Damian Lemański: Wpadłem w chmurę smutku [ROZMOWA]
2018-05-07 07:15:00(ost. akt: 2018-05-06 22:25:00)
Podróżnik chętnie spotyka się z ludźmi i opowiada o swoich doświadczeniach
Z Korsz do Dakaru jest 9370 km. Taką trasę pokonał rowerem. Jak sam przyznaje, była to podroż nie tylko drogami Europy i Afryki, ale też krętymi ścieżkami własnych emocji, słabości, przemyśleń. Przy okazji pomógł głuchoniemej dziewczynce.
Z Damianem Lemańskim rozmawia Wojciech Caruk
— Dużo ostatnio się u ciebie dzieje. Pokazujesz swój film „Restauracja” z wyprawy rowerowej z Korsz do Dakaru. Dlaczego akurat taka wyprawa? Dlaczego akurat taki film?
— Ponieważ serce mi tak powiedziało. Poczułem to, chciałem to zrobić. Nie ma u mnie jakiegoś planowania, jak to życie ma wyglądać, tylko podążanie za wewnętrznym głosem.
— Ponieważ serce mi tak powiedziało. Poczułem to, chciałem to zrobić. Nie ma u mnie jakiegoś planowania, jak to życie ma wyglądać, tylko podążanie za wewnętrznym głosem.
— Film powstał już jakiś czas temu. Jest w nim dużo marzeń, tęsknoty. Co się zmieniło w tobie od czasu wyprawy?
— Spełniły się niektóre moje marzenia. Udało mi się dojechać do Dakaru. Przeżyłem coś pięknego. Mam jednak wiele innych pragnień i mam nadzieję, że doczekam się ich spełnienia. Wiele z tych tęsknot zawartych w filmie jest ciągle w moim sercu.
— Spełniły się niektóre moje marzenia. Udało mi się dojechać do Dakaru. Przeżyłem coś pięknego. Mam jednak wiele innych pragnień i mam nadzieję, że doczekam się ich spełnienia. Wiele z tych tęsknot zawartych w filmie jest ciągle w moim sercu.
Nie jest łatwo mi o tym mówić. Nadal nie mam rodziny. Niektórzy mi mówią, że skoro ciągle jeżdżę, to jak mogę mieć rodzinę. Tylko ja nie jeżdżę cały czas. Większość czasu spędzam w domu, a to, że co pół roku gdzieś wyskoczę, to jest niewielki ułamek mojego życia.
Wiem, że gdyby coś się w moim życiu zmieniło, to pewne rzeczy bym przewartościował. Dopóki jestem sam, to chcę z tego korzystać. Mogę sobie podróżować, nikogo tutaj nie zostawiam. Jakbym miał rodzinę, to bym się jej poświęcił, a być może wspólnie z nią podróżował.
— To ciekawe, bo dzisiaj ludzie bardziej tęsknią za tym, co ty robisz. Za zrobieniem czegoś szalonego, ciekawego. Ty po takiej podróży dalej tęsknisz za czymś, co dzisiaj niekoniecznie wydaje się być wartością.
— Człowiek już taki jest, że chce to, czego nie ma. Jedni mi zazdroszczą tej wolności, że mogę sobie jeździć, bo nie mam rodziny. Z drugiej strony ja im zazdroszczę, że mają to coś, co ich tutaj trzyma. Staram się korzystać z tego, co akurat teraz w moim życiu jest. Czuję w sobie instynkt ojcowski i mężowski, a jeśli nie uda mi się tego spełnić, to i tak będę starał się być dobrym człowiekiem. Trawa zawsze jest zieleńsza po drugiej stronie płotu.
— Człowiek już taki jest, że chce to, czego nie ma. Jedni mi zazdroszczą tej wolności, że mogę sobie jeździć, bo nie mam rodziny. Z drugiej strony ja im zazdroszczę, że mają to coś, co ich tutaj trzyma. Staram się korzystać z tego, co akurat teraz w moim życiu jest. Czuję w sobie instynkt ojcowski i mężowski, a jeśli nie uda mi się tego spełnić, to i tak będę starał się być dobrym człowiekiem. Trawa zawsze jest zieleńsza po drugiej stronie płotu.
Z tymi marzeniami też bywa różnie. Często marzymy o czymś, czego nie znamy, a jak to poznamy, to dopiero wtedy okazuje się, czy rzeczywiście tego chcemy.
Wyjeżdżając rowerem, mając doświadczenie z poprzedniej wyprawy do Ameryki Południowej, byłem przekonany, że będzie mi ciężko.
