Tragedia na Jezioraku. Utonął 70-letni żeglarz, jego ciało znaleziono w trzcinowisku

Jutro wróci zwykła, szara codzienność: za nasze działania nie otrzymamy wynagrodzenia, a w głowie pozostanie smutek związany z faktem, że kolejnego człowieka nie udało się uratować. W każdym z nas pojawia się jednak wewnętrzna satysfakcja z niesionej pomocy; z faktu że mogę zrobić coś, co czasem uratuje ludzkie życie. Wydarzenia pozytywne pozostają w naszej pamięci bardziej, mimo że nie mają tak silnego wydźwięku jak tragedie i ludzkie nieszczęścia, stąd nasz apel kierujemy właśnie teraz. Czy doczekamy momentu, w którym iławscy ratownicy zaczną dyżurować zawodowo, niosąc całodobową pomoc wszystkim potrzebującym? Jak długo jeszcze przyjdzie nam działać – niezależnie od pogody, pory dnia i nocy – wyłącznie w charakterze ochotników?

Wszystkie te kilku-, kilkunasto-, nieraz kilkudziesięciogodzinne akcje ratownicze, w ulewnym deszczu, podczas burz i wichur, pokazują, że na Jezioraku potrzebna jest profesjonalna służba ratownicza; taka, która pozostając w stałej gotowości, pospieszy z pomocą natychmiast, a nie dopiero wówczas, gdy ratownicy przybędą z domów, szkół lub zakładów pracy na przystań i wypłyną do zdarzenia; taka, która będzie w stanie zatrzymać w Iławie znakomitych fachowców, którzy mimo doskonałego wyszkolenia, umiejętności ratowniczych, nieraz zmuszeni są opuszczać rodzinne miasto „za chlebem”, zmieniać pracę na taką, która pozwoli godnie żyć; wreszcie taką, której członkowie po powrocie z akcji nie będą musieli tłumaczyć się z nieobecności w pracy, szkole, na studiach, bo to właśnie ratownictwo wodne stanie się ich pracą.

Czy to tylko nasze pobożne życzenia? Czy może realne apele, które nie trafią w próżnię i staną się rzeczywistością już w najbliższych latach?”