Żeby się ciepło po sercach rozlewało

Rodzinna księga pamiątkowa. Na pierwszej stronie ktoś wykaligrafował wielki kolorowy napis „Nasze rodzinne muzykowanie”. Na kolejnej wyrysowane drzewo genealogiczne Gębickich. Góruje zdjęcie matki rodu – Jadwigi. Poniżej siedem zbiorowych fotografii siedmiu rodzin jej dzieci, wśród nich najmłodszego syna — Alfreda. W Lubominie mówi się o nim "człowiek niezwykły".
Alfred Gębicki to emerytowany nauczyciel, muzyk, społecznik. Potrafi rozbawić każde towarzystwo. Na wyjazdach w autokarze zabawia wszystkich, sypiąc wierszykami jak z rękawa. Niezwyczajna jest też jego rodzina. Pisały o niej gazety w całej Polsce, bo była to jedna z modnych przed laty rodzin muzykujących. Liczyła kilkudziesięciu członków, zdarzyło się nawet, że koncertowała w składzie niemal stuosobowym!

Zespół tworzyły cztery pokolenia. Najstarsza była pani Jadwiga. Kiedy zaczęła występować z Gębickimi, miała ponad 80 lat. Na scenach występowały jej dzieci, wnuki i prawnuki, ale też kuzyni, zięciowie pana Alfreda i jego rodzeństwa itp. w tym kilkunastu instrumentalistów. Reszta śpiewała: solo, w duetach, tercetach itp.
Wykonywali utwory melodyjne, popularne. Od piosenek rajdowych, przez harcerskie, żołnierskie, biesiadne. Byle radośnie i żeby się ciepło po sercu rozlewało. Nic więc dziwnego, że Gębickich tak chętnie zapraszano na konkursy, imprezy, przeglądy i to nie tylko te w kraju, ale i za granicą.

Zadebiutowali w 1986 roku w Dobrym Mieście w sali widowiskowej nieistniejącej już „Warfamy” podczas Dni Kultury Robotniczej. Ich występ bardzo się spodobał i w końcu trafili do Wrocławia na swoje pierwsze spotkanie rodzin muzykujących. Na tę samą imprezę przyjeżdżali też Steczkowscy, ale Gębickich było więcej.
— Byliśmy najliczniejszą rodziną muzykującą w Polsce — wspomina pan Alfred. — Najczęściej występowaliśmy w grupie około 30 osób. Zaczynaliśmy z mamą i rodzeństwem — siostrami: Wandą, Krystyną i Teresą oraz braćmi: Stanisławem, Tadeuszem i Leonem. Zawsze w naszej rodzinie dużo się śpiewało i grało, począwszy od naszego taty, który grał na bębnie, nawet w tym czasie, kiedy był wójtem Dobrego Miasta.

O tym jak ważne dla całej rodziny Gębickich było to wspólne muzykowanie niech świadczy fakt, że kiedy w roku 2005 zmarła siostra pana Alfreda, Wanda, która grała na kolorowych wileńskich łyżkach, te właśnie łyżki włożono jej do trumny.
— Żeby Ojcu świętemu Janowi Pawłowi II grała, bo zmarł w tym samym roku co ona — wyjaśnia pan Alfred.
Rodzice pana Alfreda przyjechali na Warmię z Wilna. Przywieźli ze sobą sześcioro dzieci, zamieszkali w Kabikiejnach Dolnych. Był wtedy rok 1946. Już tutaj urodziło się najmłodsze dziecko — Fredek. Nikt wtedy jeszcze nie przypuszczał, że to on zachęci resztę rodziny do grupowych występów publicznych. Chociaż u Gębickich mawia się, że mały Fredek już w kołysce, zamiast grzechotki trzymał w ręku harmonijkę.

