Na przyjaźń nigdy nie jest za późno

— Liczba dziedzin, które łączyła pani w swoim życiu zawodowym jest niezliczona: absolwentka warszawskiego AWF, trener judo, sekretarz generalny w Polskim Związku Szermierczym, honorowy prezes Polskiego Związku Badmintona, a także - pierwsza kobieta wiceprezydent Europejskiej Unii Badmintona. Mama, a teraz też babcia dwóch dorosłych wnuczek. Czy — już na emeryturze znajduje pani czas na aktywny sport?

— Z biegiem czasu zgromadziłam wiele rozmaitych przeżyć i na stare lata postanowiłam nie siedzieć i nie utyskiwać, że lata mi mijają, że mam 50 lat plus Vat, a Vat mam 23-procentowy (śmiech), tylko skatalogować je i spisać. W życiowym ferworze nie miałam aż tyle czasu dla swojego dziecka, żeby mu o tym wszystkim opowiedzieć. Kiedyś córka wypominała mi, że często nie było mnie w święta wielkanocne w domu, bo cały czas coś organizowałam. I dopiero po lekturze „Moich podróży z lotką” stwierdziła „Mamo, ja cię w ogóle nie znałam. O tylu rzeczach nie wiedziałam". I chyba wtedy dopiero tak naprawdę mnie doceniła. Potrafiłam i do tej pory tak działam — rzucić się na głęboką wodę. Najważniejsze to się nie bać żyć. O badmintonie na początku nie wiedziałam praktycznie nic, ale wiedziałam, że chcę organizować i zmieniać polski sport. Potrafiłam się dostosować. Jako kobieta, która żadnej pracy się nie boi — jako młoda dziewczyna — zatrudniłam się w magazynie stołówki olimpijczyków, gdzie całe dnie nosiłam wielkie skrzynki z jedzeniem. Tam zaczął mnie odwiedzać Papa Stamm (Feliks Stamm to znany na całym świecie długoletni trener bokserskiej kadry narodowej — przyp.red. ), który trenował swoich bokserów w sąsiednim pawilonie. Przeprowadziliśmy wiele ciekawych rozmów. Kiedyś powiedział do mnie "Obserwuje cię i twoją pracę. Ty jesteś waleczne serce. Ale pamiętaj: w życiu musisz jeszcze używać rozumu. Bić się po mordzie, to każdy Polak potrafi, a używać rozumu, żeby cios był skuteczny niewielu". Dlatego ja — idąc za tą radą — przemyślnie organizowałam swoje życie. Szybko nauczyłam się angielskiego i francuskiego, bo taka była zawodowa potrzeba. Na studiach na AWF-ie miałam szansę poznać znakomitych sportowców tj. Norberta Ozimka (polski sztangista, dwukrotny medalista olimpijski i czterokrotny medalista mistrzostw świata), Antka Zajkowskiego, uznanego judokę, przez wiele lat przyjaźniłam się w Elwirą Seroczyńską, utytułowaną łyżwiarką szybką, moim kolegom był też bokser nad bokserami — Jurek Kulej oraz rozgrywający i trener wszech czasów Hubert Wagner. Wszyscy byli moimi kolegami z ławki szkolnej, te genialne osobowości odcisnęły piętno na mojej osobowości, mojej wyobraźni, moim charakterze. O nich też jest ta książka.

— Emerytura, na którą pani przeszła w 2005 roku, nie okazała się prawdziwą emeryturą.
— Cały czas mnie gdzieś gnało. Pracowałam jeszcze w Polskim Związku Lekkiej Atletyki u Ireny Szewińskiej, a potem jedna z firm PR-owskich zaproponowała mi bycie twarzą telefonów dla seniorów i tak upłynęły mi kolejne 5 lat. Na dodatek pojawił się wtedy trend aktywizacji starszych ludzi poprzez sport, różnego typu seniorady itp. Patrzyłam na to i myślałam "Przecież ja mam jeszcze tyle do zrobienia i powiedzenia" i nie w głowie było mi zakładanie kapci.
— Ale kiedyś nie pomyślałaby pani, że na emeryturze napisze książkę.
— Nigdy w życiu bym nie pomyślała, że napiszę beletrystyczną książkę. Wydałam wcześniej 14 publikacji na tematy specjalistyczne: jak grać w badmintona itd., bo zawsze miałam dużo do powiedzenia. Ale prawdziwa książka? Bardzo mi w tym pomogła Małgorzata Gutowska-Adamczyk, autorka bestsellerów, cyklu „Cukierni pod Amorem”. To ona zaczęła śledzić mój blog, potem okazało się że mieszka w tej samej miejscowości. I nawiązywałyśmy kontakt, z którego wynikła piękna przyjaźń. Dla mnie osoby prawie siedemdziesięcioletniej, był to wtedy wielki zaszczyt, że zauważyła mnie znana pisarka. Zaczęłyśmy się spotykać, a ja opowiadałam jej różne historie. I to ona powiedziała: "Kobieto, ty masz tyle do powiedzenia, siadaj i pisz, pomogę ci dotrzeć do wydawców". I rok temu, po licznych cięciach, bo trochę się rozpisałam, publikacja ujrzała światło dzienne. Jak widać ani na książkę, ani na nową przyjaźń nigdy nie jest za późno.

— Na swoim blogu napisała pani "Moje życie nabrało rozpędu i coraz częściej jestem gościem w telewizji i radiu".
— Promocja książki mocno mnie zaabsorbowała. Jeżdżę po całej Polsce ze spotkaniami autorskimi. Spotykam się z ludźmi i to mnie bardzo motywuje i pobudza, bo zawsze byłam osobą bardzo otwartą.
— Spotyka się pani również z młodzieżą w szkole na spotkaniach motywacyjnych. Dzieli was jakieś 60 lat. To przepaść. Czy do przeskoczenia?
— Młodzież jest i zawsze była fantastyczna. Trzeba mieć tylko do nich podejście, wiedzieć, jak ich ugryźć. A ja zawsze miałam z nią dobry kontakt. Na AWF-ie odbywałam staż w szkole — zawsze w butach sportowych, w dresie i z gwizdkiem w ustach. Zawsze blisko ich spraw. Jak miałam zajęcia w chłopakami, to stałam z nimi na bramce, gdy z dziewczynami — angażowałam się we wspólny taniec. I teraz jest podobnie. Nadal umiemy znaleźć wspólny język. Ostatnio w szkole w Wyszkowie przedstawiono mnie przy dźwiękach „We are the Champion”. Powiedziałam: „Wszyscy wstajemy, wszyscy śpiewamy”. Oni to podchwycili. Stworzyła się magiczna atmosfera. Razem śpiewaliśmy, razem się zaśmiewaliśmy. To było prawdziwe wejście smoka. Od razu mnie polubili.