Honorowy obywatel i naprawdę wspaniały człowiek
2021-10-19 17:55:11(ost. akt: 2021-11-02 11:35:08)
O Danielu Kasprowiczu pisaliśmy wielokrotnie. Pochodzący z Rybna młody człowiek postanowił poświęcić część swego życia mieszkańcom Madagaskaru. Za swoją działalność został mianowany Honorowym Obywatelem Gminy Rybno.
Radni Gminy Rybno zdecydowali o nadaniu Danielowi Kasprowiczowi tytułu „Honorowego Obywatela Gminy Rybno”.
Wcześniej 80-osobowa grupa mieszkańców gminy Rybno złożyła wniosek w tej sprawie.
Tytuł ten otrzymali dotąd: Karol Okrasa, Ks. Anastazy Nadolny, dr Aleksandra Piotrowska i Elżbieta Bojanowska. Radni Gminy Rybno swoimi głosami przyznali ten wyjątkowy tytuł Danielowi Kasprowiczowi.
Tytuł ten otrzymali dotąd: Karol Okrasa, Ks. Anastazy Nadolny, dr Aleksandra Piotrowska i Elżbieta Bojanowska. Radni Gminy Rybno swoimi głosami przyznali ten wyjątkowy tytuł Danielowi Kasprowiczowi.
Tytuł Honorowego Obywatela jest wyrazem najwyższego uznania, przyznaje się za wybitne zasługi dla gminy przyczyniając się do jej rozwoju i popularyzacji osiągnięć. Bez wątpienia życie Daniela jest godne naśladowania, ale lista jego aktywności jest o wiele dłuższa. Mogliśmy ją poznać dzięki jego bratu — Sylwestrowi. Daniel Kasprowicz urodził się w Działdowie 29 grudnia 1990 roku. Szkołę podstawową i gimnazjum ukończył w Rybnie, potem uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. S. Żeromskiego w Działdowie.
— W ciągu tych wszystkich lat brat aktywnie udzielał się między innymi w 16. Działdowskiej Drużynie Harcerskiej „Leśne Duszki”, Młodzieżowej Orkiestrze Dętej, scholi Parafialnej przy kościele p.w. NSPJ w Rybnie, kole PCK i wielu innych kołach zainteresowań (dziennikarskim, teatralnym, przyrodniczym). Często jeździł na konkursy recytatorskie, reprezentując Rybno w wielu miejscach, i osiągając wiele sukcesów — opowiada pan Sylwester.
W 2009 roku rozpoczął studia na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. W 2012 uzyskał tytuł licencjata dietetyki, a dwa lata później magistra dietetyki. Na studiach angażował się w wiele inicjatyw, między innymi śpiewał w chórze gospel przy Duszpasterstwie SODA w Sopocie, brał czynny udział w życiu uczelnianym. Na studiach rozwinął swoją pasję do podróżowania, którą pogłębił również do pracy wolontariackiej.
— W ciągu tych wszystkich lat brat aktywnie udzielał się między innymi w 16. Działdowskiej Drużynie Harcerskiej „Leśne Duszki”, Młodzieżowej Orkiestrze Dętej, scholi Parafialnej przy kościele p.w. NSPJ w Rybnie, kole PCK i wielu innych kołach zainteresowań (dziennikarskim, teatralnym, przyrodniczym). Często jeździł na konkursy recytatorskie, reprezentując Rybno w wielu miejscach, i osiągając wiele sukcesów — opowiada pan Sylwester.
W 2009 roku rozpoczął studia na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. W 2012 uzyskał tytuł licencjata dietetyki, a dwa lata później magistra dietetyki. Na studiach angażował się w wiele inicjatyw, między innymi śpiewał w chórze gospel przy Duszpasterstwie SODA w Sopocie, brał czynny udział w życiu uczelnianym. Na studiach rozwinął swoją pasję do podróżowania, którą pogłębił również do pracy wolontariackiej.
Madagaskar to nie jest bajka
W 2011 roku wyjechał na swój pierwszy miesięczny wolontariat na Madagaskarze, gdzie pomagał na misji salezjańskiej w Bemaneviky. Rok później wyjechał na kolejny, tym razem do Mampikony (misji duchackiej), gdzie przeprowadzał badania z zakresu niedożywienia dzieci i młodzieży. Po tej wizycie rozpoczął pierwszą zbiórkę pieniędzy wraz z Fundacją „Ankizy Gasy - Dzieci Madagaskaru” na budowę stołówki przy internacie dla dziewcząt w Mampikony. Stołówka została wybudowana w 2014 roku i służy do dziś siostrom zakonnym, które przygotowują posiłki najuboższym dzieciom.
