Roman Goll we wspomnieniach profesora Jana Falkowskiego

Roman Goll (1932-2008) był najpierw moim nauczycielem, a potem przyjacielem przez dziesiątki lat. Pierwsze nasze spotkanie zaczęło się w Liceum Ogólnokształcącym w Lubawie. W mojej klasie 9-tej lubawskiego LO, czyli w roku 1953/54, geografii uczył profesor Roman Goll.

Był to niezwykle sympatyczny nauczyciel. Wspaniale wykładał swój przedmiot. Był wymagający, ale jednocześnie w sposób niezwykle kulturalny odnosił się do nas jako uczniów. Po ukończeniu 9 klasy i wakacjach, z dniem 1 września 1954 zorientowaliśmy się, że oto do lubawskiego liceum przybył cały nowy garnitur profesorów, prawie bezpośrednio po studiach wyższych. Wśród nich niestety zabrakło naszego profesora geografii. Na pytanie co stało się z naszym ulubionym profesorem padała najczęściej odpowiedź, że uwiodła go jakaś bydgoszczanka i przeprowadził się do Bydgoszczy.

Żałość uczniów po wspaniałym profesorze była powszechna. Ale życie licealistów musiało się toczyć dalej. Teraz geografii uczył nas prof. Stanisław Woźny, który jednocześnie był dyrektorem LO. To był niezwykle dynamiczny człowiek. Właśnie u niego „zarobiłem” pierwszą ocenę niedostateczną, która w wyniku jego zdenerwowania niesubordynacją nas – kilku chłopaków, przez wydłużenie sobie przerwy – w moim przypadku zaowocowała piątką (czyli oceną bardzo dobrą), zgodnie z numerem jaki miałem w Dzienniku Lekcyjnym. Z profesorem Gollem spotkałem się dopiero po moich studiach i podjęciu pracy w UMK, czyli z początkiem lat siedemdziesiątych ub. wieku. W ramach mojej pracy na uczelni miałem dwa zadania pozanaukowe. Pierwszym były olimpiady geograficzne, na których pełniłem przez co najmniej 10 lat funkcję przewodniczącego okręgowej olimpiady geograficznej w Toruniu.

Drugim miejscem naszych spotkań były egzaminy na stopnie specjalizacji zawodowej, w których brał udział także Romek – jako członek Komisji wojewódzkiej. Poznaliśmy się rodzinnie i chociaż rzadko, to bywaliśmy u siebie. Profesor zawsze elegancko ubrany, pełen kurtuazji dla koleżanek i kolegów, ale też dla zwykłego licealisty. To właśnie jego byli licealiści po śmierci napisali o nim (cyt. z internetu): „wspaniały człowiek”, „mój ulubiony Profesor od geografii”, „zawsze uśmiechnięty, zawsze w garniturze”, „wstyd było u niego nie umieć zadanej lekcji”, „będzie zawsze w naszej pamięci”, „odszedł Człowiek z wielką klasą”. Taka jest też moja opinia o moim profesorze, koledze i przyjacielu.

Profesor Jan Falkowski
(ur. 27 kwietnia 1938 w Targowisku Dolnym) – polski geograf, specjalizujący się w geografii ekonomicznej i gospodarce przestrzennej
W 1956 roku ukończył liceum w Lubawie, rok później podjął studia geograficzne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Ukończył je w 1962 roku, tematem jego pracy magisterskiej, wykonywanej pod kierownictwem Rajmunda Galona była Morfologia doliny Osy. W 1969 roku podjął pracę na UMK, w 1973 uzyskał stopień doktora nauk geograficznych, a w 1981 doktora habilitowanego. 27 grudnia 1993 uzyskał tytuł profesora nauk o Ziemi, a w 1998 tytuł profesora zwyczajnego.
Dwukrotnie (w latach 1982-1987 i 1996-1997) pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Geografii UMK, a w latach 1997-2002 dyrektora Instytutu Geografii UMK. Od 1988 do 2008 roku piastował stanowisko kierownika Zakładu Gospodarki Przestrzennej i Planowania Strategicznego Instytutu Geografii.