Pan Alfred miał 14 lat, kiedy zmarł jego ojciec. Niedługo po tym tragicznym zdarzeniu nasz bohater poszedł do Liceum Pedagogicznego w Lidzbarku Warmińskim. Tam wykazał się nie tylko uzdolnieniami muzycznymi, ale też sportowymi.
— Byłem lekkoatletą. Moim konikiem były biegi, ale w naszym liceum było też wychowanie muzyczne, podczas którego graliśmy na różnych instrumentach. Ja upodobałem sobie między innymi saksofon, akordeon i gitarę. Najsłabiej szło mi ze skrzypcami, nawet dostałem smyczkiem po głowie od nauczyciela.

To właśnie w szkole średniej pan Alfred założył z kolegami zespół o nazwie „Sklejka”. Grał w nim na gitarze elektrycznej. Po liceum pan Alfred poszedł do Studium Nauczycielskiego w Ostródzie, a później dostał nakaz pracy w szkole podstawowej w Smolajnach i tam też zamieszkał z rodziną. Całe lata minęły zanim trafił do Lubomina.
— O tym, że będzie w szkole w Lubominie miejsce dla nauczyciela dowiedziałem się od inspektora oświaty. Zacząłem tam pracę w 1972 roku i tak do emerytury. Polubiłem i tę szkołę, i miejscowość. Do pracy miałem kilkadziesiąt metrów, żona też, bo pracuje w urzędzie gminy, który jest naprzeciwko szkoły.

Aktywna natura Alfreda Gębickiego sprawiła, że stał się znaną postacią nie tylko w szkole, w której uczył, ale też w całej gminie, powiecie, a nawet kraju, kiedy to koncertował ze swoją liczną rodziną. Żywotność i temperament zapewne odziedziczył w genach po mamie Jadwidze, która jako zaawansowana wiekiem seniorka występowała z Gębickimi, ale też, kiedy przeprowadziła się do Olsztyna, aktywnie uczestniczyła w życiu Uniwersytetu Trzeciego Wieku, śpiewała w chórach, a jeszcze w rodzinnym Wilnie występowała na deskach teatru.

— Pamiętam, że największą frekwencję mieliśmy na „Wejściu smoka” i na „Przeminęło z wiatrem” – Alfred Gębicki sięga pamięcią do czasów swojej największej aktywności zawodowej. — Dużo się działo, ale z czasem kino zlikwidowano, a rada gminy zamknęła też dom kultury. Szkoda.

Nic jednak nie powstrzyma pana Alfreda. Nie zraził go nawet tragiczny wypadek drogowy, który cudem przeżył w 1998 roku.
— Jechaliśmy w trzech, ja z tyłu — opowiada. — Miałem tego dnia występ młodzieży w Brąswałdzie. Chciałem jechać ze Spręcowa autobusem, ale zabrałem się ze znajomymi. W pewnym momencie jakiś kierowca wjechał na trzeciego i doszło do czołówki. Nasz kierowca zginął, kolega, który jechał obok niego z przodu wyszedł z tego cało, ale ja nie byłem przypięty pasami i siła uderzeniowa rzuciła mną tak mocno, że doznałem poważnych złamań ręki w kilku miejscach. Przeleżałem w szpitalu na wyciągu dwa miesiące. W tym czasie rozpadł się mój zespół „Kormorany”. Lekarze chcieli mi tę rękę, a trzeba dodać, że chodziło o prawą, odciąć. Jakoś udało się dwóm wspaniałym profesorom z Olsztyna ją uratować, za co jestem im dozgonnie wdzięczny.
Po tym dramatycznym wydarzeniu pan Alfred kilka miesięcy walczył o sprawność i ją wywalczył. Nadal grał na kilku instrumentach, głównie na gitarze, uśmiechnięty, jakby życie skąpiło mu trosk. Po wypadku pan Alfred założył nowy zespół, tym razem o ludycznej nazwie „Bum-Cyk”. Kapelę można zobaczyć na dożynkach i festynach, różnorodnych świętach organizowanych w gminie. Ostatnio pan Alfred na chwilę zawiesił swoją działalność, bo znowu życie każe mu walczyć o zdrowie, ale powiedział kiedyś, że "trzeba widzieć tylko te najpiękniejsze strony, póki jesteśmy na tej ziemi", więc zapewne na dniach wróci do swojego grania, ku radości słuchaczy.

el