Takim samochodem jeździł porucznik Borewicz

Buty na koturnie, elegancka plisowana spódnica, przepaska na długich podkręcanych włosach. Wyprostowana sylwetka, cięty język i zmysł organizatorski. Pani Mirosława krąży wokół swojego zabytkowego poloneza między licznie przybyłymi uczestnikami sobotniego zlotu pod olsztyńskim zamkiem.

— A może chłopczyk chciałby wejść do samochodu i zrobić sobie w nim zdjęcie? Drugiej takiej okazji może nie być. Takich samochodów jak ten już prawie nie ma. Wiem, wiem, teraz to cię pewnie interesuje głównie nowoczesność i same wyścigówki, ale za kilka lat docenisz takie klasyki i miło spojrzysz na te zdjęcia, które zaraz zrobi ci mama — zwraca się do mojego pięcioletniego syna. — A może pani chciałaby posłuchać, jak wspaniale chodzi silnik? Nie może być tak, że w aucie coś nie działa. Niezależnie od tego, czy samochód jeździ codziennie czy raz na jakiś czas — podkreśla.
Pani Mirosława chętnie wdaje się w pogawędki na motoryzacyjne tematy, częstuje goframi. Aż ciężko ją złapać na dłuższą chwilę, cały czas musi być w ruchu. — Zawsze byłam aktywna i pełna werwy. Szkoda życia na siedzenie. A może to te gofry dają mi tyle energii? — puszcza oko. — Nie, ja to tak naprawdę dziś ich nie jem, ale nikogo głodnego stąd nie wypuszczę — dodaje ze śmiechem.
Kobieta nie chce zdradzić ile ma lat. — Może i jestem dość wiekowa, ale przecież nie o tym będziemy rozmawiać. Niemniej bardzo się cieszę, że młodzież przyjęła mnie do swojego grona — mówi chwilę po otrzymaniu statuetki, która przypieczętowała jej członkostwo w Olsztyńskim Klubie Motorowym. W końcu udaje mi się ją odciągnąć od tłumu, by chwilę spokojnie porozmawiać. Opowiada z pasją i błyskiem w oku. Z białym polonezem od 35 lat stanowią nieodłączny duet. Ale jej przygoda z motoryzacją zaczęła się dużo wcześniej. Najpierw był motor.

— Na początku lat 70. kobieta na motorze może i budziła zdziwienie, ale ja się niczym nie przejmowałam. Wsiadałam i jechałam. Koleżanki i sąsiedzi patrzą się, dziwią. I komentują. A co tam, niech komentują — wspomina z uśmiechem. A potem wymienia dalej.
— Potem była syrenka — to ona w 1976 roku skłoniła mnie do zrobienia prawa jazdy. A potem była skoda, taka piękna, wiśniowa..., ehhh tej skody do dziś żałuję, to również było wspaniałe auto — wzdycha z nostalgią.
Po skodzie przyszedł czas na białego poloneza — jednego z bohaterów sobotniego zlotu klasyków.
— W domu mam dokument, kiedy został kupiony. Ten papier dużo dla mnie znaczy. To był rok 1981 i byliśmy zapisani na nowego fiata, ale w międzyczasie zaczęli produkować polonezy — wspomina z detalami. Nowiutki biały polonez był na osiedlu najnowszym krzykiem mody.

— No tak robił wrażenie, zwłaszcza że takim jeździł również porucznik Borewicz. Takim łapał przestępców. Nasz dzisiaj też ma koguta na dachu, aby podkreślić jego związki z jego filmowym odpowiednikiem — wskazuje na białego klasyka Dariusz Kusto, chrześniak pani Mirosławy, członek zarządu Olsztyńskiego Związku Motorowego, który jej towarzyszy podczas pokazów pod zamkiem.
— Duch motoryzacji w rodzinie nie ginie, dlatego nawet nie myślę o sprzedaży auta. Wciąż jest i będzie w dobrych rękach — mówi pani Mirosława. Olsztynianka sama już swoim klasykiem nie jeździ, ale jako pasażerka wciąż chętnie z niego korzysta.
— Wchodzę do garażu, odpalam silnik. I nasłuchuję. Jak tylko coś nie chodzi, tak jak trzeba, to zaraz przeciwdziałam. Słyszę czy rura wydechowa chodzi tak jak trzeba, sprawdzam wycieraczki, kontroluje stan zamków. Zapuścić samochód to żadna sztuka — zauważa. Pani Mirosława bierze udział w prawie każdym zlocie zabytkowych aut, który ma miejsce w okolicach Olsztyna. — Co roku jestem na zakończeniu sezonu. Lubię ten klimat. Lubię kontakt z ludźmi. Ale aż takich tłumów i takiej pogody jak dziś to nie pamiętam. Motoryzacja jest wspaniałą pasją, ciesze się, że podobnych do mnie miłośników czterech kółek nie zabraknie — uśmiecha się na widok oblegających jej auto dzieci.

AP