W 2014 roku rozpoczął pierwszy roczny wolontariat na Madagasakrze. Zajmował się wówczas głównie dziećmi z domu dziecka przy misji duchackiej, pomagał w stołówce misyjnej i odbywał praktyki w lokalnym szpitalu. Po rocznym wolontariacie Daniel wrócił na urlop, podczas którego wydał swoją pierwszą książkę — „Kilasy mandry. Jak Madagaskar nauczył mnie kochać”. Patronem książki została między innymi Gmina Rybno, a sam Daniel Kasprowicz promował misje i pomoc humanitarną w wielu szkołach i ośrodkach znajdujących się na terenie powiatu działdowskiego.
Jak wykarmić głodną planetę
W 2015 roku brał udział w międzynarodowej konferencji „Jak wykarmić głodną planetę” w Australii, gdzie pojechał jako delegat z Polski wysłany przez firmę Bayer Corp. Praca Daniela i esej, który przygotował, został wybrany spośród aplikacji z całego świata nadesłanych w ramach konkursu.
W grudniu 2015 roku Daniel powrócił do Mampikony jako misjonarz świecki, gdzie w ramach współpracy z Polską Fundacją dla Afryki pomagał w tworzeniu najpierw misyjnej przychodni „Flamboyant”, która z biegiem czasu przekształciła się w klinikę medyczną. Do głównych obowiązków Daniela należała przede wszystkim praca z niedożywionymi dziećmi, oraz pielęgnacja chorych przybywających na misję. W ciągu kolejnych miesięcy organizował zbiórki leków i środków medycznych, a także żywności specjalnego przeznaczenia żywieniowego na rzecz misji katolickiej w Mampikony. W 2017 roku otrzymał zaproszenie na kolejną konferencję w ramach szczytu Bayer Corp. „Jak wykarmić głodną planetę”, jako mentor i nauczyciel delegatów z całego świata. Spotkanie odbyło się w stolicy Belgii, Brukseli.
W 2011 roku wyjechał na swój pierwszy miesięczny wolontariat na Madagaskarze, gdzie pomagał na misji salezjańskiej w Bemaneviky. Rok później wyjechał na kolejny, tym razem do Mampikony (misji duchackiej), gdzie przeprowadzał badania z zakresu niedożywienia dzieci i młodzieży. Po tej wizycie rozpoczął pierwszą zbiórkę pieniędzy wraz z Fundacją „Ankizy Gasy - Dzieci Madagaskaru” na budowę stołówki przy internacie dla dziewcząt w Mampikony. Stołówka została wybudowana w 2014 roku i służy do dziś siostrom zakonnym, które przygotowują posiłki najuboższym dzieciom.
W 2014 roku rozpoczął pierwszy roczny wolontariat na Madagasakrze. Zajmował się wówczas głównie dziećmi z domu dziecka przy misji duchackiej, pomagał w stołówce misyjnej i odbywał praktyki w lokalnym szpitalu. Po rocznym wolontariacie Daniel wrócił na urlop, podczas którego wydał swoją pierwszą książkę — „Kilasy mandry. Jak Madagaskar nauczył mnie kochać”. Patronem książki została między innymi Gmina Rybno, a sam Daniel Kasprowicz promował misje i pomoc humanitarną w wielu szkołach i ośrodkach znajdujących się na terenie powiatu działdowskiego.
Jak wykarmić głodną planetę
W 2015 roku brał udział w międzynarodowej konferencji „Jak wykarmić głodną planetę” w Australii, gdzie pojechał jako delegat z Polski wysłany przez firmę Bayer Corp. Praca Daniela i esej, który przygotował, został wybrany spośród aplikacji z całego świata nadesłanych w ramach konkursu.
W grudniu 2015 roku Daniel powrócił do Mampikony jako misjonarz świecki, gdzie w ramach współpracy z Polską Fundacją dla Afryki pomagał w tworzeniu najpierw misyjnej przychodni „Flamboyant”, która z biegiem czasu przekształciła się w klinikę medyczną. Do głównych obowiązków Daniela należała przede wszystkim praca z niedożywionymi dziećmi, oraz pielęgnacja chorych przybywających na misję. W ciągu kolejnych miesięcy organizował zbiórki leków i środków medycznych, a także żywności specjalnego przeznaczenia żywieniowego na rzecz misji katolickiej w Mampikony. W 2017 roku otrzymał zaproszenie na kolejną konferencję w ramach szczytu Bayer Corp. „Jak wykarmić głodną planetę”, jako mentor i nauczyciel delegatów z całego świata. Spotkanie odbyło się w stolicy Belgii, Brukseli.
