Daniel 10 lat pomaga na Madagaskarze!

Drodzy Czytelnicy, spisuję dla Was tych kilka słów między moimi afrykańskimi obowiązkami, i niezmiernie cieszę się, że mogę podzielić się choć cząstką tego, czego na co dzień doświadczam. Nazywam się Daniel Kasprowicz, pochodzę z Rybna (powiat działdowski) i na co dzień prowadzę Klinikę im. Bł. Jana Beyzyma w Manerinerina (Region Boeny).

Manerinerina to specyficzna wioska położona nieopodal rzeki, która co roku podczas silnych cyklonów rozlewa się na pobliskie ryżowe poletka. Ludność jest prosta i uboga, mieszanka plemienia Tsimihety, Merina, Antandroy i Betsirebaka. Plemienny Madagaskar 21. wieku absolutnie nie zgrywa się z internetowymi mapami, gdzie każdy klan ma swoje terytorium. Przez zmiany klimatyczne i drastycznie skracającą się porę deszczową ludność musiała emigrować z południowej części wyspy, szukając schronienia i nowego życia w małych wioskach i miejscowościach. Stąd też ta nasza Manerinerina stała się mulit-plemiennym folwarkiem, gdzie zdecydowana większość społeczności zajmuje się uprawą ryżu, fasoli black-eye (z malg. lojy) i orzeszków ziemnych, a chłopcy wypasają bydło - za puszkę ziarna dziennie. Kiedy jest sezon żniw, a silosy zbożowe wypełniają się plonami ziemi, jest dobrze. Niestety ten sezon trwa kilka tygodni. W przeludnionych miasteczkach zapasy kończą się bardzo szybko. Kiedy zaś zasoby ubożeją, ceny ryżu wzrastają nawet o kilkaset procent. Bogatsi są wstanie przetrwać ten kryzys, biedniejsi umierają z głodu bądź dobija ich tyfus, malaria i kiła, nie mówiąc o całej rzeszy innych chorób nietropikalnych, z którymi nie radzą sobie rządowe agendy zdrowia. I tu pojawia się BEYZYM, bo tak potocznie nazywają nasz szpital mieszkańcy Manerinerina i wszystkich wiosek nieopodal.

W maju zeszłego roku powołałem Fundację dla Madagaskaru, by móc wspierać ubogie dzieci, dla których powstał projekt stypendialny. To on umożliwia im dostęp do edukacji, a także wsparcie medyczne i wyżywienie. Organizujemy cyklicznie akcje zdrowotne, by zapobiegać niepotrzebnym zgonom dzieci - które bezdyskusyjnie zdarzać się nie powinny, zwłaszcza kiedy pacjent umiera z niedożywienia. Na litość boską! W czasach wszechstronnego dobrobytu na moich oczach zmarła Volamiarona, ośmioletnia dziewczynka, doprowadzona przez dur brzuszny i sytuację finansową rodziców do kacheksji, czyli wyniszczenia organizmu. Mimo starań nie udało się jej uratować. Podobnie jak inne dziecko, które za późno dotarło do szpitala z zimnicą przebiegającą z ostrym i ciężkim przebiegiem. Malaria nie oszczędza nikogo, ale dzieci upodobała sobie nadzwyczaj niemoralnie. Dzięki wsparciu z Polski możemy to zmieniać. Tak też Stowarzyszenie dla Świata wspiera nas w walce z febrą, a Fundacja Mała Misja zakupiła aż 40 kartonów z lekami i jednorazowym osprzętem wykorzystywanym w codziennej praktyce szpitalnej. Darczyńcy Fundacji dla Madagaskaru poprzez swoją hojność pozwalają nam organizować wiele projektów medycznych. Ostatnio zoperowaliśmy pięćdziesiąt dzieci z przepuklinami i innymi schorzeniami wymagającymi interwencji chirurgicznej. W marcu przebadaliśmy i wyleczyliśmy dwieście kobiet, których los na wyspie jest szczególnie trudny. Z okazji Dnia Malarii w kwietniu przyjęliśmy aż trzysta dzieci na oddział, by wyleczyć je z zimnicy i innych chorób tropikalnych i pasożytniczych. Jeśli ktoś chciałby wesprzeć nas w tej walce, bardzo serdecznie zachęcam do współpracy i nawet najmniejszego daru serca.

Kiedy piszę te słowa wszystko wydaję się takie proste i barwne. Niestety życie w Afryce, życie na Madagaskarze nie jest proste. Dla mnie to pewnego rodzaju codzienna walka: by wstać z gorejącym sercem, a może to tchnienie Ducha Świętego, że dziś naprawdę wszystko będzie dobrze, że nikt nie umrze, że wystarczy leków i zwykłych środków ochrony osobistej dla zespołu lekarzy i personelu pielęgniarskiego, którym zarządzam. Codziennie zdarzają się sytuacje przedziwne. Ostatnio nasza uczennica ze szkoły, którą stworzyłem z myślą o biednych rodzinach, została zabrana przez ojca na wioskę. Wydano ją za mąż za krowę lub dwie. Słuch o niej zaginął. Mi przyszło zmierzyć się z tą prawdą, którą podzielić się trzeba z osobą w Polsce wspierającą konkretne dziecko w ramach programu „Adopcji na odległość”. System edukacji na „Wyspie kochających lemurów” jest tak samo kulawy jak publiczna opieka zdrowotna. Szkół publicznych brakuje, a na te prywatne, nawet wyznaniowe i misyjne, nie stać przeciętnego Malgasza, który zarabia dwa bądź trzy złote dziennie. Napęd do powszedniego działania dają jednak te dzieciaki i ta młodzież, która po drabinie szkolnictwa, wspina się z świetlikami w oczach. I wierzę, że to przyszłość tego narodu.

Tymi słowami kończę ten słodko-gorzki list. Gdyby dziś ktoś zapytał się mnie kim jestem i dokąd zmierzam to powiedziałbym pewnie, że jestem chłopakiem, który zagubił się pośród duchów przodków, malgaskich absurdów i w skomplikowanej afrykańskiej przestrzeni. A jednak coś tam ciągnie i nie kłamał Kapuściński pisząc: Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej.”