Europejskie Dni Dziedzictwa w węgorzewskim muzeum

Miejsca pamięci i kultu to miejsca łączności żywych z umarłymi. Do tej przestrzeni zaliczamy kościoły, cmentarze, miejsca upamiętnienia, pomniki, tablice i inne. Dbałość o nie, jest wyrazem szacunku jak również świadomości, więzi i wartości jakie łączą żywych, z tymi co od nas odeszli.

Mieszkamy, żyjemy w miejscu, w którym historia pisana była od nowa. Formy i priorytety upamiętniania ulegają z upływem lat zmianom. Dlatego też, w wielu przypadkach widać wpływ ideologii i polityki upamiętnienia.

Na Warmii i Mazurach znajduje się ponad trzysta cmentarzy z czasów I Wojny Światowej. Sto lat temu w mogiłach chowano obok siebie żołnierzy wrogich armii. Po II Wojnie Światowej żołnierzy chowano oddzielnie, uznając że śmierć nie czyni ich równymi. Armia wysyła żołnierza na front, a ginie człowiek. Wielka polityka sprawiła, że wiele rodzin pozbawionych zostało grobów swoich bliskich.

W przypadku miejsc pamięci należy dokonywać wyraźnego podziału na różne etapy ich powstawania, które wywarły i wciąż wywierają istotny wpływ na kształt danego miejsca pamięci.

Etap „żywej pamięci” (lata 1944–1948), a następnie stalinizmu (1949–1955), podczas którego konsekwentnie ignorowano ofiary oporu obywatelskiego (Armia Krajowa). Kolejny, trzeci etap (1956–1989), charakteryzował się ostrożnym poszerzaniem upamiętnianych ofiar i wreszcie czwarty – wzmożonej, ale i kontrowersyjnej przebudowy „krajobrazu miejsc pamięci” po 1989r.
(mkl., dp.)