AUTentYcZni My jadą na międzynarodowy festiwal

– To ogromne wyróżnienie, ale przede wszystkim szansa na zaprezentowanie umiejętności naszych uczniów w przestrzeni publicznej – podsumowuje Wanda Agnieszka Jabłońska, dyrektor ZPE, przewodnicząca Stowarzyszenia Wyjątkowe Serce.

– Podziwiam ich za odwagę, zaangażowanie i radość, jaką czerpią z występów. Nie boją się wyzwań, co sprawia, że pokazują się w różnych miejscach, osiągają sukcesy. Przełamują w ten sposób bariery mentalne, ale i własne bariery. Każde ich wyjście na scenę jest wyjątkowym twórczym procesem.

Międzynarodowe Spotkania Artystyczne w Elblągu z udziałem teatrów z całej Europy odbędą się w tym roku po raz ósmy. AUTentYcZni My już od kilku tygodni intensywnie przygotowują się do występu. – Bardzo się cieszą z tego wyjazdu. To dla nich ogromna atrakcja, ale i szansa na pokazanie świata autyzmu międzynarodowej publiczności – mówi terapeutka Katarzyna Śliwińska, opiekun teatru.

W teatrze występuje 13 uczniów w wieku od 12 do 22 lat z różnymi niepełnosprawnościami, jednak przede wszystkim z autyzmem. Przez trzy lata działalności przygotowali trzy spektakle: „AUTentYcZni My”, „Historia w tańcu” oraz „Czekając na…”. Na koncie mają już sporo sukcesów. W 2012 roku zdobyli wyróżnienie na Wojewódzkim Przeglądzie Teatrów Amatorskich im. Kasi Kowal w Mrągowie. Rok temu wygrali wojewódzkie eliminacje w ogólnopolskim konkursie teatrów szkolnych Telewizji Polskiej w kategorii gimnazjów.

W tym roku w tym samym konkursie zdobyli drugie miejsce w kategorii domów kultury i innych instytucji oświatowych. Teraz przed nimi występ na międzynarodowym festiwalu w Elblągu.– Każdy uczestnik teatru osiągnął też indywidualny sukces. Wszyscy są dziś bardziej kontaktowi i komunikatywni. Lepiej zorganizowani, znacznie mocniej pewni siebie – tłumaczy Katarzyna Śliwińska.

– Terapia tańcem bazuje na jedności ciała i umysłu, przynosi szczególne efekty w autyzmie, charakteryzującym się deficytami w interakcjach społecznych. Jest przy tym atrakcyjna, a więc tym bardziej skuteczna.

W przedstawieniach nie ma słów, aktorzy tańczą, grają ruchem i emocjami. Każdy występ to w pewnym sensie improwizacja, osobny proces twórczy. - Mimo wyuczonej choreografii na scenie tworzy się prawdziwy obraz każdego z uczniów – mówi Katarzyna Śliwińska, nauczyciel – terapeuta olsztyńskiego ZPE, główny opiekun Integracyjnego Teatru.

– Beata niespodziewanie klaszcze, kiedy zapada cisza. Klaudiusz nagle zaczyna podskakiwać, kiedy wszyscy upadają. Tylko my terapeuci wiemy, gdzie kończy się choreografia a zaczyna improwizacja…

Teatr Tańca intryguje, zaciera różnice między sceną a widzem, scenariuszem a improwizacją. I, co chyba najważniejsze, niszczy bariery między niepełno – a pełnosprawnymi. O czym już wkrótce przekona się publiczność na Międzynarodowych Spotkaniach Artystycznych w Elblągu.