Piękny stadion z brzydką historią

Berliński stadion był główną areną olimpiady z 1936 roku, podczas której hitlerowskie Niemcy chciały pokazać światu swoją odradzającą się po przegranej wojnie światowej potęgę. Jednak nie wszystko poszło po myśli Adolfa Hitlera, bowiem ku niezadowoleniu wodza III Rzeszy największą gwiazdą lekkoatletycznych zawodów okazał się Jesse Owens. Ciemnoskóry amerykański lekkoatleta zdobył cztery złote medale i dziś jedna z ulic wiodących na stadion nosi jego imię. Jednak w 1936 roku Hitler ręki mu nie podał, chociaż w ten sposób honorował innych mistrzów olimpijskich. Mimo to Owens - oraz inni czarnoskórzy amerykańscy sportowcy - był zachwycony Niemcami, bo w Berlinie stał się ulubieńcem tłumów, natomiast w swojej ojczyźnie cały czas był obywatelem drugiej kategorii.

Mimo czterech zwycięstw Owensa olimpiada okazała się sukcesem Niemiec, bowiem wygrały klasyfikację medalową. - Poza tym, mimo licznych zastrzeżeń, ostatecznie wzięło w niej udział 49 narodów, co też miało wtedy swoją wymowę. Poza Hiszpanią w zasadzie żadne z liczących się państw nie zdecydowało się na bojkot - ocenił austriacki historyk Matthias Marschik, który podkreślił, że przy okazji wielkiego święta sportowego nie należy zapominać o "mrocznych" elementach przeszłości obiektu.
M.in. z powodu urzędowego antysemityzmu, który panował wtedy w Niemczech, długo od udział w olimpiadzie wzbraniał się Amerykański Komitet Olimpijski.

Ale wróćmy do stadionu, na którym podczas igrzysk w 1936 roku zasiadało ponad 100 tysięcy widzów. Taką widownię miał m.in. finał piłki ręcznej na trawie, w którym zmierzyły się 11-osobowe reprezentacje III Rzeszy i Austrii (gospodarze wygrali 10:6, do przerwy 5:3).

Sport ten do olimpijskiego programu został włączony na życzenie Adolfa Hitlera, który chciał, by 11-osobowa piłka ręczna stała się jedną z najpopularniejszych dyscyplin sportowych w III Rzeszy, co zresztą w pewnym stopniu się udało. Jednak po II wojnie światowej została skreślona z listy dyscyplin olimpijskich. Zorganizowano jedynie jeszcze kilka mistrzostw świata – ostatnie odbyły się w 1966 roku. Od tego momentu popularność zdobyła halowa odmiana piłki ręcznej.
Ostatnia poważna przebudowa Stadionu Olimpijskiego rozpoczęła się w 2000 roku, trwała cztery lata i pochłonęła 242 miliony euro. Zainstalowano wtedy m.in. nowy dach, co było najważniejszym i największym wyzwaniem przygotowujących projekt architektów. Do jego budowy wykorzystano 3,5 tys. ton stali.
Poza tym powstały odpowiadające współczesnym wymogom specjalne loże VIP, których jest 113, prawie 5000 miejsc biznesowych, sklepy z pamiątkami, parking, a nawet podziemny ośrodek treningowy z siłowniami i gabinetami odnowy. Po tej renowacji pojemność trybun wynosi 74 tys. Całkowita kubatura obiektu wynosi 90 tys. metrów sześciennych, a czego 1/3 to powierzchnia socjalno-administracyjna.

Rozgrywano na nim mecze mistrzostw świata 1974 i 2006, a także kobiecego mundialu w 2011 roku. Od 1985 roku obiekt regularnie gości finał Pucharu Niemiec.

Olympiastadion był areną wydarzeń nie tylko sportowych i rozrywkowych. Po drugiej wojnie światowej był siedzibą brytyjskiej armii. Odbyły się na nim dwie msze papieskie - w 1996 roku odprawił ją Jan Paweł II, a w 2011 - Benedykt XVI.
Dziewięć lat temu rozegrano na nim finał Ligi Mistrzów, w którym Barcelona pokonała Juventus Turyn 3:1. W 2009 roku gościł mistrzostwa świata w lekkiej atletyce. Usain Bolt pobił wówczas rekordy świata na 100 i 200 m, a złote medale dla Polski zdobyły Anita Włodarczyk w rzucie młotem i Anna Rogowska w skoku o tyczce. Włodarczyk również ustanawiała rekord globu.
Na co dzień swoje mecze rozgrywa na nim występująca obecnie w 2. Bundeslidze Hertha Berlin.
W tegorocznych ME stołeczny stadion gościł - oprócz wczorajszego finału - pięć spotkań, w tym Polski z Austrią, które biało-czerwoni przegrali 1:3. Łącznie w dotychczasowych spotkaniach padło na tym obiekcie 17 goli, czyli średnia wynosi 3,4.

Stadion Olimpijski (Olympiastadion)
>>> Klub: Hertha Berlin
>>> Pojemność: 74 000
>>> Rok otwarcia: 1936
>>> Koszt przebudowy: 242 miliony euro

Mecze ME 2024
15 czerwca, grupa B: Hiszpania - Chorwacja 3:0
21 czerwca, grupa D: Polska - Austria 1:3
25 czerwca, grupa D: Holandia - Austria 2:3
29 czerwca, 1/8 finału: Szwajcaria - Włochy 2:0
6 lipca, ćwierćfinał: Holandia - Turcja 2:1
14 lipca, finał (zakończył się po oddaniu gazety do druku)