Alfabet Andrzeja Grygołowicza (6)

Lubiejewski Zbigniew (ur. 6.11.1949 roku w Bartoszycach) - w czasach szkolnych brał udział w rozgrywkach piłki ręcznej (jego atutem były „atomowe” rzuty) i siatkówki. Po zdaniu matury w bartoszyckim Liceum Ogólnokształcącym - za namową Leszka Dorosza - w 1967 roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie na Wydziale Rolnym, które skończył - co nie było takie znowu częste wśród sportowców - w normalnym terminie. Jednak Zbyszek do Olsztyna przyszedł przede wszystkim dlatego, że miał tu grać w siatkówkę. I grał przez 11 lat, czyli do 1978 roku.

Na liście jego sukcesów są też dwa Puchary Polski (1970, 1971), wiele tytułów akademickiego mistrza kraju oraz drugie miejsce w europejskim Pucharze Zdobywców Pucharów (1978). Poza tym Zbyszek razem z AZS Olsztyn zwyciężył w wielu prestiżowych imprezach międzynarodowych: Puchar 17 Listopada w Pradze (1973), turniej trawiasty w holenderskim St. Anthonius (1973, 1974, 1975) i belgijski Turniej Europa (1975).

Zbyszek przez 11 lat był związany z AZS Olsztyn, odrzucając w tym czasie wiele ofert bogatszych polskich klubów. Oczywiście szybko jego talent dostrzegli selekcjonerzy reprezentacji kraju, w której w latach 1972-76 wystąpił 160 razy. W tym na igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 roku, gdzie Polacy zdobyli złote medale. Poza tym z reprezentacją Zbyszek został jeszcze wicemistrzem Europy (1975, Belgrad). Miał też szansę na tytuł mistrza świata, ale z wyjazdu do Meksyku w 1974 roku wyeliminowała go kontuzja.

Zbyszek był jednym z nielicznych siatkarzy, którzy szybko zrobili karierę, ale co się dziwić - był przecież bardzo wszechstronnym zawodnikiem: dynamicznym i skutecznym w ataku oraz jeszcze lepszym w przyjęciu zagrywki. A poza tym zawsze był na boisku niezwykle ambitny i zawzięty.
W 1978 roku wyjechał do Belgii, gdzie z zespołem Hormann Genk dwukrotnie wywalczył mistrzostwo i krajowy puchar. Potem został trenerem VC Herentals, z którym zdobył Puchar Belgii, a następnie objął posadę trenera belgijskiej reprezentacji (1982-84). Kolejne trzy lata spędził jako szkoleniowiec Zanhoven, po czym przeniósł się do VC Maaseik. Dalszą pracę trenerską przerwały mu kłopoty zdrowotne, w efekcie po 16 latach wrócił do Olsztyna. Zajął się biznesem, ale obecnie jest już na emeryturze - jako medalista z Montrealu dostaje także emeryturę olimpijską.
Jest ojcem Ewy i Filipa, działa społecznie, m.in. z grupą przyjaciół od lat pomaga Szpitalowi Dziecięcemu w Olsztynie. Na swoim koncie grupa ta ma budowę części hotelowej dla matek, których chore dzieci leżą w szpitalu.
Na emeryturze nową sportową pasją Zbyszka stał się golf, na który zaciągnął go Stasiek Iwaniak, czyli kolejna dawna gwiazda olsztyńskiej siatkówki.

W swojej karierze Zbyszek Lubiejewski był wielokrotnie wyróżniany, m.in. otrzymał złotą odznakę AZS, w plebiscycie „Gazety Olsztyńskiej” na najpopularniejszego sportowca województwa zajął trzecie i drugie miejsce, poza tym zajął trzecią lokatę w plebiscycie z okazji 35-lecia AZS. 25 lat później w kolejnej edycji tego plebiscytu zajął już drugie miejsce. Poza tym Zbyszek jest mistrzem sportu odznaczonym złotym medalem za wybitne osiągnięcia sportowe, otrzymał także Złoty Krzyż Zasługi.
Niedawno został doceniony także w stolicy Warmii i Mazur, bowiem poświęcono mu jedną z tablic w Alei Sław Olsztyńskiego Sportu. A dosłownie kilka dni później w podobny sposób został uhonorowany na Podlasiu.

