Galopujący muflon spod Olsztynka został gwiazdą internetu

Wzgórza Dylewskie to jedno z nielicznych miejsc w Polsce, na których terenie możemy spotkać muflony, bo nie jest to gatunek rodzimy. Na portalu Las w szkatułce napisali o nich oraz opublikowali filmik leśnicy. Nikt nie spodziewał się, że ta dzika owca z zakręconymi rogami zyska taki rozgłos. Milion odtworzeń to jest coś!

— Oryginalnie muflony pochodzą z wysp na Morzu Śródziemnym: Korsyki i Sardyni — pisze na portalu National Geographic Mateusz Łysiak. I dodaje: — Te charakterystyczne zwierzęta parzystokopytne są przodkami owcy domowej. Uchodzą również za najmniejszych przedstawicieli dzikich owiec. Muflony po raz pierwszy introdukowano w obecnych granicach Polski na początku XX w. Powód może okazać się dość nietypowy. Chodziło bowiem o zwiększenie atrakcyjności polowań. Muflony sprowadził Hrabia Seidlitz-Sandreczki. Nie pochodziły one jednak bezpośrednio z Korsyki i Sardynii, a ze słowackiej hodowli.
Muflony wyróżniają się imponującymi, zakręconymi rogami, które mają samce. Pierwsze okazy pojawiły się w kontynentalnej Europie znacznie wcześniej, bo już w XVIII w. Wówczas osobniki z wysp śródziemnomorskich trafiły w okolice Wiednia.

Pojawiły się tu jeszcze przed utworzeniem Parku Krajobrazowego Wzgórz Dylewskich w 1994 roku. Muflon został „osiedlony” na obszarze Wzgórz Dylewskich w 1986 roku za sprawą myśliwych z Koła Łowieckiego „Grunwald”.

— To było jeszcze za kadencji nieżyjącego już prezesa Koła pana Eidtnera, wtedy zarząd podjął decyzję o sztucznej introdukcji i muflon się u nas przyjął — mówi Henryk Kacprzyk, obecny prezes KŁ „Grunwald”. — Populacja się utrzymuje przy rozważnej gospodarce kolejnych łowczych. Najwięcej szkód w populacji muflona czynią dziki, zdziczałe psy i pojawiające się u nas wilki. Ale muflon dobrze się zaadaptował na Wzgórzach Dylewskich. Na zbiorowych polowaniach często widzimy pojedyncze osobniki lub po kilka z nich. Dbamy o nie, ale do nich nie strzelamy.

Od momentu wprowadzenia 6 osobników populacja rozrosła się i dzisiaj liczy około 70 osobników. Muflony zasiedlają przede wszystkim okolice Napromka, Jagodzin, Wygody, Glaznot i Wierzbicy.
I właśnie koło Napromka powstał film z galopującym muflonem.
Muflony są zwierzyną osiadłą i w zasadzie stale przebywają w swojej ostoi, nie udając się w dalekie wędrówki. Długość ciała samca (tryka) wynosi 110-130 cm, wysokość w kłębie 75-88 cm, a waga 35-50 kg. Samice (owce) są mniejsze, osiągając długość 100-110 cm, wysokość 65-75 cm i masę 25-35 kg.
Tryki mają rogi (ślimy, muszle), które stale rosną u nasady i wyginają się w kształt półksiężyca, u starszych osobników tworząc zamknięte koło. Waga ślimów u starych tryków wynosi ok. 3 kg. Z wyjątkiem niektórych bardzo starych tryków, muflony żyją przez cały rok w stadach (kierdelach). Muflon najchętniej zjada miękkie, soczyste rośliny, trawę, zioła, młode pędy drzew i krzewów, a także żołędzie i bukiew.

Park Krajobrazowy Wzgórz Dylewskich jest miejscem, gdzie wciąż żyje wiele unikalnych gatunków zwierząt i owadów. Kilka z nich jest umieszczonych w spisie gatunków zagrożonych w „Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt”. Są to: wydra, wilk i orlik krzykliwy. Do gatunków zagrożonych w skali europejskiej, występujących na terenie Parku, zaliczamy również: trzmielojada, orlika krzykliwego, żurawia, zimorodka, dzięcioła czarnego, lerkę, pokrzewkę jarzębatą, muchołówkę małą, gąsiorka, srokosza, brzegówkę i pokląskwę. Bardzo ciekawa i cenna jest też fauna motyli dziennych. Spośród 43 stwierdzonych gatunków aż 9 umieszczonych jest na „Czerwonej liście zwierząt zagrożonych i ginących w Polsce”.

Na terenie parku istnieją 2 rezerwaty przyrody: Jezioro Francuskie (florystyczny) i Dylewo (leśny). Utworzono tu 22 pomniki przyrody ożywionej (drzewa i grupy drzew) oraz nieożywionej (głazy narzutowe i głazowiska).
bcl