Węgorzewski zamek znów będzie tętnił życiem. Mazury zyskają nową atrakcję

Zamek w Węgorzewie stanie się nową atrakcją dla mieszkańców i turystów. Właścicielka planuje otworzyć w nim obiekt hotelarsko-gastronomiczny oraz muzeum. W związku z tym pod koniec minionego roku burmistrz Węgorzewa Krzysztof Kołaszewski gościł nową właścicielkę węgorzewskiego obieku - panią Marlenę Ostaszewską.

— Zgodnie z pozwoleniem na budowę zamek będzie obiektem hotelarsko-gastronomicznym. Będzie w nim działało również muzeum odznak m. in. polskich klubów sportowych z okresu międzywojennego, a także niemieckich z terenów Prus Wschodnich — zapowiada inwestorka Marlena Ostaszewska i podkreśla: — Zależy nam na tym, aby otworzyć zamek dla lokalnej społeczności i turystów. Jesteśmy na samym początku zapewne trudnej drogi, ale mamy nadzieję krok po kroku realizować swoje zamierzenia.

I choć podczas rozmowy nie padły żadne terminy, burmistrz Węgorzewa z optymizmem patrzy w przyszłość.

— Jestem pełen nadziei, że po wielu latach znów będziemy cieszyć się urokami zamku! — zaznacza burmistrz Węgorzewa Krzysztof Kołaszewski. — Oczywiście będę zabiegał również o przesunięcie ogrodzenia zamku (na tyle, na ile pozwolą przepisy), które zaburza architektoniczny ład w centrum miasta. To przełomowy moment w historii naszej społeczności, który z pewnością wpłynie na dalszy rozwój miasta.

Historia Zamku
Historia zamku sięga 1398 roku, kiedy to na wyspie utworzonej przez Węgorapę rozpoczęto budowę warowni. Zamek miał kształt nieregularnego pięcioboku. Zabudowa składała się z dwóch lub trzech murowanych skrzydeł, flankowanych na narożach trzema cylindrycznymi wieżami. Czwarta wieżyczka znajdowała się w obrębie dziedzińca i miała charakter łącznika komunikacyjnego. Od strony wschodniej znajdowało się niewielkie przedzamcze. Warownia przechodziła z rąk do rąk aż do 1525 roku, kiedy po sekularyzacji Zakonu Krzyżackeigo ponownie przeszła na własność państwową i stała się siedzibą książęcego starosty. Z inwentarzy z XV i XVI wieku wynika, że w tym czasie na zamku mieściła się kaplica św. Katarzyny oraz browar, spiżarnia, piekarnia, kuchnia i zbrojownia. Przy zamku znajdował się także młyn.

W 1656 r. zamek został zniszczony przez Tatarów. Odbudowa odmieniła kształt obiektu na rezydencję barokową. W pierwszej połowie XVIII wieku generał Hams Herman Katt zburzył młyn na przedzamczu i wybudował nowy przekopując nowy kanał. Wybito też szereg nowych okien.
W latach 1734 i 1736 na zamku przebywał król Stanisław Leszczyński, skąd udał się na wygnanie do Francji.
W 1752 roku władze przeznaczyły zamek na biura sądu miejskiego i ziemskiego. Przejściowo umieszczono też w zamku więzienie.
W 1807 r. podczas kampanii napoleońskiej na zamku mieścił się szpital dla żołnierzy. W czerwcu 1807 r. Węgorzewo i zamek zajęły wojska polskie generałów Jana Henryka Dąbrowskiego i Józefa Zajączka.
W 1835 r. zamek spłonął, dziesięć lat później przebudowano go na sąd. Przebudowa całkowicie zatarła jego historyczną formę.

24 stycznia 1945 r. wnętrze zamku zostało spalone przez Armię Czerwoną, jednak XIV-wieczne mury ocalały. W początkach lat 80. XX wieku zamek odbudowano z przeznaczeniem na bibliotekę miejską, siedzibę Rady Miejskiej i Urząd Stanu Cywilnego.

Źródło: Gmina Węgorzewo