CZYTAM, BO LUBIĘ: Lidia Maksymowicz, Paolo Rodari - „Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić”

Jesienią 1943 roku Luda jako trzylatka trafiła do Auschwitz-Birkenau wraz z mamą, dziadkami i przybranym bratem. Została wywieziona z Białorusi, gdzie jej rodzina była zaangażowana w pomoc partyzantom. Trafiła na blok dziecięcy, a tu najmłodsi więźniowie wykorzystywani byli do eksperymentów medycznych doktora Mengele.

Po wyzwoleniu obozu pięcioletnia wówczas Luda została adoptowana przez polską rodzinę i stała się Lidią. Lidia miała problemy z zaaklimatyzowaniem się, codziennymi czynnościami, z jedzeniem. Numer wytatuowany na ręku zaklejała plastrem żeby ludzie nie pytali, żeby nie musiała nic tłumaczyć, a 70 lat później wyblakły już numer 70072 całuje papież Franciszek.

Cały czas tęskniła za swoją matką, pamiętała jej głos, uśmiech. Wiele lat później okaże się, że jej matka żyje – mieszka w dalekiej Rosji i nigdy nie przestała szukać swojej córki. Jak dalej potoczyły się losy kobiet, musicie dowiedzieć się sami.

Książka jest biografią, historią życia Lidii Maksymowicz, a przede wszystkim dzieciństwa, które zostało jej odebrane przez piekło obozu koncentracyjnego. Trafiła do świata pełnego terroru, głodu, chorób, śmierci. Jest jednym z nielicznych najmłodszych dzieci, które przeżyły piekło stworzone przez ludzi. Do dziś czuje strach gdy słyszy szczekanie psa, w restauracji chce w serwetkę chować resztki jedzenia, pamięta przenikliwy i zimny wzrok swojego oprawcy i jego eksperymenty.

Książka nakłania do refleksji, nad wartościami, które nas otaczają. Podejmuje ważne tematy wolności, nadziei, rodziny, przebaczenia, pamięci.