Niewielki wagon, a branie ogromne

Samochody typu kei-car cechują niewielkie rozmiary oraz pudełkowaty wygląd. Na polskich drogach można było je zauważyć po przemianach 1989 roku i otwarciu się naszego rynku. Wówczas to po ulicach jeździły zjawiskowe microvany: subaru sumo oraz suzuki carry. Dlaczego zjawiskowe? Bo wyróżniały się spośród innych modeli i sprawiały, że przechodniom pojawiał się uśmiech na twarzy.

W Japonii klasa kei-car przeżywa swój rozkwit już od kilkudziesięciu dobrych lat. Tak właściwie to od zakończenia II wojny światowej. Kei-car, czyli lekkie samochody pojawiły się na japońskich drogach w momencie, kiedy kraj podnoszony był z ruin. Nie każdego mieszkańca stać było na "pełnowymiarowe" auto, a motocykl nie zawsze był praktyczny, bo jak nim przewieźć całą rodzinę? Użytkownicy takich samochodów mogli również liczyć na ulgi płacąc podatki oraz ubezpieczenie.

Śledząc przepisy normujące klasę kei-car widać, że auta te urosły w ciągu pół wieku. Dla przykładu, w 1949 roku przepisy mówiły, że auto takie ma mieć 2,8 m długości i metr szerokości (jeżeli chodzi o silniki stosowano jednostki czterosuwowe o pojemności 150 cm sześc. i dwusuwy o pojemności 100 cm sześc.). Natomiast po kilku zmianach ich rozmiary wynoszą: 3,4 m długości i 1,48 m szerokości. Zwiększyła się również pojemność silników. Dziś to 660 cm sześc. i moc 64 KM.

Jedyne co nie zmieniło się przez lata, to wysokość, która wynosi 2 metry. To ona sprawia, że auta mają pudełkowaty kształt. Nie ma co się dziwić, bo projektanci głowią się, aby w niewielkiej przestrzeni zmieścić jak najwięcej. To dlatego w klasie tej nie brakuje również przedstawicieli samochodów kempingowych.
Dziś auta klasy kei-car również są bardzo popularne w Japonii. W dziesiątce najpopularniejszych modeli wybieranych każdego roku, znajduje się przynajmniej kilka samochodów lekkich. Od kilkunastu lat najlepiej w tym segmencie sprzedaje się suzuki wagon R.
woj