Mam na imię Lucy

Lubię książki, które nie mówią wprost i nie dają gotowych odpowiedzi. I taka jest właśnie ta niewielkich rozmiarów powieść „Mam na imię Lucy” Elizabeth Strout.

Bohaterką jest mieszkająca w Nowym Yorku pisarka Lucy Barton. Lucy pochodzi z ubogiej rodziny, swoje dzieciństwo i młodość spędziła w małym, „bez krzty piękna”, prowincjonalnym miasteczku w stanie Illinois. Do jedenastego roku życia mieszkała w garażu. Rodzice nie okazywali jej uczyć, źle ją traktowali. Często chodziła głodna, brudna, a w domu było zimno.

Lucy dorastała z poczuciem, że jest inna. Dzieci nie chciały się z nią bawić, mówiły: „Twoja rodzina śmierdzi”. Jej przyjacielem było samotne drzewo rosnące na polu kukurydzy i książki. W domu Lucy nie było książek, dlatego często zostawała po szkole, żeby poczytać. To gdzieś wtedy Lucy postanawia: „Będę pisać i ludzie nie będą czuli się tacy samotni”.

Akcja powieści toczy się w szpitalu, do którego Lucy trafia na dziewięć tygodni. Pewnego dnia odwiedza ją matka, której nie widziała od lat. Wizyta uruchamia w niej lawinę bolesnych wspomnień, wypieranych przez lata. Lucy wraca myślami do czasów dzieciństwa, analizuje swoje uczucia, sytuacje i wybory, które wpłynęły na to, kim dzisiaj jest.

W trakcie powierzchownych rozmów z matką kobiety „odnajdują dawno zapomnianą czułość, miłość 
i przebaczenie”. „Mam na imię Lucy” porusza problem odrzucenia, inności, braku miłości 
i konsekwencji, jakie to ze sobą niesie w dorosłym życiu. Ale jest to też opowieść pokazująca drogę Lucy do akceptacji siebie i swojej przeszłości, tak że na końcu powieści może powiedzieć pewnym głosem: „Nazywam się Lucy Barton”.

Siłą powieści jest jej język, piękny, oszczędny w formie, a zarazem dosadny, trafiający prosto w serce. W książce poznajemy jedynie migawki z życia Lucy, wiele zostaje niedopowiedziane, w sferze naszych domysłów, co też uważam za duży atut książki. 
Po lekturze „Mam na imię Lucy” zachęcam do przeczytania kolejnej powieści Elizabeth Strout „To, co możliwe”, na kartach której przedstawione są losy ludzi związanych z Lucy Barton.
Powieść „Mam na imię Lucy” została przez New York Times Review of Books nazwana „prozą uważnych słów i wibrującej ciszy”. Utwór jest więc skierowany do wymagającego czytelnika, polecam ją szczególnie dla fanów tego typu literatury. Zapraszam do wysłuchania historii Lucy.

Katarzyna Nowak
Warmińsko-Mazurska Biblioteka Pedagogiczna w Olsztynie

Fot. materiały promocyjne