Alfabet Andrzeja Grygołowicza (12)
2021-12-10 12:00:00(ost. akt: 2021-12-09 11:17:47)
AZS Olsztyn - mistrz Polski z 1973 roku
SIATKÓWKA\\\ Olsztyński szkoleniowiec wspomina dzisiaj Macieja, który łowił głębinowe garbusy, Leszka, który raz na treningu zobaczył nawet gwiazdy, Profesora - dobrego ducha olsztyńskiej siatkówki, oraz Arkadiusza - towarzyskiego domatora.
Tyborowski Maciej (ur. 13.07.1945 roku w Parczewie) - przygodę z siatkówką rozpoczął w AZS Gdańsk (1964-68), w którym w 1966 roku zadebiutował w ekstraklasie. W 1968 roku przeniósł się do Olsztyna, gdzie grał do 1974 roku.
Trener Leszek Dorosz, widząc zalety Maćka, przestawił go na rozegranie. Ten nie był z tego powodu szczęśliwy, ale już po roku (1973) AZS zdobył pierwsze mistrzostwo Polski! Uważam, że decyzja o zmianie pozycji na boisku przedłużyła siatkarski żywot Macieja.
W Olsztynie Tyborowski wywalczył także brązowy (1971) i dwa srebrne medale (1972, 1974) mistrzostw Polski. Poza tym czterokrotnie cieszył się ze zdobycia krajowego pucharu (1970, 1971, 1972, 1982).
W latach 1967-69 52 razy wystąpił w reprezentacji Polski, z którą zajął ósme miejsce w Pucharze Świata w 1969 roku. Brał też udział w przygotowaniach do igrzysk olimpijskich w Meksyku (1968) - otrzymał nawet reprezentacyjny garnitur i... walizkę, ale ostatecznie na igrzyska nie poleciał.
W 1974 roku wyjechał do Włoch, gdzie przez osiem lat występował jako grający trener. Potem na krotko powrócił do AZS Olsztyn, z którym w 1982 roku zdobył swój czwarty Puchar Polski. Po tym sukcesie ponownie wyjechał do Włoch, gdzie trenował zespoły i z północy, i z południa kraju (z Sycylią włącznie). Jego największym sukcesem było doprowadzenie w 1991 roku klubu Sisley Treviso do wywalczenia Pucharu Konfederacji. Warto zauważyć, że jednym z podopiecznych Tyborowskiego był wtedy Andrea Anastasi, który na swoim koncie miał już mistrzostwo Europy z 1989 roku. Po latach Anastasi zostanie selekcjonerem polskiej reprezentacji, którą w 2011 roku doprowadzi do brązu Ligi Światowej, brązu mistrzostw Europy i srebra w Pucharze Świata, natomiast w 2012 roku Polacy pod jego kierunkiem wygrają Ligę Światową.
Ale wróćmy do Tyborowskiego, który w 1999 roku pożegnał Włochy, po czym w listopadzie 2000 roku - wobec rezygnacji Stanisława Iwaniaka - został trenerem AZS Olsztyn. Pod jego kierunkiem olsztynianie w 2001 roku zajmują piąte miejsce w lidze, jednak w kolejnym sezonie zastąpił go Bogusław Cieciórski.
Trener Leszek Dorosz, widząc zalety Maćka, przestawił go na rozegranie. Ten nie był z tego powodu szczęśliwy, ale już po roku (1973) AZS zdobył pierwsze mistrzostwo Polski! Uważam, że decyzja o zmianie pozycji na boisku przedłużyła siatkarski żywot Macieja.
W Olsztynie Tyborowski wywalczył także brązowy (1971) i dwa srebrne medale (1972, 1974) mistrzostw Polski. Poza tym czterokrotnie cieszył się ze zdobycia krajowego pucharu (1970, 1971, 1972, 1982).
W latach 1967-69 52 razy wystąpił w reprezentacji Polski, z którą zajął ósme miejsce w Pucharze Świata w 1969 roku. Brał też udział w przygotowaniach do igrzysk olimpijskich w Meksyku (1968) - otrzymał nawet reprezentacyjny garnitur i... walizkę, ale ostatecznie na igrzyska nie poleciał.
