PRZEWODNIK PO BIEGANIU|| Ręce — to one tworzą rytm biegu

Ciało ma zdolność przystosowywania się do wyuczonych wymogów ruchowych, a więc również do dysfunkcji, które one powodują. Ciężko je później wyrzucić z biegowych przyzwyczajeń. Na pewno niejednokrotnie z daleka rozpoznaliśmy znajomych, nie widząc ich twarzy. Podświadomie wiemy, że to oni.

Podziwiamy biegaczy z płynnością pokonujących dystans. Nic nas nie razi w ich swobodzie wysiłku. Zaczynamy ich naśladować i czasami wypada to groteskowo. Każdy biegacz posiada swoiste przyruchy, które są bardzo charakterystyczne dla jednostki i to właśnie wyróżnia nas w tłumie. Są zależne od koordynacji ruchowej i indywidualnej budowy. Decydują o pozytywnym lub negatywnym wpływie na technikę biegu.

Czego nam najczęściej brakuje do tego, aby idealna koordynacja podczas treningu odwróciła uwagę od innych naszych niedostatków? Nawet jeśli na początku nie zdajemy sobie z tego sprawy, to na najczęściej ruch rąk. Poruszają się gdzieś obok, wyprzedzają lub lekko spóźniają się w pracy, zaburzają płynność. Szarpią zmęczonym biegaczem. Powinny być niewidoczne w biomechanicznej całości, wtedy najbardziej pomagają

Podczas biegu mamy odczucie omdlewania rąk. U początkujących to normalne. Trzeba je czasami opuścić, lekko wstrząsnąć i z powrotem zaprząc do pracy. Czas leczy wszystkie zaniedbania, to najlepsze lekarstwo. Ale żeby nie było za łatwo, to praca. Spokojna, cierpliwa i systematyczna. Nie zmuszajmy się do poprawności. Wykonujmy założenia ruchowe i sprawdzajmy ich efekty w ocenie innych lub na nagraniu. Niech pracują do przodu i tyłu, ale tak, aby nie skręcały barków i bioder.
Nie powinny poruszać się jak tłok w jednej linii, ale bardzo swobodnie, po lekkim łuku w rozluźnionych barkach zaprasza nogi do współpracy. Łokcie blisko ciała. I zmienność kąta w stawie łokciowym w zależności od tego jaka jest szybkość i konfiguracja terenu. To właśnie decyduje o położeniu bioder i środku ciężkości ciała biegnącym z nami. Te wszystkie czynności wymagają jednak kilometrów spokojnego wysiłku.

Aby sobie pomóc, dobrym rozwiązaniem jest bieganie na początku z gumą (szeroka z pasmanterii), która łącząc obie dłonie, przepleciona przez kark, pomaga utrzymać zgięcie w stawie łokciowym, ułatwia mięśniową kinematykę i odciąża ręce. Jest to sprawdzony (2-4 miesiące) bardzo pomocny patent. Dobrze ustawiona praca rąk to: dobra praca bioder i poprawna technika biegu. Dłonie lekko zamknięte z kciukiem przy palcu wskazującym odwrócone do ciała wewnętrzną częścią.

Poprawiajmy ich pracę przez ćwiczenia równoważne, aktywne pół - skipy i skipy. A w marszu i biegu, podbiegi krótkie z akcentem na poprawną pracę, wieloskoki, rytmy. Opuśćmy je w biegu, wtedy poczujemy ich wielką rolę. Zróbmy przebieżkę z nimi z tyłu, a poczujemy jak ciężko bez nich.

Ci z nas, którzy doświadczyli urazów obojczyka, poważniejszych uszkodzeń w obrębie barku, czy kończyny górnej, zawsze będą w grupie większego ryzyka urazów z powodu nierównomierności ich pracy.

Czytaj e-wydanie
Gazeta Olsztyńska zawsze pod ręką w Twoim smartfonie, tablecie i komputerze. Roczna prenumerata e-wydania Gazety Olsztyńskiej i tygodnika lokalnego tylko 199 zł.

Kliknij w załączony PDF lub wejdź na stronę >>>kupgazete.pl