Obsesja na punkcie gier komputerowych, może przerodzić się w chorobę psychiczną

Pięćdziesiąt sześć godzin, czyli dwa dni i noc. Tyle Krzysztof Piersa, autor książki „Komputerowy ćpun” najdłużej grał bez przerwy. To był jego rekord. Grał w World of Warcraft (rodzaj gry sieciowej, w której duża liczba graczy może rywalizować ze sobą w wirtualnym świecie – przyp. red). Dwa lata temu gościł na naszych łamach.
Opowiedział o swoim nałogu, cyfrowej heroinie, która zniszczyła jego życie.
— Nałogowi gracze nie różnią się zbytnio od przysłowiowego ćpuna. Też nie można na nas liczyć, stale szukamy dostępu do obiektu uzależnienia i reagujemy agresywnie w przypadku jego braku. Różnica jest taka, że nie każdy sympatyk gier komputerowych jest uzależniony — opowiadał w rozmowie z nami Krzysztof Piersa.
Przyznał, że przez swoje uzależnienie stracił czas, którego nie da się już odzyskać. O swoim graniu mówił wprost: nałogowa rozrywka. W czasie uzależnienia nie był sobą. — Byłem bardzo wyciszony, spokojny, jak typowy introwertyk. Po kilku latach, gdy już pokonałem uzależnienie, okazało się, że jestem typem wręcz ekstrawertycznym. Tak dzieje się z uzależnionymi graczami. Gdy wychodzą do ludzi, czują lęk... Nagle trzeba rozmawiać o czymś innym niż gry komputerowe. W tym temacie nadają jak katarynki, inaczej rozmowa się urywa. Powodem jest strach, ale też to, że gracze nie mają wiedzy na tematy ogólne. Też tak miałem. Bałem się kontaktu wzrokowego, bałem się rozmawiać z ludźmi. Gracze wyglądają jak menele, bo higiena idzie w odstawkę. Mydło i dezodorant to absolutne maksimum, a z tym dezodorantem też bywało różnie. Unikały nas dziewczyny. Znajomi spoza świata gier również nie chcieli się z nami zadawać — opowiadał.
W tym roku Światowa Organizacja Zdrowia wpisała uzależnienie od gier komputerowych na listę chorób psychicznych. Zdaniem WHO problem ten jest na tyle poważny, że wymaga profesjonalnego leczenia, dlatego został dodany do najnowszej aktualizacji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-11).
Jak tłumaczy w rozmowie z CNN, dr Vladimir Poznyak, członek Departamentu Zdrowia Psychicznego i Uzależnień WHO, nie chodzi o tworzenie precedensu, ale o to, żeby pomóc uzależnionym od gier. Pacjenci, którzy zostaną zdiagnozowani jako chorzy, będą mogli ubiegać się m.in. o zwrot kosztów leczenia.
Vladimir Poznyak zaleca też ostrożność w przypięciu komuś łatki nałogowego gracza — Dopóki miliony graczy na całym świecie będą grać dla rozrywki i traktować to zajęcie jak hobby, nie muszą obawiać się o swoje zdrowie – zapewnia.
„Jego uzależnienie niszczy nas związek”, „mój chłopak woli gry od mnie”, „mój chłopak cały czas gra na komputerze” — internet jest pełen rozpaczliwych wyznań kobiet. Szukają ratunku, bo nie radzą sobie z uzależnieniem partnera. — Mój narzeczony gra codziennie. Zaraz po powrocie z pracy włącza komputer i gra w grę strategiczną rozmawiając przy tym z partnerami z gry. Trwa to już rok. To samo jest w weekendy. Rytm dnia wyznacza rytm gry. Nie możemy jechać po zakupy, kiedy coś dzieje się w grze. On nie widzi potrzeby wspólnego spaceru czy rozmowy. Gdy przypadkiem przeciążam sieć, jest bardzo agresywny, nie ma mowy, żeby go od tego odciągnąć. Przestałam starać się, by to zmienić. Czy nasz związek ma jakiekolwiek szanse? Czy wszyscy ludzie takimi się stają w dzisiejszych czasach?... — pisze internautka o nicku czykwadrat.

Kobiety piszą w sprawie swoich drugich połówek czy synów.

— Mam problem z 24-letnim synem. Jest uzależniony od komputera. Zawsze były z nim problemy. Kiedy miał 3 lata uciekał z przedszkola. Później były problemy w szkole. Nie znosił jej i nie skończył. W pracy też ma problemy. Brak mu potrzeby bycia z innymi, ma trudności w nawiązywaniu przyjaźni, trudności z przejściem z jednej czynności do drugiej. Nie ma żadnych planów, nie przestrzega żadnych reguł i zasad. Jak mu pomóc i sobie, skoro on nie widzi żadnych problemów? Nie chce jeść i całymi dniami i nocami siedzi przy komputerze… Proszę o pomoc— internautka Ela na stronie sensity.pl prosi o poradę psychologa.

— W Olsztynie tak jak na świecie nadal więcej jest uzależnionych od gier mężczyzn niż kobiet. Zgłaszający się do nas to mężczyźni, w wieku 25-35 lat, pracujący i ponoszący już szkody w postaci zaburzeń w funkcjonowaniu w rodzinie oraz mający problemy finansowe — mówi Błażej Gawroński, dyrektor Miejskiego Zespołu Profilaktyki i Terapii Uzależnień w Olsztynie.

Po czym poznać, że granie nie jest już tylko hobby, ale zamienia się w uzależnienie? — Podobne jak w początkach innych uzależnień występuje przedkładanie spędzania czasu na grach kosztem życia rodzinnego, zawodowego, pomijanie innych źródeł radości i satysfakcji oraz brak innych zainteresowań i pasji — odpowiada Gawroński. I dodaje, że sygnałem jest także nieprzerywanie grania mimo oczywistych problemów rodzinnych i zawodowych, mimo zwracania uwagi bliskich osób, a także kontynuowanie „gry” pomimo zdawania sobie sprawy z „chorobowego” funkcjonowania i niemożności poradzenia sobie samemu z tym problemem.

at