Krwawe tajemnice domu cezarów

Powracające demony przeszłości, dwulicowi senatorowie i fałszywi przyjaciele — w świecie otaczającym cesarza nie miejsca na kompromisy. Powieść gwarantuje wartką, pełną zwrotów akcji, fabułę, w której młody władca brutalnie obchodzi się ze swymi wrogami, a równocześnie potrafi otoczyć miłością tych, na których najbardziej mu zależy.

„Kaligula. Wyznania szaleńca” to książka ukazująca cesarza z zupełnie nowej strony. Jak to możliwe, że młody, kochany przez swych poddanych władca stał się synonimem despotii, szaleństwa władzy, okrucieństwa i wyuzdania? W książce Michała Kubicza odnajdziemy najbardziej charakterystyczne fakty z życia Kaliguli, na przykład konia Incitatusa, który jakoby miał być mianowany konsulem, ogłoszenie się bogiem czy gwałt dokonany na oczach tłumu na pannie młodej podczas ceremonii ślubnej.

Poznamy dwa oblicza cesarza — inteligentnego, lecz krwawego władcę, a zarazem zakochanego młodzieńca, któremu los odebrał bliskich. Razem z bohaterem będziemy uczestniczyć w pałacowych intrygach oraz weźmiemy udział w rozpasanym życiu rzymskich elit. Ci, którzy najmocniej będą zapewniać cesarza o swym poparciu, dadzą się poznać jako oprawcy jego rodziny.

Najbardziej zaufani doradcy cesarza okażą się zdrajcami, a przyjaciele zawiążą przeciwko niemu spiski. Kaligula — początkowo przyjaźnie nastawiony do senackich elit — rozpocznie krwawą walkę o utrzymanie się na tronie i wymierzenie sprawiedliwości tym, którzy wcześniej go krzywdzili. Planując zemstę, cesarz nie cofnie się przed niczym, wybierając dla swych ofiar najbardziej wymyślne tortury. Lecz „Kaligula” to także opowieść o wielkiej miłości — gdy młody cesarz kochał, w namiętności także nie uznawał kompromisów.

W „Kaliguli” fakty historyczne mieszają się z wytworem literackiej wyobraźni. Co jest prawdą, a co autor dodał od siebie, obszernie wyjaśnia posłowie. Michał Kubicz szczegółowo objaśnia w nim, jak na podstawie suchych danych historycznych stworzył przejmującą opowieść, nadającą ludzki wymiar postaciom znanym z kart podręczników. Podobnie jak w swoich poprzednich książkach, Michał Kubicz kreuje niezwykle plastyczny obraz starożytnego Rzymu i jak mało kto zagłębia się w realia nieistniejącego już świata — jego obyczajowość, zabobony, zwyczaje religijne, sposób mieszkania, wygląd ulic, zapachy i dźwięki. W miarę lektury, czytelnik jest coraz mocniej wciągany w dawną rzeczywistość.