Maria Widźgowska we wspomnieniach profesora Jana Falkowskiego

Maria Widźgowska (1913-2005), wybitny pedagog i poetka Ziemi Lubawskiej. Panią Marię poznałem w ostatnich latach mojej pracy nad monografią „Ziemia Lubawska”. W czasie zbierania dokumentacji do monografii, moja rodzina z Rożentala oraz tamtejszy proboszcz ks. A. Gajdus, zwrócili mi uwagę na małżeństwo Marii i Jana Widźgowskich. Byli niezwykle cenionymi pedagogami w tej wsi. Pan Jan przez blisko 20 lat był kierownikiem, a następnie dyrektorem szkoły podstawowej. Pani Maria obok pracy nauczycielskiej miała talent poetycki. Wspólnie organizowali różne uroczystości szkolne i dla mieszkańców Rożentala. W 1953 r. J. Widźgowski zorganizował sześcioosobową kapelę ludową (zespół instrumentalno-wokalny), która uświetniała imprezy kulturalne i szkolne.

Pani Maria dbała o ich oprawę słowno-wokalną. Z czasem zaczęła rozwijać swój talent poetycki. Jej wiersze, a także piosenki były śpiewane na występach Zespołów Muzycznych w Rożentalu, Lubawie, oraz np. w Toruniu i Lublinie. Opowiadała mi o tych wydarzeniach z dużą pasją. Ostatnie nasze spotkanie było na początku 2005 r. W towarzystwie dwóch koleżanek – też nauczycielek z Rożentala, ale już na zasłużonej emeryturze – pokazała mi swoje, pisane przez wiele lat poezje, w rękopisie (Ziemia Lubawska s. 544). Dotyczyły one wielu spraw – zarówno wsi Rożental jak i całej Ziemi Lubawskiej. Wiersze patriotyczne i religijne. Byłem nimi zachwycony i urzeczony. Jeden z jej wierszy, za jej pozwoleniem, postanowiłem wykorzystać w swoistej inwokacji w „Ziemi Lubawskiej”.

A brzmi ona następująco:

Często mi się marzy piękna Ziemia Lubawska,
Ziemia ludzi pracowitych, mądrych gospodarzy.
Wiem, że tobie, umiłowana Ziemio
– kwitnącą sadami oddam w podzięce,
Co mam najlepszego – mój zapał młody
– mój trud serdeczny, moje ręce…

Kiedy ukazała się moja monografia w czerwcu 2006 r., pojechałem do Rożentala, aby pani Widźgowskiej wręczyć jeszcze „ciepły” egzemplarz mojej monografii i jeszcze raz serdecznie podziękować za spotkanie sprzed roku. W jej domu powiedziano mi, że Pani Maria już nie żyje. Dowiedziałem się, gdzie jest jej miejsce wiecznego spoczynku na cmentarzu w Rożentalu (obok jej śp. męża) i tam podziękowałem modlitwą za życzliwe spotkanie sprzed roku. Kilka lat temu otrzymałem miły telefon. To dzwonił syn państwa Widźgowskich – mgr inż. Andrzej Widźgowski z Olsztyna, z prośbą o spotkanie. Umówiliśmy się w Toruniu. Okazało się, że w międzyczasie został wydrukowany tomik wierszy jego mamy zatytułowany: „Proste te rymy nie poukładane – sercem pisane” i Pan Andrzej przyjechał aby mi go wręczyć. Radość moja była ogromna i rozmawiało się nam sympatycznie przez wiele godzin. Po raz kolejny sprawdziło się powszechne w użyciu stwierdzenie: „carpe diem” (chwytaj chwilę). Moje spotkanie z jego mamą, odbyło się w ostatniej chwili jej życia.

Więc, na pożegnanie z twórczością Pani Marii jeszcze jeden mały fragment jej poezji:

Jest taka piosenka o naszej Warszawie…
„Nigdzie nie pójdę…tutaj zostanę…
A ja chcę śpiewać o mojej Lubawie,
Że umiłowana i bohaterska…
I że moich marzeń nic już nie odmieni
Chcę tu żyć i pracować na Lubawskiej Ziemi.

Profesor Jan Falkowski
(ur. 27 kwietnia 1938 w Targowisku Dolnym) – polski geograf, specjalizujący się w geografii ekonomicznej i gospodarce przestrzennej
W 1956 roku ukończył liceum w Lubawie, rok później podjął studia geograficzne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Ukończył je w 1962 roku, tematem jego pracy magisterskiej, wykonywanej pod kierownictwem Rajmunda Galona była Morfologia doliny Osy. W 1969 roku podjął pracę na UMK, w 1973 uzyskał stopień doktora nauk geograficznych, a w 1981 doktora habilitowanego. 27 grudnia 1993 uzyskał tytuł profesora nauk o Ziemi, a w 1998 tytuł profesora zwyczajnego.
Dwukrotnie (w latach 1982-1987 i 1996-1997) pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Geografii UMK, a w latach 1997-2002 dyrektora Instytutu Geografii UMK. Od 1988 piastuje stanowisko kierownika Zakładu Gospodarki Przestrzennej i Planowania Strategicznego Instytutu Geografii.