Dziś dzień tramwajarza. Czy lubimy olsztyńskie tramwaje?

Święto to nie ogranicza się wyłącznie do motorniczych, obejmuje również całe zespoły pracowników, bez których tramwaje nie mogłyby sprawnie funkcjonować. Do nich należą torowcy, dbający o stan torowisk, sieciowcy, pilnujący, by tramwaje zawsze miały dostęp do prądu, oraz obsługa techniczna, troszcząca się o kondycję techniczną floty tramwajowej.

Dzień Tramwajarza to okazja do zastanowienia się nad znaczeniem tej formy transportu publicznego, która odgrywa kluczową rolę w ułatwianiu podróży mieszkańcom miasta. To właśnie dzięki tramwajarzom nie stoimy w korkach jadąc np. do szkoły, do pracy, na zakupy, z wizytą do cioci czy do kina.

Tramwaje w Olsztynie

Tramwaje w Olsztynie to obecnie dość głośny temat. Wszystko za sprawą dobiegającej końca budowy kolejnej linii tramwajowej.
Nowa linia tramwajowa, to 6 km torów i 13 nowych przystanków, z których będą mogli korzystać mieszkańcy. Trasa nowej linii rozpocznie się od istniejącej pętli autobusowej przy ul. Wilczyńskiego. Następnie tory poprowadzą ulicami Krasickiego przy osiedlu Nagórki oraz ul. Synów Pułku, Wyszyńskiego i al. Piłsudskiego, gdzie połączą się na skrzyżowaniu z Kościuszki z już istniejącym torowiskiem. Na placu przy Wysokiej Bramie zostanie także wybudowany docelowy węzeł przesiadkowy.

Warto jednak przypomnieć, że infrastruktura tramwajowa działa w Olsztynie już w latach 1907–1965. Ponownie wróciła do łask od 19 grudnia 2015. Jest to jak dotąd jedyny reaktywowany system komunikacji tramwajowej w Polsce, a także jedyny bez tradycyjnych pętli – posiadający jedynie tory odstawcze i stąd też obsługiwany taborem dwukierunkowym. Olsztyńska tramwajowa infrastruktura to także jedyne przystosowana do taboru o szerokości 2500 mm.

Trochę historii

W roku 1905 ponad 25-tysięczny Olsztyn stał się stolicą rejencji, co skłoniło władze miejskie do podjęcia decyzji o budowie linii tramwajowej. Pierwszy tramwaj elektryczny miał połączyć centrum miasta z Dworcem Olsztyn Główny, znajdującym się we wschodniej części Olsztyna.

15 grudnia 1907 roku uruchomiono linię nr 1 (Dworzec Główny – most Św. Jana na Łynie) o długości 2,3 km oraz linię nr 2 (1 Maja – Jakubowo) o długości 2,44 km. Następnie linia nr 1 została przedłużona do Placu Roosevelta, a w grudniu 1909 roku trasa linii nr 1 została rozszerzona od mostu Św. Jana do pętli naprzeciwko Dworca Zachodniego, osiągając długość 2,72 km. W 1910 roku wprowadzono bilety i konduktorów, a w 1930 roku przedłużono linię nr 1 do alei Przyjaciół, zlikwidowano odcinek linii biegnący przez ulicę Jagiełły do Dworca Zachodniego, zastępując go trasą wzdłuż ulicy Grunwaldzkiej, tunelu, i ulicy Bałtyckiej do alei Przyjaciół. W 1934 roku tramwaj linii nr 1 kursował co 7,5 minut, a linii nr 2 co 15 minut, osiągając średnią prędkość 11,5 km/h. 2 stycznia 1939 roku Miejskie Zakłady Komunikacyjne (MZK) wprowadziły próbne połączenia omnibusowe, z trasą zaczynającą się w centrum miasta i prowadzącą do Osiedla Mazurskiego.

W okresie od 1940 do 1965 roku, podczas II wojny światowej na trasę tramwaju nr 2 wprowadzono trolejbus kursujący do Osiedla Mazurskiego. Po wojnie, w 1946 roku, Rosjanie zajęli Olsztyn, a wojewódzki zarząd przemysłu terenowego podjął decyzję o odbudowie zaplecza technicznego i uruchomieniu komunikacji miejskiej. 30 kwietnia 1946 roku uruchomiono pierwszą linię tramwajową po wojnie, prowadzącą od Jeziora Długiego do Dworca Głównego. 1 maja 1946 roku powołano Miejskie Zakłady Komunikacyjne, a w 1947 roku Olsztyn posiadał 3 linie komunikacyjne, 6 pojazdów tramwajowych i 3 trolejbusy.

W 1959 roku długość tras komunikacyjnych wynosiła 43 km, w tym 6 km tras tramwajowych, a działało 8 linii, z czego 2 były tramwajowe. W ciągu sześciu lat, 20 listopada 1965 roku, zdecydowano o likwidacji komunikacji tramwajowej w Olsztynie.