W 1974 roku wyjechał do Włoch, gdzie przez osiem lat występował jako grający trener. Potem na krotko powrócił do AZS Olsztyn, z którym w 1982 roku zdobył swój czwarty Puchar Polski. Po tym sukcesie ponownie wyjechał do Włoch, gdzie trenował zespoły i z północy, i z południa kraju (z Sycylią włącznie). Jego największym sukcesem było doprowadzenie w 1991 roku klubu Sisley Treviso do wywalczenia Pucharu Konfederacji. Warto zauważyć, że jednym z podopiecznych Tyborowskiego był wtedy Andrea Anastasi, który na swoim koncie miał już mistrzostwo Europy z 1989 roku. Po latach Anastasi zostanie selekcjonerem polskiej reprezentacji, którą w 2011 roku doprowadzi do brązu Ligi Światowej, brązu mistrzostw Europy i srebra w Pucharze Świata, natomiast w 2012 roku Polacy pod jego kierunkiem wygrają Ligę Światową.
Ale wróćmy do Tyborowskiego, który w 1999 roku pożegnał Włochy, po czym w listopadzie 2000 roku - wobec rezygnacji Stanisława Iwaniaka - został trenerem AZS Olsztyn. Pod jego kierunkiem olsztynianie w 2001 roku zajmują piąte miejsce w lidze, jednak w kolejnym sezonie zastąpił go Bogusław Cieciórski.
Drugą - poza siatkówką - pasją Maćka jest wędkarstwo. Po przyjeździe do Olsztyna zamieszkał na przystani nad jeziorem Kortowskim, gdzie relaksował się, łowiąc głębinowe garbusy, czyli okonie. Natomiast większe sztuki, nawet takie do 20 kilogramów, łowił już na otwarty morzu w okolicach Sycylii.
Maciek był tytanem pracy, dodatkowo sam trenował na kortowskim stadionie, gdzie zresztą mieszkał w budynku klubowym. W tamtych czasach było to ulubione miejsce spotkań siatkarzy, którzy zawsze mogli liczyć na serdeczne przyjęcie ze strony rodziców Maćka.
Maciek był tytanem pracy, dodatkowo sam trenował na kortowskim stadionie, gdzie zresztą mieszkał w budynku klubowym. W tamtych czasach było to ulubione miejsce spotkań siatkarzy, którzy zawsze mogli liczyć na serdeczne przyjęcie ze strony rodziców Maćka.
Urbanowicz Leszek (ur. 1.06.1964 roku w Gdańsku) - „Leszczyk” karierę zaczął w 1979 roku w Stoczniowcu Gdańsk, z którym sześć lat później awansował do pierwszej ligi, po czym przeniósł się do Olsztyna. I to właśnie w stolicy Warmii i Mazur odnosi największe sukcesy - mistrzostwo (1991), wicemistrzostwo (1989) i brązowy medal mistrzostw Polski oraz dwa puchary (1989, 1991).
W 1991 roku został też złotym medalistą uniwersjady w Buffalo - wtedy też opuścił Olsztyn, przenosząc się do Grecji, gdzie w 1992 roku z Olimpiakosem Pireus zdobył mistrzostwo i krajowy puchar. W tym samym roku z greckim klubem zajął też drugie miejsce w Pucharze Europy.
Następny sezon „Leszczyk” spędził we Włoszech, po czym w 1993 roku podpisał kontrakt z Legią. W Warszawie grał do 1997 roku, zostając w tym czasie wicemistrzem kraju (1996) i zdobywcą Pucharu Polski (1995).
Potem wraca do Olsztyna, gdzie gra do 2001 roku, po drodze pomagając zespołowi w awansie do siatkarskiej elity. Karierę zakończył rok później w Szczytnie.
Na talencie Leszka poznali się oczywiście trenerzy reprezentacji, w której w latach 1985-96 wystąpił aż 252 razy. Reprezentował kraj na olimpiadzie w Atlancie (1996), czterokrotnie wziął udział w mistrzostwach Europy (7. miejsce w 1989, 7. m w 1991, 7. m w 1993 i 6. m w 1995 roku) i raz w mistrzostwach świata (9. miejsce).