Przed Ameryką to było coś dla mnie nieznanego, teraz wiedziałem, że nie będzie łatwo. Mimo to chciałem dojechać, poczuć ten wiatr na pustyni, piasek w zębach. To cierpienie jest też zapłatą za piękne chwile. Może nie zawsze jest to łatwe, ale trzeba doceniać to, co się ma, i wyciągać z tego jak największe dobro.
— Po przejechaniu tysięcy kilometrów, po przygodach, które spotkały cię po drodze, jaka była twoja pierwsza myśl, kiedy stanąłeś u celu podroży?
— Wyjeżdżając z Korsz nie zakładałem, że tam dojadę. Jechałem etapami. Odwiedzałem znajomych. W Holandii korszewiaków jest mnóstwo, we Francji i Hiszpanii też miałem znajomych. Wiedziałem, że jestem słabym człowiekiem i nawet najmniejsza rzecz może pokrzyżować mi plany.
— Wyjeżdżając z Korsz nie zakładałem, że tam dojadę. Jechałem etapami. Odwiedzałem znajomych. W Holandii korszewiaków jest mnóstwo, we Francji i Hiszpanii też miałem znajomych. Wiedziałem, że jestem słabym człowiekiem i nawet najmniejsza rzecz może pokrzyżować mi plany.
Jeszcze przed wyjazdem, zasypiając, wyobrażałem sobie, jak tam może być na tej pustyni. Fajne jest to późniejsze konfrontowanie rzeczywistości z wyobrażeniami. Chociaż ja staram się nigdy nie nastawiać na to, jak może być, tylko przyjmuję to, co będzie. Z marzycielstwa jestem świetny i dlatego to robię. Być może ta obawa przed końcem kolejnego etapu w życiu, przed tym co dalej.
Kiedy dojechałem do szkoły w Senegalu, w której uczyła się Makane (głuchoniema dziewczynka, dla której Damian podczas wyprawy zbierał fundusze na edukację — red.), to miałem też obawę, jak ona na mnie zareaguje. Kiedy dowiedziałem się, że Jane, założycielka tej szkoły, zwołała wszystkie dzieci na moje powitanie, to tak się zestresowałem, że bałem się, że się rozkleję.
To był wzruszający moment, kiedy odnalazłem Makane, która się do mnie przytuliła, potem dziękowała mi jej mama. Tłumaczyłem, że nic wielkiego nie zrobiłem. Ja tylko jechałem rowerem, co bardzo lubię robić. To nie jest wielkie poświęcenie robić to, co się kocha. To ludzie zrzucali się finansowo. Ja jechałem, oczy były zwrócone na mnie, ale starałem się tę uwagę przekierowywać na Makane.
To był wzruszający moment, kiedy odnalazłem Makane, która się do mnie przytuliła, potem dziękowała mi jej mama. Tłumaczyłem, że nic wielkiego nie zrobiłem. Ja tylko jechałem rowerem, co bardzo lubię robić. To nie jest wielkie poświęcenie robić to, co się kocha. To ludzie zrzucali się finansowo. Ja jechałem, oczy były zwrócone na mnie, ale starałem się tę uwagę przekierowywać na Makane.
— Na którym etapie podróży pojawiła się pierwszy raz myśl: „Nie dam rady, zawracam”?
— W Portugalii . Poczułem, jakbym wjechał w chmurę smutku. Nie wiem, skąd to się wzięło. Jechałem, była piękna pogoda i nagle poczułem się smutny. Nazwałem to chmurą i tłumaczyłem sobie, że skoro w nią wjechałem, to w końcu też wyjadę. Czekałem, aż to minie. Dojechałem do Fatimy i tam miałem już taki dobry wewnętrznie czas.
— W Portugalii . Poczułem, jakbym wjechał w chmurę smutku. Nie wiem, skąd to się wzięło. Jechałem, była piękna pogoda i nagle poczułem się smutny. Nazwałem to chmurą i tłumaczyłem sobie, że skoro w nią wjechałem, to w końcu też wyjadę. Czekałem, aż to minie. Dojechałem do Fatimy i tam miałem już taki dobry wewnętrznie czas.
Kolejny kryzys przyszedł w Maroku, tuż przed Agadirem. Chciałem sobie pewnego dnia podokręcać szprychy, a zapomniałem, jak to się robi. Rozcentrowałem sobie całe koło. Kiedy doprowadziłem je do stanu używalności, postanowiłem znaleźć mechanika, który mi je całkowicie naprawi. Rozbiłem się przy kempingu. Dzień później zaczął padać deszcz, więc postanowiłem zostać w tym miejscu. Jednak przyszli do mnie ludzie i powiedzieli, że nie mogę w tym miejscu biwakować. Zebrałem się i ruszyłem w drogę.