Mróz Jerzy (ur. 25.06.1954 roku w Olsztynie) - Warmiak z urodzenia, chłopak, który dorastał na olsztyńskim Zatorzu. Wielką miłością Jurka byli piłkarze Warmii, więc wśród młodych kibiców, którzy ze śpiewem na ustach szli na mecze drugoligowej drużyny, nie mogło go zabraknąć.

[medium]765586[/medium]

Od zawsze lubił kibicować i jeździć na różne imprezy sportowe: na swoim koncie ma nawet wyjazd na piłkarskie mistrzostwa świata w 1982 roku w Hiszpanii, na które pojechał autokarem z grupą polskich kibiców.

Poza tym Jurek lubił lekkoatletykę, więc był częstym gościem na zawodach rozgrywanych na Stadionie Leśnym. Najczęściej nie miał biletu, więc z kolegami wchodził albo przez płot, albo... pod płotem.
Dopiero potem przyszła kolej na siatkówkę, bo - jak przyznał - nigdy nie lubił agresji, a siatkówka jest w zasadzie sportem bezkontaktowym. A jak się już siatkówką zainteresował, to wsiąkł już na całe życie. Mieszkał w Kortowie blisko sali sportowej i klubu AZS, więc od podszewki znał problemy olsztyńskich siatkarzy.
Natomiast podczas meczów był... najgłośniejszy, nic więc dziwnego, że w 1983 roku - z okazji plebiscytu na najlepszego zawodnika-studenta - uznano go za najlepszego kibica.
Często miał zaskakujące pomysły - na przykład w 1983 roku, kiedy byłem pierwszym trenerem AZS, w swojej taksówce zorganizował mobilny... punkt sprzedaży biletów na mecze olsztyńskich siatkarzy!

Potem na trybunach kibicowską „pałeczkę” przejęli młodsi, ale Jurek pozostał przy siatkówce, z tym że w innej już roli: w 2003 roku zorganizował w Olsztynie pierwszy memoriał Huberta Wagnera. Niestety, po sześciu latach impreza zaczęła wędrować po kraju, bo Urania okazała się za mała, a Olsztyn za biedny. Fakt jest jednak bezsporny - Jurkowi udało się stworzyć imprezę, która osiągnęła taką rangę, o jakiej inne turnieje towarzyskie mogą jedynie marzyć. W memoriale grały przecież najlepsze zespoły świata, a patronat nad nim objął prezydent Polski.
W 2004 roku z inicjatywy Jurka powstała Fundacja Huberta Jerzego Wagnera. Jej głównym celem jest propagowanie siatkówki wśród młodzieży, głównie tej z Warmii i Mazur.
Jako trener juniorów AZS doświadczyłem pomocy Fundacji podczas udziału w turniejach krajowych i zagranicznych. Jurek ma też duży udział w zdobyciu przez AZS mistrzostwa Polski juniorów w 2007 roku.
Od 2008 roku jest prezesem Warmińsko-Mazurskiego Związku Piłki Siatkowej, jest też członkiem zarządu PZPS (przewodniczy Komisji Historycznej i Nagród).
Siatkarska pasją Jurek zaraził swoje dzieci, w efekcie Cezary i Klaudia pomagają mu w Fundacji.
Jestem pełen podziwu dla jego pasji, mimo nie najlepszego stanu zdrowia Jurek nie poddaje się, nadal działając na rzecz ukochanej dyscypliny. Ścieżka jego sukcesów jest naprawdę imponująca - nie znam drugiego tak zdeterminowanego działacza, który zaczął od „króla kibiców”, a skończył na stanowisku prezesa sportowego związku.
ANDRZEJ GRYGOŁOWICZ