Po zakończeniu kariery sportowej był doradcą wojewody do spraw sportu, potem został zastępcą dyrektora Centralnego Ośrodka Sportu w Giżycku, poza tym był prezesem Uczniowskiego Klubu Sportowego Rekord Olsztyn, w którym szkolono młodych siatkarzy. W latach 2008-11 był kierownikiem zespołu i asystentem trenera Mariusza Sordyla w olsztyńskim AZS.
W 1991 roku został też złotym medalistą uniwersjady w Buffalo - wtedy też opuścił Olsztyn, przenosząc się do Grecji, gdzie w 1992 roku z Olimpiakosem Pireus zdobył mistrzostwo i krajowy puchar. W tym samym roku z greckim klubem zajął też drugie miejsce w Pucharze Europy.
Następny sezon „Leszczyk” spędził we Włoszech, po czym w 1993 roku podpisał kontrakt z Legią. W Warszawie grał do 1997 roku, zostając w tym czasie wicemistrzem kraju (1996) i zdobywcą Pucharu Polski (1995).
Potem wraca do Olsztyna, gdzie gra do 2001 roku, po drodze pomagając zespołowi w awansie do siatkarskiej elity. Karierę zakończył rok później w Szczytnie.
Na talencie Leszka poznali się oczywiście trenerzy reprezentacji, w której w latach 1985-96 wystąpił aż 252 razy. Reprezentował kraj na olimpiadzie w Atlancie (1996), czterokrotnie wziął udział w mistrzostwach Europy (7. miejsce w 1989, 7. m w 1991, 7. m w 1993 i 6. m w 1995 roku) i raz w mistrzostwach świata (9. miejsce).
Po zakończeniu kariery sportowej był doradcą wojewody do spraw sportu, potem został zastępcą dyrektora Centralnego Ośrodka Sportu w Giżycku, poza tym był prezesem Uczniowskiego Klubu Sportowego Rekord Olsztyn, w którym szkolono młodych siatkarzy. W latach 2008-11 był kierownikiem zespołu i asystentem trenera Mariusza Sordyla w olsztyńskim AZS.
Leszek miał znakomite warunki fizyczne, bardzo dobre przyjęcie oraz... pogodę ducha. Poza tym był bardzo uczynny, a że przykładał się do treningów, więc szybko trafił do reprezentacji. I to właśnie tam, w wieku 22 lat, na jednym z treningów po raz pierwszy zobaczył gwiazdy. Ze zmęczenia.
Jego pasją jest fotografia - często z aparatem w ręku można było go spotkać w Uranii na meczach olsztyńskich siatkarzy.
Jego pasją jest fotografia - często z aparatem w ręku można było go spotkać w Uranii na meczach olsztyńskich siatkarzy.
Wawrzyczek Wiktor (ur. 18.12.1911 w Kończycach Wielkich, zmarł 17 grudnia 1969 roku) - kierownik Katedry Chemii Ogólnej. „Mistrz” - tak go nazywano. Pozostanie w mojej pamięci jako osoba posiadająca siłę przebicia oraz przede wszystkim autorytet. W 1957 roku został prezesem AZS Olsztyn, więc interesował się sprawami sportowców: ich warunkami materialnymi, wynikami w nauce oraz postępami sportowymi. Funkcję tę pełnił do 1969 roku
Ulubieńcami „Mistrza” byli siatkarze, których wspierał moralnie i finansowo. Poza tym na uczelni często wspierał ich swoim autorytetem, w efekcie został współtwórcą wielkiej siatkówki w Olsztynie. Z tego powodu do dzisiaj jest organizowany siatkarski turniej Jego imienia.
Ulubieńcami „Mistrza” byli siatkarze, których wspierał moralnie i finansowo. Poza tym na uczelni często wspierał ich swoim autorytetem, w efekcie został współtwórcą wielkiej siatkówki w Olsztynie. Z tego powodu do dzisiaj jest organizowany siatkarski turniej Jego imienia.
Warzyczek interesował się chirurgią (posiadał nawet komplet narzędzi chirurgicznych). Słynął też z sympatii do kotów; zwierzęta te spacerowały po jego gabinecie nawet w trakcie egzaminów.