Deszcz nie był taki duży, ale zdążył mnie tak przemoczyć, że aż mi w butach chlupało. Słońce zaszło, zrobiło się zimno. Dojechałem do Agadiru i chciałem znaleźć kogoś do naprawy roweru. Nie wiedziałem jednak, gdzie jechać. To był ten moment, kiedy miałem ochotę rzucić rowerem. Było mi zimno, psychicznie źle czułem się. Dookoła mnie wielkie miasto, w którym nikogo nie znałem.
Nie pozwoliła mi na to jednak moja duma i honor. Zacząłem sobie marzyć, że mnie jakiś samochód potrąci, to przynajmniej wyląduję w ciepłym, szpitalnym łóżku. Na szczęście za Agadirem znalazłem tani hotel, przebrałem się, wysuszyłem i od razu zrobiło mi się lepiej.
— Nie napędzało cię w drodze to uczucie, że nie jedziesz tylko dla siebie?
— Gdybym jechał tylko dla siebie, to łatwiej byłoby zawrócić. Ta myśl, że robię to dla kogoś, że ten ktoś na mnie czeka, bardzo mnie dopingowała. To dodawało mi sił i dawało poczucie, że to nie jest tylko dla mnie i że muszę się trzymać.
— Gdybym jechał tylko dla siebie, to łatwiej byłoby zawrócić. Ta myśl, że robię to dla kogoś, że ten ktoś na mnie czeka, bardzo mnie dopingowała. To dodawało mi sił i dawało poczucie, że to nie jest tylko dla mnie i że muszę się trzymać.
— W filmie „Restauracja” padają słowa, że w życiu najważniejsi są ludzie i uczucia. Skąd taki wniosek? Dalej wychodzisz z takiego założenia?
— Tak. Ja nie jestem materialistą i nigdy nie powiem, że najważniejsze jest coś materialnego. Najważniejsze jest to, czego nie można kupić, np. uczucia, relacje międzyludzkie. Tak jak wspomniałem wcześniej, w czasie podróży pomagała mi myśl, że nie robię tego tylko dla siebie. Wydaje mi się, że żyć tylko dla siebie jest bardzo ciężko.
— Tak. Ja nie jestem materialistą i nigdy nie powiem, że najważniejsze jest coś materialnego. Najważniejsze jest to, czego nie można kupić, np. uczucia, relacje międzyludzkie. Tak jak wspomniałem wcześniej, w czasie podróży pomagała mi myśl, że nie robię tego tylko dla siebie. Wydaje mi się, że żyć tylko dla siebie jest bardzo ciężko.
— Co zmieniło się w tobie od czasu twojej pierwszej wyprawy?
— Mam wrażenie, że w czasie wypraw dużo dawała ci wiara w Boga?
— Nie ukrywam tego. Nie chciałem też nikomu nic narzucać ale dawałem do zrozumienia, że modlitwa bardzo mi pomagała w trudnych chwilach.
— Nie ukrywam tego. Nie chciałem też nikomu nic narzucać ale dawałem do zrozumienia, że modlitwa bardzo mi pomagała w trudnych chwilach.
— Pierwsza wyprawa była do Ameryki Południowej, druga do Afryki. Dokąd będzie trzecia?
— Nie wiem. Po prostu będę słuchał serca, a na razie jest cicho.
— Nie wiem. Po prostu będę słuchał serca, a na razie jest cicho.
Komentarze (3) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.
Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych
Zaloguj się lub wejdź przez
zgred #2503478 | 213.184.*.* 17 maj 2018 14:32
globtrotuar a potem napisza o nim że znalezli nogę i pół głowy gdzieś na śmietniku ,ludzie szukają śmierci
odpowiedz na ten komentarz
ostera #2503245 | 95.160.*.* 17 maj 2018 08:18
"Korsze" to wieś bez punktów sprzedaży mydełka i żyletki, nieświeżo na tej fotce ten ktoś wygląda
Ocena komentarza: poniżej poziomu (-1) odpowiedz na ten komentarz
Przepraszam, ale #2497126 | 37.47.*.* 7 maj 2018 08:55
Przepraszam najmocniej, by nikogo nie urazić, to kto to wogóle jest? I o co chodzi? Może jutro wywiad z Pania Wiesią, bo na szmacie w szkolnej szatni przejechała już 15 razy ziemię dookoła świata!
Ocena komentarza: warty uwagi (10) odpowiedz na ten komentarz pokaż odpowiedzi (2)