Pod zielonymi sztandarami

Co ludzie mają zrobić, kiedy nic nie można zrobić? Na przykład w sprawie wycinania puszczy wiadomo jakiej. Moja przyjaciółka Ewa, psycholog, poszła do Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Najpierw do sekretariatu, skąd skierowano ją do rzecznika prasowego. To jemu wyłożyła swój pogląd na temat chronienia przyrody, wycinania starych drzew i zagrożonych gatunków. Rzecznik był zapewne zdumiony, bo jest nawykły do kontaktów z prasą, radiem i telewizją, a nie zwykłymi ludźmi. Co jednak, ponowię pytanie, mają zrobić? Nie pojadą do Białowieży i nie przykują się do harwestera (to mówiąc po polsku wieloczynnościowa maszyna leśna ścinkowo-okrzesująco-przeżynająca) ze względu na wiek i stan zdrowia. Powie ktoś, że psycholog nie zna się na przyrodzie. Ale przeciwko wycince puszczy, powiem ja, protestowali naprawdę wybitni uczeni i znawcy. Nie rozumiem dlaczego, nim ofiarą maszyny ścinkowo-okrzesująco-przeżynającej stało się pierwsze drzewo minister Szyszko nie zorganizował poważnej debaty, by wszyscy mogli wyłożyć swoje racje. Debat, dyskusji i konsultacji nie prowadzi się w tych czasach żadnych na żaden poważny temat. Jeżeli już są to debaty wewnątrzpartyjne. I to mnie poważnie irytuje. A po ostatnim Marszu Niepodległości i jego radosnym przyjęciu przez najwyższe władze kierownictwa moi bogaci znajomi po raz pierwszy w nowej Polsce zapytali sami siebie, czy wszystkiego nie sprzedać i nie wyjechać. A ja pomyślałam, pierwszy raz w życiu, że może byłoby lepiej, gdyby wyjechały moje dzieci. Bo czy mój wnuczek ma karnie maszerować z ryngrafem na piersi pod zielonym sztandarem?!

Oczywiście, to na razie takie rozważania. W końcu, jak mawia uspokajając nas wszystkich premier Szydło, nikt do manifestujących przecież nie strzela.

Ewa Mazgal