Wiśniewski Arkadiusz (ur. 26.03.1964 roku w Warszawie) - przygodę ze sportem rozpoczął od lekkiej atletyki w Polonii, piłki nożnej w Sarmacie i koszykówki znowu w Polonii, natomiast pierwsze siatkarskie kroki stawiał w słynącym z pracy z młodzieżą MDK-u. W 1982 roku z tym klubem wywalczył mistrzostwo Polski juniorów, a rok później z kadrą zdobył złoty medal na Turnieju Przyjaźni w NRD.
W 1983 roku przenosi się do AZS Olsztyn, jednocześnie podejmując studia na ART. Na inaugurację sezonu zadebiutował w meczu z Hutnikiem Kraków, zbierając bardzo pochlebne recenzje. Dwa lata później Hubert Wagner powołał go do kadry.
W Olsztynie występował do 1993 roku (z roczną przerwą na grę w 4M Ceramiche Volley Agrimento) - w tym czasie wywalczył pięć medali mistrzostw Polski (złoto - 1991; srebro - 1989, 1993; brąz - 1985, 1990) dwa krajowe puchary (1989, 1991) oraz siedem razy triumfował w Akademickich Mistrzostwach Polski.
Poza tym zdobył także złoty medal na uniwersjadzie w Sheffield (1991), natomiast w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” został uznany za najlepszego siatkarza polskiej ligi w sezonie 1992/93. Wtedy wyjeżdża do Francji, gdzie w klubie Tourcoing Volleyball Métropole gra do 1998 roku.
Po powrocie do Olsztyna pomógł AZS w awansie do Serii A I ligi, natomiast w 2001 roku przeniósł się do Gwardii Szczytno, gdzie dwa lata później zakończył karierę.
W reprezentacji Polski w latach 1985-95 rozegrał 159 spotkań. Zajął z nią siódme miejsce na mistrzostwach Europy w 1991 i 1993 roku.
W 1983 roku przenosi się do AZS Olsztyn, jednocześnie podejmując studia na ART. Na inaugurację sezonu zadebiutował w meczu z Hutnikiem Kraków, zbierając bardzo pochlebne recenzje. Dwa lata później Hubert Wagner powołał go do kadry.
W Olsztynie występował do 1993 roku (z roczną przerwą na grę w 4M Ceramiche Volley Agrimento) - w tym czasie wywalczył pięć medali mistrzostw Polski (złoto - 1991; srebro - 1989, 1993; brąz - 1985, 1990) dwa krajowe puchary (1989, 1991) oraz siedem razy triumfował w Akademickich Mistrzostwach Polski.
Poza tym zdobył także złoty medal na uniwersjadzie w Sheffield (1991), natomiast w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” został uznany za najlepszego siatkarza polskiej ligi w sezonie 1992/93. Wtedy wyjeżdża do Francji, gdzie w klubie Tourcoing Volleyball Métropole gra do 1998 roku.
Po powrocie do Olsztyna pomógł AZS w awansie do Serii A I ligi, natomiast w 2001 roku przeniósł się do Gwardii Szczytno, gdzie dwa lata później zakończył karierę.
W reprezentacji Polski w latach 1985-95 rozegrał 159 spotkań. Zajął z nią siódme miejsce na mistrzostwach Europy w 1991 i 1993 roku.
Arek był bardzo otwarty, koleżeński i towarzyski, ale jednocześnie był domatorem. Poza sportem interesował się motoryzacją i podróżami. Bez wątpienia mógłby osiągnąć znacznie więcej, niestety, prześladowały go liczne kontuzje, na dodatek w najbardziej nieodpowiednich momentach.
Obecnie mieszka w Warszawie, gdzie pracuje w branży spożywczej, wykorzystując wiedzę zdobytą podczas studiów na Wydziale Technologii Żywności.
ANDRZEJ GRYGOŁOWICZ
Obecnie mieszka w Warszawie, gdzie pracuje w branży spożywczej, wykorzystując wiedzę zdobytą podczas studiów na Wydziale Technologii Żywności.
ANDRZEJ GRYGOŁOWICZ
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.
Zaloguj się lub wejdź przez