W sobotę Polacy zaczynają walkę o medale

Polacy decydujące przygotowania do głównej imprezy sezonu rozpoczęli na początku sierpnia. Najpierw spędzili kilka tygodni w Zakopanem na obozie treningowym, później rozegrali mecze towarzyskie w Krakowie i Łodzi. Do Manili przylecieli w niedzielę, gdzie spędzili ostatnie dni do rozpoczęcia rywalizacji. Dni, które już zaczęły im się dłużyć.

- Nie możemy się doczekać, żeby zacząć. Mamy za dużo wolnego czasu i nie za dużo do robienia. Zawodnicy zaczynają mieć problemy z plecami, bo całymi dniami siedzą – powiedział z uśmiechem trener Nikola Grbic.

- Mam nadzieję, że zaczniemy grać i dostaniemy zastrzyk adrenaliny, wrócimy do naszego normalnego środowiska – dodał.

Zawodnicy podeszli jednak ze zrozumieniem do wcześniejszego przylotu na Filipiny i długiego oczekiwania.

- Wszystko zostało tak zaplanowane, abyśmy się jak najlepiej tutaj zaaklimatyzowali, przystosowali do panujących tutaj warunków. Mamy czas, aby jeszcze potrenować, „przycisnąć” na siłowni, naładować jeszcze akumulatory ile się da, aby starczyło na całe rozgrywki. Każdy z nas już jest gotowy i nie może doczekać pierwszego meczu, aż rozpocznie się tryb turniejowy – podkreślił przyjmujący Kamil Semeniuk.

- Emocje związane z mistrzostwami świata odsuwają na bok nudę i po prostu czekamy na pierwszy mecz – dodał libero Maksymilian Granieczny.

Siatkarze mają swoje sposoby na bezczynność. W przypadku większości są to gry wideo.

- Wziąłem ze sobą dwa laptopy. Jeden jest do grania. Do tej pory był bardzo dobry internet w hotelu, więc mam nadzieję, że to się utrzyma. Poza tym, jeśli nie będę miał możliwości gry, to będę czytał książki, które mam zakupione, ale liczę, że nie będę musiał ich otwierać – przyznał środkowy Norbert Huber.

Dla wielu polskich graczy atrakcję stanowi samo wyjście z hotelu.

- Staramy się jakkolwiek zorganizować sobie czas. Do tej pory mieliśmy kilka poranków wolnych do obiadu, to staraliśmy się gdzieś wyjść. Faktycznie, nie ma za bardzo gdzie pospacerować po lesie czy po parku, więc pozostaje nam chodzenie po galerii, można pooglądać co Filipińczycy jedzą i co kupują – powiedział Semeniuk.

Grający na co dzień we Włoszech siatkarz zdradził też, że reprezentanci Polski są... atrakcją dla niżej notowanych zespołów. O zdjęcia z nim i Wilfredo Leonem prosili m.in. siatkarze z kadry Libii.

- To jest właśnie smaczek mistrzostw świata czy igrzysk olimpijskich, że przyjeżdżają takie reprezentacje, których nie spotyka się co roku – zaznaczył Semeniuk.

Biało-czerwoni rozpoczną rywalizację w sobotę od meczu z Rumunią. W czwartek odbyli pierwszy i jedyny trening w Smart Araneta Coliseum, w której rozegrają fazę grupową. Obiekt jest dość mały w porównaniu do typowych europejskich hal, wokół boiska nie ma zbyt wiele przestrzeni do bronienia. Szkoleniowiec zauważył jednak, że nie jest to najmniejsza arena, w której był.

- Szczerze mówiąc finał Ligi Narodów w Ningbo rozgrywano w hali, która, z mojego doświadczenia, jest najmniejszą halą, w jakiej grałem finały jakichkolwiek rozgrywek jako zawodnik. Kiedy jesteśmy na boisku, nie obchodzi mnie, czy jest na trybunach 3 tys. osób, czy 75 tys. To niczego nie zmienia. Po prostu jesteś na boisku i starasz się dać z siebie wszystko, żeby twoja drużyna wygrała – podkreślił Grbic.

- Czasami oświetlenie może trochę zmienić perspektywę serwowania, czasami ono nie pozwala na dobrą zagrywkę. Tutaj oświetlenie było dziwne, inne niż zwykle. Nie wiem, czy to jego jakość, czy ustawienie, ale czasami patrzyło się w górę i to sprawiało problem. Ale po 10 minutach po prostu się do tego przyzwyczailiśmy – dodał.

Zawodnikom hala i światła jednak nie przeszkadzały.

- Ja tego nie odczułem. Może rozgrywający albo ktoś z innej pozycji niż przyjmujący odczuwa jakiś dyskomfort. To chyba jest sprawa indywidualna. W każdej hali każdemu może coś przeszkadzać, a może komuś w ogóle nic nie przeszkadzać – zauważył Semeniuk.

Jedyne, co może w obiekcie w Quezon City, naprawdę doskwierać to... klimatyzacja.

- Oprócz tego, że było zimno, to sama hala bardzo w porządku, dużo trybun, duża przestrzeń, więc myślę, że jesteśmy przyzwyczajeni do gry w takich właśnie obiektach. Na zmianę temperatur na pewno trzeba uważać, żeby się mocniej nie rozchorować – powiedział Granieczny.

- Dało się odczuć, jeżeli się chwilę dłużej postało, np. podczas ćwiczenia zagrywki z przyjęciem, że troszeczkę się „stygnie”. Trzeba będzie nałożyć bluzę w kwadracie i robić cały czas jakieś ćwiczenia, aby stale być „pod prądem” i rozgrzanym odpowiednio, gdy trzeba będzie wejść na boisko – zauważył Semeniuk.

Z Manili - Monika Sapela (PAP)