PRZEWODNIK PO BIEGANIU || Nie zawężaj się tylko w bieganiu – triathlon jest dla każdego!

W triathlonie skrajna odmienność składowych sama w sobie wystarcza do zachowania większej odporności na kontuzję. Poznawcza odrębność w strukturze ruchu odsuwa kłopoty. Znam wielu triathlonistów. Zdecydowanie rzadziej dotyka ich problem urazów.

Narzucona w biegu kinematyka nie uaktywnia w całości czynnego aparatu ruchu. Tworzy zaskakujące odczucia niedoróbek w wielu miejscach. Rower nie tylko zwiększa moc biegaczy. Pozwala na wzmocnienie partii mięśniowych nie uczestniczących bezpośrednio w biegu. Pływanie stabilizując sylwetkę w bezwładnym wysiłku doskonale uzupełnia czynność mięśni posturalnych okalających kręgosłup. Dba o napięcie tak niezbędne podczas wybiegań. Rozluźnia nadczynności tworzone na skutek powtarzalności rytmu trwającego godzinami w obowiązku biegacza.

Triathlon to inny świat sportu. Bliski biegaczom w odczuwaniu zmęczenia, jednak inny w podziale jego etapów. Trzeba się zebrać na nowo w każdej konkurencji, znaleźć czas na doskonalenie ich w umiejętności. Bez względu na wiek składowe tego sportu potrafią zaskoczyć w odkrywaniu nowych doświadczeń. Potrzeba czasu, aby poczuć siodełko inaczej niż bolesny odciski od siedzenia na nim. Potrzeba wielu miesięcy, aby opanować pracę nóg w kraulu, oswoić się z wodą w oddechu. Znaleźć rytm i technikę, która nie męczy. Potem już wszystko z górki.

Nagle uświadamiamy sobie, że byliśmy ubożsi o te doznania. Szukając dalej, odkrywamy open water w sprzętowym doposażeniu, które zaczyna kusić po basenach kręconych w nawrotkach. To inny rodzaj pływania. Nawigacja nie sprawiająca kłopotów na torze potrafi nieźle namieszać w utrzymaniu kierunku, a obawy przed tym co w wodzie niewidoczne, szarpie umysłem. Minie sezon zanim większość z nas poradzi sobie z tym problemem. Kombinezony neoprenowe, bojki asekuracyjne tworzące obowiązkowe wyposażenie muszą znaleźć swoje miejsce w szafie już nie biegacza, tylko triathlonisty.

Trzeba chronić układ przez szerokie spektrum współzależności fizycznych jeżeli chcemy zagościć na stałe w sporcie oddalając od siebie niedoskonałości czasu. Zawężając się w tylko w bieganiu musimy pamiętać o jego minusach.
Mam wśród znajomych wiele osób odkrywających siebie na nowo. Doceniających inne odczucia po trudach pierwszych kroków w triathlonie. Zaskoczeni postępem, często okupionym bólem wtajemniczenia, krok po kroku odkrywają nowe umiejętności.

W połówce życia większość z nas poddaje się woli cywilizacyjnej wygody. Fotel, samochód coraz bardziej dopasowuje się do codzienności. Uaktywniając się nadmiernie w urlopie boleśnie odczuwamy zapomnianą rolę układu mięśniowego. Mikrourazy studzą marzenia o mistrzostwie. Często wracamy z rozgrzebaną kontuzją do pracy. Dyskomfort bólu zaprasza z powrotem do bierności. Utwierdzamy się w przekonaniu, że sport, to przywilej zapomnianej młodości. Zmęczeni codziennością szukamy wypoczynku w bezruchu. Godzimy się na nieuchronność ograniczeń. Tracimy wiarę, że możemy zbudować przez systematyczną aktywność energię na lepszy dzień.

W starszym wieku nie ma mowy o bezwzględnym przestrzeganiu planów treningowych, które mogą z powodzeniem realizować młodzi zawodnicy. Zdarzają się amatorzy odporni na wysiłek ponad wiek, ale to przypadki wyjątkowe w biomechanicznej sprawności. Nie próbujmy ich naśladować. Może nas nie tylko zaboleć, ale i skutecznie zamknąć drzwi do sportowej pasji.

Róbmy swoje. Organizm obciążonego latami zmagań z upływem czasu kumuluje obawy związane z możliwością radości z wysiłku. Zaczyna tu i tam szwankować. To podpowiedź, gdzie leżą błędy. Jeżeli wsłuchamy się w nie, to zrozumiemy jak sobie z tym poradzić. To nie tylko klucz do nowej sprawności, również zamek otwierający dostęp do psychicznego resetu poprzez sport.

Rolowanie ułatwia potreningowe ułożenia powięzi w strukturze włókienek mięśniowych. Powinno być stosowane nie tylko po treningu, ale również jako oddzielna jednostka. Pomaga wrócić szybciej w odczuciu bezbolesnej funkcji. Po nim możemy sobie pozwolić na głębsze rozciąganie. Bieganie jest sportem, który był zawsze wśród nas. Używaliśmy go w wielu potrzebach przetrwania. We współczesnym świecie odkrywamy jego tajemnice na nowo. Zapominamy o tym, że dawniej to była jedna z wielu fizycznych konieczności. Komplikowanie prostych zależności w sporcie na pewno nie jest wskazane.

Samo bieganie wciągające nas coraz bardziej w kilometraż i startowe wyzwania jest pułapką uzależnienia. Nie bacząc na upływ czasu pchamy się w maratony. Jeden za drugim, często bez okresu regeneracji. Myślę, że największy rozsądek w sporcie dotyczy starszego pokolenia biegaczy. Olimpiada, na której powinni wystartować, dawno się odbyła. Teraz została nam nasza mała olimpijska sprawność, o którą powinniśmy zabiegać każdego dnia. To trudne zadanie, szczególnie wtedy jak zostajemy sami na sportowej arenie na której wiedza biomechaniki, biochemii, kinematyki i fizjologii wysiłku sportowego jest sprzeczna z wykonywaną profesją.

Za tydzień: Skurcze i kurcze. Czym różnią się poza nazwą.