O marzeniach z Czerwonej Wyspy
Podczas urlopu w 2018 roku wydał swoją drugą książkę-dziennik: „Hazo mena. O marzeniach z Czerwonej Wyspy”. Dochód ze sprzedaży przeznaczył na leczenie najbardziej potrzebujących pacjentów misyjnej kliniki. W tym czasie wziął również udział w telewizyjnym konkursie „Mistrz smaku”. Pod koniec roku 2018 Daniel wrócił do Polski, by kontynuować indywidualne studia pielęgniarskie na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Rok później rozpoczął współpracę z Fundacją Boże Atelier, zbierał środki na budowę szpitala dla niedożywionych dzieci i kobiet będących w ciężkiej sytuacji finansowej. Na ten cel przez nieco ponad rok udało się zebrać prawie 700 tysięcy złotych. Pod koniec 2020 roku wrócił na Madagaskar, gdzie rozpoczął budowę szpitala, któryl początkowo miał powstać w Anivorano (region Diana), ale ostatecznie decyzją zarządu fundacji, powstaje w Manerinerina (Region Boeny).
Podczas urlopu w 2018 roku wydał swoją drugą książkę-dziennik: „Hazo mena. O marzeniach z Czerwonej Wyspy”. Dochód ze sprzedaży przeznaczył na leczenie najbardziej potrzebujących pacjentów misyjnej kliniki. W tym czasie wziął również udział w telewizyjnym konkursie „Mistrz smaku”. Pod koniec roku 2018 Daniel wrócił do Polski, by kontynuować indywidualne studia pielęgniarskie na Gdańskim Uniwersytecie Medycznym. Rok później rozpoczął współpracę z Fundacją Boże Atelier, zbierał środki na budowę szpitala dla niedożywionych dzieci i kobiet będących w ciężkiej sytuacji finansowej. Na ten cel przez nieco ponad rok udało się zebrać prawie 700 tysięcy złotych. Pod koniec 2020 roku wrócił na Madagaskar, gdzie rozpoczął budowę szpitala, któryl początkowo miał powstać w Anivorano (region Diana), ale ostatecznie decyzją zarządu fundacji, powstaje w Manerinerina (Region Boeny).
Będzie kolejna książka
W 2020 roku Daniel powołał malgaskie Stowarzyszenie Atelier de Dieu, które jest filią Fundacji Boże Atelier. W ramach współpracy realizuje następujące projekty: budowę Centrum Medycznego im. bł. Jana Beyzyma w Manerinerina, Szkołę Podstawową św. Urszuli Ledóchowskiej w Mampikony, program „Adopcji na odległość” (140 dzieci otrzymuje darmową edukację i wyżywienie), gospodarstwo rolne w Tanandava (budowa silosów ryżowych, produkcja paszy i hodowla kur niosek), stypendia naukowe dla studentów z ubogich regionów (13 studentów na dzień dzisiejszy), budowę studni głębinowej i wieży ciśnień. Od 2021 roku Daniel współpracuje również Fundacją UNAWEZA, której prezesem jest Pani Martyna Wojciechowska. W ramach współpracy z Fundacją UNAWEZA, zapewniają stypendia naukowe dla dziewcząt z ubogich regionów, utworzył biblioteczkę przy Szkole Podstawowej św. Urszuli Ledóchowskiej, a w planach jest utworzenie klubu sportowego i muzycznego dla dzieci.
Pod koniec 2021 roku planowana jest premiera wydawnicza jego trzeciej książki pt. "TAVELA. Duże lekcje z Małej Afryki”.
W 2020 roku Daniel powołał malgaskie Stowarzyszenie Atelier de Dieu, które jest filią Fundacji Boże Atelier. W ramach współpracy realizuje następujące projekty: budowę Centrum Medycznego im. bł. Jana Beyzyma w Manerinerina, Szkołę Podstawową św. Urszuli Ledóchowskiej w Mampikony, program „Adopcji na odległość” (140 dzieci otrzymuje darmową edukację i wyżywienie), gospodarstwo rolne w Tanandava (budowa silosów ryżowych, produkcja paszy i hodowla kur niosek), stypendia naukowe dla studentów z ubogich regionów (13 studentów na dzień dzisiejszy), budowę studni głębinowej i wieży ciśnień. Od 2021 roku Daniel współpracuje również Fundacją UNAWEZA, której prezesem jest Pani Martyna Wojciechowska. W ramach współpracy z Fundacją UNAWEZA, zapewniają stypendia naukowe dla dziewcząt z ubogich regionów, utworzył biblioteczkę przy Szkole Podstawowej św. Urszuli Ledóchowskiej, a w planach jest utworzenie klubu sportowego i muzycznego dla dzieci.
Pod koniec 2021 roku planowana jest premiera wydawnicza jego trzeciej książki pt. "TAVELA. Duże lekcje z Małej Afryki”.
red.al
lubawa@gazetaolsztynska.pl
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.
Zaloguj się lub wejdź przez