Tomasz Mackiewicz: Z dna doszedł na sam szczyt
2018-01-28 10:00:00(ost. akt: 2018-01-28 16:11:06)
Zdobycie szczytu Nanga Parbat było największym marzeniem Tomasza Mackiewicza. Nieco ponad rok temu (w grudniu 2016) rozmawialiśmy z Tomkiem przy okazji jego wizyty w Ełku. Teraz przypominamy wywiad z tym wyjątkowym człowiekiem.
Tej zimy znów nie udało się zdobyć szczytu Nanga Parbat. Czujesz niedosyt?
To było nasze szóste podejście. W tym roku podeszliśmy na wysokość 7550 metrów, a więc o 250 metrów mniej, niż cztery lata temu. Zabrakło dosłownie kilku godzin wspinaczki. Niestety, musieliśmy już wracać, bo nie zdążylibyśmy wejść na szczyt przed zmierzchem. Ale niedosytu nie ma. Wręcz przeciwnie - jestem szczęśliwy, że za rok będę mógł jeszcze raz spróbować swoich sił. Znów spotkam się z lokalnymi mieszkańcami, z którymi znam się przecież już 6 lat. Znów poczuję ten dreszczyk emocji po przekroczeniu, mam nadzieję, 7 tysięcy metrów. Po zejściu z góry słyszałem wiele głosów współczucia - doceniam je, ale cały czas powtarzam: ja się cieszę, że mogę jeszcze z Nangą powalczyć.
Byłeś pierwszym człowiekiem od 17 lat, któremu udało się przekroczyć 7 tysięcy metrów na Nanga Parbat. Czujesz się trochę orłem polskiego himalaizmu?
Próbuję nie obrastać w piórka i nie "pompować" swojego ego. Ale fakt, traktuję nasze ekspedycje jako duży sukces. Nie tyle mój, co całej wyprawy. To niesamowite uczucie, iść na tę samą górę, którą niegdyś zdobywał Andrzej Zawada - światowa legenda himalaizmu. Muszę zaznaczyć, że ja nie wspinam się tylko dla siebie. Robię to, żeby pokazać, że w życiu można kreować samego siebie, można wyjść z każdego bagna, można spełniać marzenia, nawet te najbardziej nierealne. Potrzeba tylko determinacji. Próbuję zarazić energią innych ludzi i udowodnić im, że jeśli będą pracować nad sobą, to możliwe jest wszystko.
Wspinaczka to bardzo niebezpieczna pasja. Nie boisz się będąc tak wysoko?
Paradoksalnie, ja w górach czuję się dużo bezpieczniej, niż otoczony tysiącami ludzi w mieście. Zdaję sobie sprawę, że wystarczy jeden błąd, by stała się tragedia. Ale człowiek będąc 7 tysięcy metrów nad ziemią raczej stara się wyostrzyć każdy zmysł i nie myśleć o strachu. Miewałem już niebezpieczne sytuacje. Kilka lat temu spadłem w 40-metrową szczelinę. Nawet lecąc w dół nie było we mnie strachu, myślałem praktycznie, szukałem zaczepienia. Po prostu balansując na krawędzi chmur działa się intuicyjnie.
Powiedzmy, że za rok zdobywasz w końcu szczyt. Co dalej?
Nauczony latami doświadczeń staram się nie projektować za bardzo swojej przyszłości. Wierzę, że czuwa nade mną Opatrzność, to Ona zdecyduje, co będzie ze mną dalej. Nie wiem nawet, czy za rok uda się doprowadzić do wyprawy na Nanga Parbat. Wiem natomiast, że na pewno nie odpuszczę wspinaczki. To byłaby dla mnie niewyobrażalna strata.
W wywiadach z Tobą można przeczytać, że zdarza Ci się używać nieprofesjonalnego sprzętu, na przykład lin rolniczych...
Cóż, wspinaczka to droga zabawa. Trzeba sobie jakoś radzić, wszystko jest kwestią determinacji. Jeszcze przed wyprawą, podczas której udało mi się pokonać wysokość 7 400 metrów na Nanga Parbat, słyszałem wiele obiekcji odnośnie mojego wspinania. Zarzucano mi, że nie mam doświadczenia, że jestem amatorem, że nie dam rady. A ja odpowiadałem: podczas wyprawy Andrzeja Zawady na Everest, szczyt zdobyli nie "wyjadacze" i profesjonaliści, a właśnie amatorzy, którzy pierwszy raz w życiu podchodzili do ośmiotysięcznika. Nie ma sztywnego szablonu na zdobywanie szczytów - tak samo zresztą jak w życiu.
Nie ukrywasz swojej trudnej przeszłości. W jaki sposób to, jaki byłeś, wpłynęło na to, jakim człowiekiem jesteś dzisiaj?
