Rozgrywa się ostatnia bitwa o kształt Europy. Dotyczy nie tylko nielegalnych migrantów, ale prawa do narodowej suwerenności państw UE

Niemcy zmagają się z kryzysem migracyjnym na własne życzenie. I to one ponoszą odpowiedzialność za sprowadzenie tego problemu do Europy w tak nieokiełznanej skali. Ale konsekwencjami za te absurdalne decyzje obciążyć chcą wszystkie inne kraje członkowskie, zwłaszcza te, które sprzeciwiały się koncepcji multikulturowości i dzięki temu nie borykają się dziś z islamsko-afrykańską dominacją. Niemieccy politycy mówią więc otwarcie, że należy je zaludnić nielegalnymi migrantami, wdrażając jak najszybciej pakt wprowadzający obowiązek relokacyjny. Sprzeciw ma nie mieć znaczenia i drogo kosztować. Próbuje się więc na różne sposoby ominąć traktaty. Nie tylko w tej jednej kwestii spornej. Olaf Scholz mówi już otwarcie o federalizacji Unii, co w oczywisty sposób doprowadzi do usankcjonowania dominującej roli Niemiec.

UE jako niemieckie superpaństwo

Olaf Scholz gotów jest – jak kilka razy deklarował – do stanięcia na czele państw Europejskich i oduczenia nas „narodowego egoizmu”. Od półtora roku roztacza koncepcję superpaństwa i coraz odważniej zastrzega, że poszerzyć Unię Europejską można tylko wtedy, gdy wprowadzona zostanie zmiana zasad funkcjonowania. „Zaproponowałem stopniowe przejście do większościowego podejmowania decyzji we wspólnej polityce zagranicznej, ale także w innych dziedzinach, np. w polityce fiskalnej” — mówił w sierpniu 2022 podczas wykładu na Uniwersytecie Karola w Pradze. W artykule, który opublikował na łamach „Frankfurter Allgemeine Zeitung” stwierdził wprost: „Po prostu nie stać nas już na krajowe weta, na przykład w polityce zagranicznej”. Od tamtej pory podbił ten pomysł kilka razy, a próby omijania unijnych traktatów i odrębności decyzyjnej państw członkowskich stają się coraz bardziej bezwzględne. Widzimy to także teraz. Decyzje narzucane są wręcz siłowo, a niechęć wobec zachowującej suwerenność Polski wyrażana jest przez rozmaitych komisarzy i instytucje, wraz z groźbą zakwestionowania wyników wyborów.

Kryzys migracyjny i wojna hybrydowa

Komisja Europejska nie ma pomysłu na skuteczne rozwiązanie kryzysu migracyjnego. Jej bezsilność prowokuje napływ kolejnych tysięcy i nikt nie ma wątpliwości, że będzie się on zwiększać. Zamiast go zablokować i uszczelnić granice, tkwi w absurdalnej ideologii nadrzędności prawa do migracji. Tyle, że bez żadnej konsekwencji. Bo gdy mowa o relokacji, nikt już ani praw, ani wolności migrantów nie szanuje. Ich chęć pozostania w Niemczech przegrywa z narastającym naciskiem obywateli zmęczonych i zaszczutych terrorem migrantów. Nie liczy się wtedy ani ideologiczna „wolność do zmiany miejsca zamieszkania”, ani suwerenność krajów członkowskich, którzy sprzeciwiają się masowemu przyjmowaniu ludzi skrajnie obcych kulturowo, których przeszłości i zamiarów nie sposób zweryfikować. Zagrożenie jest ewidentne i to zarówno bezpośrednie, jaki i długofalowe, polegające na trwałej zmianie struktury społecznej i kulturowej Europy. Kilka danych danych, na które wskazał wczoraj europoseł Patryk Jaki, mówi o problemie wszystko: „W 2021 roku co drugi sprawca agresji seksualnej w Hiszpanii to obcokrajowiec, a co piąty pochodzi z Afryki. W Niemczech w morderstwo zamieszany jest ośmiokrotnie częściej imigrant z Afganistanu i Pakistanu niż rodowity Niemiec. W Niemczech 20 razy -, we Włoszech 17 razy -, w Hiszpanii 14 razy częściej podejrzany o przestępstwo jest Algierczyk, niż rdzenny mieszkaniec tych krajów. Według badań z 2016 r. 72 proc. francuskich muzułmanów chce wprowadzenia szariatu”. Zdaje się także nie brać pod uwagę podstawowej kwestii. Kryzys migracyjny podsycany jest sztucznie. Należy go zwalczać nie tylko dlatego, że zarabiają na nim krocie przemytnicy ludzi, ale również dlatego, że sterowana migracja jest rodzajem broni w trwającej od lat wojnie hybrydowej.

Przełomowa decyzja

Mamy więc do czynienia z momentem przełomowym. Tym ważniejszym, że obie te sprawy rozstrzygają się także z naszym bezpośrednim udziałem. Od decyzji podjętej 15 października zależeć będzie to, jaka i czyja będzie Polska, ale też jaka będzie Europa. Czy będzie małym, pozbawionym głosu, wyzyskiwanym krajem, podporządkowanym niemieckiemu superpaństwu, czy bytem suwerennym, rozwijającym się gospodarczo, prowadzącym samodzielną politykę wewnętrzną i międzynarodową, zakorzenionym w bogactwie własnego dziedzictwa kulturowego, tworzącym własne sojusze i liczącym się na świecie, a nade wszystko bezpiecznym. Ogromnie ważne są więc nie tylko wybory parlamentarne, ale także referendum, które obejmuje pytanie o relokację migrantów, a jego wynik może zablokować ewentualne fantazje przyszłych rządów, które chciałby ich przyjmować zgodnie z wolą Komisji Europejskiej. UE robi wszystko, by pomóc opozycji przejąć władzę. Wie, że wtedy nie będzie zbędnych debat i sprzeciwów. Każda decyzja zostanie niezwłocznie wdrożona, jak miało to miejsce za rządów PO-PSL. I dlatego właśnie te wybory są kluczowe zarówno dla bezpieczeństwa Polski, naszej kulturowej tożsamości i narodowego interesu, jak i dla przyszłego kształtu Europy.

Autor: Marzena Nykiel
Redaktor naczelna wPolityce.pl, publicystka "Sieci", autorka książki "Pułapka gender". Była wydawcą i producentem programów tv oraz kierownikiem produkcji filmowej. Absolwentka filozofii i dziennikarstwa KUL oraz podyplomowego studium produkcji filmowej i TV w Łódzkiej Szkole Filmowej. Twitter: @MarzenaNykiel