Trzeba otwierać się na świat

— Piszesz na swoim blogu, że odkrywanie świata na własnych zasadach to najsłuszniejsza inwestycja. Taka świadomość towarzyszy ci od dawna?
— Pasja do podróży była we mnie od dziecka, ale nie zawsze były możliwości dalekich podróży. Odkąd pamiętam, rodzice kupowali mi książki. Moje ulubione to te o monumentach świata i atlasy. Całe dzieciństwo nad moim łóżkiem wisiała mapa świata. Znałam ją na pamięć. Mając 6 lat, z zamkniętymi oczami mogłam wskazać, gdzie leży Urugwaj, Honduras czy Gujana Francuska. Jako dziewczynka oglądałam w książkach Tadż Mahal, Copacabanę czy Mur Chiński i marzyłam, żeby w te miejsca kiedyś pojechać. Kiedy miałam 18 lat i zarobiłam pierwsze pieniądze, spakowałam się do plecaka, wzięłam do kieszeni 200 euro i ruszyłam stopem od Paryża, przez Lazurowe Wybrzeże do Włoch. Nocowałam pod gołym niebem, u ludzi z couchsurfingu, nie chodziłam po restauracjach, jadłam kupione w markecie najtańsze muffiny albo kuskus. Do dziś nie jem kuskusu, za to wyprawę wspominam jako jedną z najlepszych przygód w życiu. Kończę właśnie 30 lat i z radością mogę powiedzieć, że większość tych miejsc, do których wzdychałam w dzieciństwie, odhaczyłam już na swojej liście marzeń.

— Te pierwsze podróże były podobne do wyprawy za 200 euro?
— Byłam mistrzynią w wyławianiu promocji lotniczych. Zdarzało mi się na przykład polecieć do Włoch za 19 złotych, zjeść pizzę, wypić espresso i wrócić do Polski tego samego dnia. Wykorzystywałam każdą okazję.