Wychowałem się otoczony naturą, na wsi. Już wtedy miałem w sobie pewnego ducha przygody, cały czas chciałem odkrywać coś nowego. Niestety, mój naturalny instynkt poznawania świata poszatkowało dosłownie mieszkanie w dużym mieście. Wpadłem w nieciekawe towarzystwo, zacząłem brać narkotyki. W końcu powiedziałem sobie kiedyś: ja nie chcę umrzeć przez narkotyki. To byłby wyraz mojej słabości i skrajnej głupoty. Uparłem się, że się wyleczę. Trwało to dwa lata, ale w końcu się udało. Odskocznią był sport - najpierw żeglarstwo, później wspinaczka. To uratowało moje życie i ratuje chyba do dzisiaj, chociaż minęło już 20 lat. Dzisiaj chcę żyć dla innych ludzi. Chcę, żeby ludzie, szczególnie młodzi, czerpali energię z tego co robię. Bo wiem, że czasem wystarczy poznać kogoś, komu udało się wyjść z prawdziwego bagna, żeby znaleźć w sobie siłę na zmianę w życiu.
[fbpost]https://www.facebook.com/monargaudynki/posts/1956504604566547">
A propos młodych ludzi, między innymi dlatego jesteś w Ełku...
Tak. Spędziłem święta ze swoją rodziną, w środę miałem spotkanie z mieszkańcami Ełku w bibliotece, podczas którego rozmawialiśmy trochę o wyprawach, trochę o życiu. Poza tym Wiktor Kurczak ze Stowarzyszenia "Alternatywa", z którym znamy się od wielu lat, zaproponował mi współpracę w projekcie "Ambasadorowie marzeń". Planujemy wspólne projekty, które pozwolą młodym ludziom uwierzyć w siebie, nauczą ich przekraczać własne granice i realizować swoje marzenia. Myślę, że moje doświadczenia mogą być inspiracją dla innych. Poznałem projekt „Ambasadorowie marzeń” i uważam, że jest to doskonała, nieschematyczna profilaktyka. Cieszę się, że mogę wspierać działania stowarzyszenia Alternatywa i z pewnością jeszcze wspólnie coś zrealizujemy. Bardzo dziękuję również władzom miasta za życzliwe przyjęcie mnie w Ełku.
Dziękuję za rozmowę
Kamil Mróz
Fot. Archiwum prywatne
źródło: TVN24/ x-news
Komentarze (25) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.
Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych
Zaloguj się lub wejdź przez
-
-
-
-
-
Pokaż wszystkie komentarze (25)Otco #2434619 | 88.156.*.* 6 lut 2018 12:51
Juz przestańcie srać się z tym Mackiewiczem bo galoty zafajdolicie. A jak nie macie o czym bazgrolić to zainteresujcie się osranym przez gołąbki pomnikiem Jaracza . O Koperniku przy zamku już nie wspomnę
odpowiedz na ten komentarz
wspinaczka to horoba śmiertelna a nie hobby ! #2428723 | 88.156.*.* 29 sty 2018 16:55
Tomasz Mackiewicz: Z dna doszedł na sam szczyt i tam został.
Ocena komentarza: warty uwagi (7) odpowiedz na ten komentarz
Obserwatorkomentatoranonim #2428600 | 89.228.*.* 29 sty 2018 14:48
6, 7, 9, lat, tyle mają osierocone dzieci. Akcja ratownicza mogła pochłonąć kolejne życia. W obliczu śmierci nie ma mocnych. Czy warto ryzykować śmiercią, realizując swoje pasje, marzenia ? Nie żyjemy sami dla siebie. Ludzie potrafią rezygnować z marzeń dla Rodziny. Człowieka wielkiego poznasz po tym, ile jest w stanie dać z siebie i ile zrezygnować dla innych. Hipokryzją są dyskusję i ocenianie czy ktoś tam, gdzieś tam dokonał dobrego wyboru i czy pasje marzenia są tego warte ? O to należy zapytać osierocone dzieci, żonę i rodzinę. Egoizm ma jedno imię. Stać na wyprawę w Himalaje, a nie stać ( nie zabezpieczyć się ) na ubezpieczenie związane z wysokim prawdopodobieństwem wypadku lub śmierci. Absurd.
Ocena komentarza: warty uwagi (3) odpowiedz na ten komentarz
[▪] #2428248 | 94.254.*.* 29 sty 2018 10:10
[°]
odpowiedz na ten komentarz
starfucker #2428243 | 178.235.*.* 29 sty 2018 10:04
Ku pamięci, bardzo ciekawej postaci.
Ocena komentarza: warty uwagi (2) odpowiedz na ten komentarz