Zauważyć żywy ból

Na taki post natrafiłam w mediach społecznościowych kilka tygodni temu. Pozwalam sobie przytoczyć go w całości — jako wprowadzenie do swoich przemyśleń. Pisownia oryginalna, ale dla czystości tekstu w nawiasach kwadratowych umieściłam kilka przypisów.

Dawno już nic mną tak nie miotnęło…!

Neurologia i neurochirurgia jeszcze w czasach studiów wzbudziły moje wielkie zainteresowanie — do tego stopnia, że na badanie procesów neurologicznych w uczeniu się języka pierwszego i obcych poświęciłam kilka dobrych lat. Poznawszy później kilku neurologów — mogę jedynie chylić czoła przed ich wiedzą, umiejętnościami, cierpliwością, a w wielu wypadkach także empatią dla pacjenta po udarze, walczącego z chorobą Alzheimera, Parkinsona, czy wreszcie dla pacjenta w śpiączce. Do dziś jeden z neurologów stanowi dla mnie prawdziwy wzór do naśladowania — nie tylko w kontekście zawodu lekarza, i opokę w sprawach czysto ludzkich, poniekąd na co dzień. Jego empatią można obdzielić dobrych kilka osób, a fakt, że przy każdej możliwej sytuacji podkreślam, iż w odniesieniu do udaru krwotocznego nie wolno używać określenia „wylew” — to właśnie jego szkoła. Ale też lata styczności z tą akurat dziedziną medycyny nauczyły mnie, że nie każde schorzenie neurologiczne widać gołym okiem.

Jeśli zatem ktoś mówi, że jest niepełnosprawny, a w dodatku prosi o pomoc — to z marszu takiej osobie wierzę. A do tego uważam, że brak wiary w takie wyznanie jest zdecydowanie bardziej chory — niż ewentualne przypuszczenie, że wyznania dopuściła się osoba całkowicie zdrowa. Nie — zdrowy człowiek nie wyznaje obcej osobie, że jest niepełnosprawny. A już zwłaszcza mężczyzna nie czyni takich wyznań pierwszy raz widzianej ekspedientce.

To tyle słowem komentarza do opisanej sytuacji — reszta niech już zostanie milczeniem. Choć to zdecydowanie cisza, która krzyczy wniebogłosy…!

Apoteoza martyrologii

No, niestety. My, Polacy, tak mamy. Lubimy wspominać klęski i upamiętniać rocznice wydarzeń, które najoględniej mówiąc — były raczej naszymi zwycięskimi porażkami. Dla jasności — nie mam nic do pamiętania. Przeciwnie. Uważam, że bez dobrej znajomości własnej historii, w tym także jej bolesnych czy wstydliwych kart — żaden kraj, żadna społeczność nie zbuduje chwalebnej przyszłości. Ktokolwiek jednak roztkliwia się nad losem osób zmarłych w poprzednim wieku, często bezimiennych, a jeszcze częściej kompletnie nieznanych mu/jej osobiście — jednocześnie wzrokiem omijając kogoś, kto czasem prosi o pomoc, a czasem nie, choć gołym okiem widać, że jej potrzebuje — jest zwyczajnym hipokrytą i hipokrytką!

Tak się bowiem składa, że zmarli rzadko kiedy nasz żal i łzy oglądają osobiście. Może dlatego uważam, że żywy człowiek, szczególnie ten, który wymaga jakiejkolwiek uwagi — jest znacznie ważniejszy. Bo bywa tak, że gest wyciągania w czyjąś stronę pomocnej dłoni — nas nic nie kosztuje. Ale dla drugiego człowieka, żywego i cierpiącego — ta nasza pomocna dłoń, poświęcony czas, uwaga — mogą nie tylko odmienić nastrój, ale zgoła przywrócić wiarę w człowieczeństwo.
Tymczasem ostatnio mnie samą spotkała taka sytuacja w pociągu, że człowiek, który jawnie zajął miejsce wskazane na moim bilecie — nawet nie drgnął. Swojego miejsca ustąpił mi za to siedzący po drugiej stronie przedziału… pies o słodkim imieniu Ludwiczek.

I kto by się dziwił, że moja wiara w psy jest nieograniczona i bezkresna, a za to wiara w ludzi… No, cóż…
Magdalena Maria Bukowiecka