Moje wspomnienie Marii Koterbskiej

Co tu dużo mówić, jak już ktoś powinien odpowiedzieć za te moje tęsknoty, za te moje pretensje o zbyt wysoki numer pesel, jest to wyłącznie i bezdyskusyjnie moja mama. To ona w swoich czasach nastoletnich i we wczesnej młodości żywo zainteresowana była muzyką polską i światową, także filmem, o kryminałach nie wspominając, skutkiem czego, gdy tylko została matką ukochanej jedynaczki, od samego zarania zaczęła konsekwentnie wszystkie te swoje pasje i zamiłowania przeszczepiać.

Co nam z tego wyszło?

Przy czym przeflancowywała to wszystko o tyle bez opamiętania, co jednak z wystarczającą tolerancją, żeby sobie też dawać flancować idoli i pasje nastolatki urodzonej o ponad ćwierć wieku później. Co nam z tego w międzyczasie wyszło?

Dość powiedzieć, że ja wskażę kolejne przeboje Ireny Santor, a mama świetnie orientuje się w dyskografii i kolejach życia duetu Wham! i George’a Michaela; ja doskonale z marszu i ku wielkiej uciesze mamy oraz jej rówieśniczek zaśpiewam połowę repertuaru Zdzisławy Sośnickiej, a mama z łatwością odróżni Prince’a od Michaela Jacksona i jaką taką angielszczyzną wymieni większe przeboje ich obu, bez pudła trafiając, który z panów wylansował „Billie Jean”, a który dla odmiany „Purple Rain”. A do tego tak się akurat składa, że płyta Zdzisławy Sośnickiej była pierwszym winylem mojej mamy i razem ze starodawnym adapterem posiadamy ją do dziś, ale i kaseta magnetofonowa „Aleja Gwiazd”, z repertuaru tej samej Sośnickiej była moją pierwszą kasetą i grałam ją na swoim Kasprzaku do zdarcia, na zmianę z przebojami Whitney Houston, zespołu Bon Jovi i Krzysztofa Antkowiaka.

Do końca życia nie zapomnę wzruszenia mamy, gdy w wieku lat 12 płynnie i bez zająknięcia wyśpiewałam jej piosenkę „Help!” Beatlesów, jedną z jej najbardziej ulubionych piosenek nie tylko tego zespołu, ale zgoła całego świata — przy czym akurat dwujęzyczność z pewnością zawdzięczam z jednej strony własnemu uporowi i pracowitości, ale z drugiej — właśnie mamie i jej wsparciu, w tym także finansowemu.

Pani Maria
W całym tym muzyczno-pokoleniowym galimatiasie Pani Maria to jest postać na osobny, bardzo obszerny rozdział, może nawet dwa, a każde słowo musiałabym kaligrafować jakimś najcenniejszym atramentem, najlepiej z drobinkami szczerego złota!

[...]

Czytaj e-wydanie

To tylko fragment artykułu. Cały przeczytasz we środowym (20 stycznia) wydaniu Gazety Olsztyńskiej

Aby go przeczytać kliknij w załączony PDF lub wejdź na stronę >>>kupgazete.pl