Ogrodnik musi czasem zamienić się w ochroniarza

— Zawsze fotografowałam moje rośliny. Zdjęć było mnóstwo. Niektóre drukowałam, inne gromadziłam na dysku — wspomina Anna Foryś, właścicielka „Ogrodu przy drodze”, bo taką nazwę nosi jej profil na Facebooku. — Powstawały kolejne ujęcia, a w ubiegłym roku, dokładnie w Dzień kobiet założyłam specjalny profil na Facebooku, który miał zostać pewnego rodzaju kroniką mojego ogrodu. By nie zgubiły się w kolejnych folderach, a znalazły się w jednym miejscu.
Coraz większe ogrodnicze doświadczenie powoduje, że w ogrodzie pojawiają się rośliny, którym pasują panujące w nim warunki. Zdaniem właścicielki ogrodu idealną kompozycję tworzą razem irga i berberys.

— W moim ogrodzie rosną tam, gdzie inne krzewy nie miałyby szans, by przetrwać — dodaje pani Anna. — Są piękne i mało wymagające. Wymagają jedynie przycinania.
Kompozycje uzupełniają też nazywane popularnie iglaki. Cis jest przepięknym, długowiecznym iglakiem, który może rosnąć zarówno w słońcu, jak i w cieniu. Jego niewątpliwą zaletą jest to, że znakomicie znosi cięcie.
— Moje starsze okazy są formowane, ale w taki sposób, żeby nie było widać ludzkiej ingerencji. Mają wyglądać tak, jakby to był naturalny pokrój — przyznaje Anna Foryś. — Bardzo je lubię i mam w ogrodzie kilka okazów.
Tutaj też znalazło się miejsce, które ma przeznaczenie czysto użytkowe. Są więc drzewa owocowe, ale również grządki, które w sezonie zapełniają się warzywami.
Moja rabata na nowalijki jest już prawie gotowa. Szykuję ją od paru miesięcy. Łatwo nie było, a już teraz nie mogę doczekać się młodych, wiosennych warzyw — dodaje właścicielka ogrodu.

Każdy dzień przynosi coś nowego, ale właściciele tego ogrodu dbają, by przyciągał zwierzęta. Mieszkają tutaj też ptaki, jeże. Domownikiem przez pewien czas była sarna, a obecnie jest lis, który uwielbia podkradać gospodarzom buty. Jest też łąka kwietna, której właściciele nie koszą, bo chcą by przyciągała latem owady. Robią to może raz w sezonie.

— Ogród stał się moją pasją — przyznaje pani Ania. — Moi rodzice byli rolnikami, z tego się utrzymywali. Ja byłym dzieckiem buntowniczym i zapowiedziałam, że nie pójdę w ich ślady. Mówiłam więc, że żadnych roślin, kwiatów, nie będzie. Minął rok, kiedy miałam swój dom i zmieniłam zdanie. Wychowałam się w tym i to było we krwi. I teraz od lat cieszę się, że mogę zajmować się ogrodem.
W tym ogrodzie są tysiące gatunków. Są też rojniki — rośliny do zadań specjalnych.

— Większość swoich rojników mam w doniczkach i w miejscach, gdzie inne rośliny sobie nie radzą — dodaje właścicielka ogrodu. — Jakie rośliny lubię? Zakochałam się w trawach, hortensjach i jeżówkach. Lubię kolekcjonować ich różne odmiany. Idę do ogrodniczego i fantazja mnie ponosi. Moja mama zawsze miała najpiękniejszy ogród, przesiąkłam tym. Moi rodzice już nie żyją, ale wiele roślin pochodzi z mamy ogrodu. Mama zawsze pytała: co z ciebie wyrośnie? Pewnie nie spodziewała się, że zostanę ogrodniczką. Mam po niej m.in. różę. Podejrzewam, że jest jeszcze poniemiecka. Czasem mówię, że moja mama jest ukryta w tej róży.

Co jest najważniejsze w zajmowaniu się ogrodem?
— Systematyczność na pewno. Trzeba jak ochroniarz chodzić po działce i wypatrywać szkodników. One zawsze są — zapewnia ze śmiechem pani Anna. — Oczywiście ważne jest również podlewanie. Jeśli wyjeżdżamy na urlop, to trzeba koniecznie znaleźć zastępcę. Szczególnie, jeśli mamy dużo roślin w doniczkach. Trzeba też być optymistą. W dodatku jest świetnym sposobem na codzienne stresy. Przychodzę, zaczynam pielić i zapominam o świecie. Nie trzeba chodzić do psychologa. Wsłuchuję się w to, co na działce, w śpiewające ptaki. I choć mieszkam w mieście, czuję się, jakbym była na wsi.