogom połysk i trwałość.

Pod koniec XIX wieku zaczęły powstawać pierwsze fabryki produkujące drewniane podłogi na masową skalę. Deski produkowane w ten sposób miały od jednego do pięciu metrów długości. Można było je montować przy pomocy gwoździ lub kleić. Początek XX wieku należał już do parkietów. Zdominowały one rynek budowlany ze względu na łatwość montażu. W zasadzie każdy, kto potrafił posługiwać się młotkiem i piłą, był w stanie samodzielnie zamontować je w swoim domostwie.

Linoleum kontra drewno

Przed wybuchem II wojny światowej pojawił się poważny konkurent dla drewna – linoleum. Było to rozwiązanie jeszcze łatwiejsze w montażu i o wiele trwalsze od drewna. Po zakończeniu wojny nastąpił boom mieszkaniowy. Wraz z nim pojawiły się różnego rodzaju wykładziny i dywany, które były jeszcze tańsze i łatwiejsze w montażu. Producenci podłóg drewnianych, żeby utrzymać się na rynku, poszukiwali coraz to twardszych i bardziej wytrzymałych gatunków drewna.
W tej chwili możemy przebierać w materiałach i sposobach ich montażu, wybierając idealną dla nas podłogę. Pamiętajcie tylko, żeby stąpać po niej twardo i pewnie! kraw