Karol Wyszyński: "Przewodnikiem zostałem... z nudów"

Karol Wyszyński z Elbląga śmieje się, że przewodnikiem turystycznym został ...z nudów.

— Przeszedłem na emeryturę i nagle miałem mnóstwo wolnego czasu. Pomyślałem, że trzeba czymś wypełnić tę lukę. Od lat 60. jestem pasjonatem filatelistyki i kiedy zacząłem zbierać elementy pocztowe z terenu dawnego województwa elbląskiego, to przy okazji wchłaniałem historię tych miejsc — opowiada pan Karol. — A Elbląg i jego region to tereny przebogate pod tym względem. I pomyślałem, że może warto podzielić się moją wiedzą z większą grupą osób.

W ten sposób, już od 8 lat, jako przewodnik PTTK Oddział Ziemi Elbląskiej, pan Karol oprowadza wycieczki turystyczne po Elblągu i okolicach.

— Kiedyś nie tak łatwo było zostać przewodnikiem. Bo oprócz pasji i wiedzy o miejscu, jakie chce się pokazać turystom, trzeba także zrobić specjalny kurs. Kiedyś szkolenie kończyło się egzaminem państwowym przed urzędnikami wojewódzkimi. Potem, gdy zawód przewodnika turystycznego został uwolniony, te obostrzenia złagodniały. Nie uważam, żeby to było korzystne. Dlatego w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym każdy przewodnik ma skończony odpowiedni kurs, który kończy się sprawdzianem wewnętrznym.

Przewodnik musi być pasjonatem tego, co robi i wykonywać swój zawód odpowiedzialnie, ponieważ oprowadzani często zadają pytania o interesujące ich szczegóły. Nie bez znaczenia jest stworzenie przyjaznej, z poczuciem humoru, atmosfery.

— Turyści, którzy przyjeżdżają grupami do Elbląga, często są zmęczeni, gdyż wpadają tu po drodze z innych miast, na chwilę. Wtedy muszę szybko zaplanować, co "w pigułce" pokazać im najpiękniejszego w naszym mieście. W tak krótkim czasie pozostaje jedynie oprowadzanie po elbląskiej starówce, odbudowanej po II wojnie światowej od podstaw. Zwiedzamy także ratusz staromiejski, katedrę z najwyższą wieżą po prawej stronie Wisły, Dom Królów, ścieżkę kościelną i w sezonie Bramę Targową. Ta została zbudowana w XIV wieku jako element miejskiego systemu fortyfikacji. Budowę jej dolnej części rozpoczęto w 1319 roku, natomiast górną część nadbudowano w latach 1420-1430 do obecnej wysokości — opowiada przewodnik. — Ile tu jest stopni? Nigdy nie liczę, nawet w swoim bloku, a mieszkam na czwartym piętrze. Wolę liczyć wysokość — śmieje się przewodnik.

Ale nie ukrywa, że boleje nad tym, że ruch turystyczny w Elblągu jest ciągle nieduży, a ci, którzy tu przyjeżdżają, omijają np. muzeum, które po remoncie jest jedną z najjaśniejszych perełek w naszym mieście. Choć Elbląg — jak zauważa pan Karol — to nie tylko Stare Miasto.

— Oprowadziłem setki wycieczek i przeszedłem po Elblągu tysiące kilometrów. I nadal są tu miejsca, które odkrywam na nowo. To np. piękna ulica Bema, gdzie po wojnie przeniósł się ze starówki cały elbląski establishment. To świetnie zachowana lampa gazowa z połowy XIX wieku, która świeci przy zabytkowym budynku Sądu Okręgowego. To także ulica Grunwaldzka, gdzie stoi dom pod orłami w stylu eklektycznym, który ma na rogu dachu piękne orły wykonane prawdopodobnie z brązu. Nieraz muszę mocno wytężyć wzrok, żeby dostrzec coś wyjątkowego. A oko mam bystre, bo podczas samodzielnych włóczęg po Elblągu dokumentuję na fotografiach to, co zobaczyłem — mówi pan Karol. — Niezwykle piękny jest dawny Hotel Miasto Elbląg na rogu ulic Żeromskiego i Grunwaldzkiej. Obecnie jest w remoncie. W pobliżu znajdowała się fabryka pędzli Neufeldta. W Elblągu mieliśmy także drugi zakład Neufeldta (panowie nie byli ze sobą spokrewnieni), który zajmował się wyrobami emaliowanymi. Obok znajduje się zachowany pałacyk z pięknym wnętrzem, a dziś jest to obiekt prywatny.

Pan Karol o pracy przewodnika mówi "moje hobby".

Aleksandra Szymańska