Taka babcia to prawdziwy skarb

Swym ciepłem i dobrocią zjednują ludzi. I choć nie posiadają bogactwa, to ich dobre serce sprawia, że wszystko wokół ma inny wymiar — lepszy. Bycie babcią to piękna rola. To zbieranie plonów życia i oddawanie wnukom miłości, którą pielęgnuje się i rozwija całe życie. Co oznacza bycie kochającą babcią? Czasem wystarczy po prostu być! Bo miarą miłości jest obecność. Taką babcią jest właśnie Leokadia Bojarska z Małdańca pod Szczytnem. Niby zwykła, choć dla bliskich i rodziny niezwykła...

— Różne sytuacje życiowe kształtują nasze osobowości i charakter, jednak trzeba pamiętać, że zawsze i wszędzie trzeba być człowiekiem — mówi często do wnuków pani Leokadia. — Życie nie jest usłane różami, zdarzają się upadki i wzloty. Trzeba jednak zawsze pozytywnie myśleć o przyszłości, być dobrym, szanować i kochać innych. I mieć zawsze dużo wiary w Boga i modlić się.

Pani Leokadia urodziła się 16 marca 1929 roku w miejscowości Surowe. Dzieciństwo i młode lata spędziła w Krukowie. Ze swoim mężem Henrykiem poznali się przez wspólnych znajomych. Związek małżeński zawarli w 1950 roku. Całe życie pracowali ciężko na gospodarstwie. Małżonkowie doczekali się licznego potomstwa. Na świat bowiem przyszło jedenaścioro dzieci: Marianna, Jan, Stanisław, Ryszard, Wiesław, Tadeusz, Danuta, Jerzy, Irena, Agnieszka i Piotr.
Byli zgodnym małżeństwem i starali się wychować swoje dzieci na dobrych ludzi. Dawali im ogrom miłości, zrozumienia, przekazali wiele wartości, takich jak: szacunek do ludzi starszych, do pracy, obowiązkowość i wiarę w opatrzność Boską. Wiara była ważnym i nieodłącznym elementem tej rodziny. Każdej niedzieli rodzina uczestniczyła w mszy świętej, dzień zaczynał się i kończył modlitwą.
Trudnym momentem w życiu rodziny była choroba pana Henryka. Miażdżyca zaatakowała organizm i w kwietniu 1992 roku mężczyzna zmarł. Wsparciem dla pani Leokadii byli wtedy jej bliscy.

Pani Leokadia doczekała się 30 wnucząt, 24 prawnucząt i dwóch praprawnuczek: Amelki i Oliwii. Mieszka teraz z dwoma synami: Tadeuszem i Piotrem oraz 18-letnią wnuczką Oliwią.
— Zawsze okres jesienno-zimowy babcia spędzała czytając książki lub robiąc na drutach różne szale, skarpety, dekoracyjne poszewki na poduszki. Chyba każde z dzieci i wnuków dostało taka piękną, ręcznie robioną poduszkę — opowiada Anna Sobolewska, wnuczka pani Leokadii. — Babcia ma do tego ogromny talent, lecz teraz już ze względu na wiek, nie może kontynuować swoich pasji. Latem nie może żyć bez pracy, jeszcze w ubiegłym roku miała w ogródku warzywa, które sama uprawiała. Wciąż doi krowy, gotuje obiady i dba o dom. I oczywiście słucha "Radia Maryja", bo to jej podstawowe źródło wiadomości ze świata, ponieważ telewizji nie ogląda. Mam wiele pięknych wspomnień związanych z babcią. Mieszkaliśmy nieopodal domu babci, więc byliśmy u niej często. Babcia piekła zawsze po 10-15 drożdżaków, które rozdawała swoim dzieciom. W jej domu zawsze pachniało czystością i ciastem. Zabierała nas na pielgrzymki do Gietrzwałdu, opowiadała o czasach młodości, tuliła nas do snu, ocierała łzy, gdy coś nas bolało. W jej domu zawsze były duże pierzyny, pod którymi grzaliśmy zimne nogi... Babcia to cudowna i bardzo skromna osoba, dla której największym szczęściem jest tak liczna rodzina oraz to, że Bóg dał jej tyle sił, aby mogła patrzeć jak dorastają dzieci, wnuki i kolejne pokolenia. Cieszy się, że jej rodzina może żyć w lepszych czasach niż ona sama. Cały czas modli się o to, aby nie miała miejsca już wojna i nie skrzywdziła już jej rodziny. Bo w czasie wojny babcia straciła swojego brata i pamięta okropności wojny — dodaje pani Anna.

W czasach internetu, tabletów, smartfonów trudno być ciekawą babcią. Czas to coś najcenniejszego, co babcia może podarować wnukom. W domu pani Leokadii tak jest. Wnuki wiedzą, że zawsze i z każdym problemem mogą do niej przyjść, poradzić się, szukać wsparcia. Czasem z rodzicami nie chcą rozmawiać, wstydzą się, czy boją. A do niej mogą przyjść i swobodnie porozmawiać. Ona zawsze ma dla nich czas. Jej dom jest zawsze dla nich otwarty, tak jak i jej ramiona.

— Babcia Leokadia to wyjątkowa kobieta z ogromnymi pokładami spokoju, cierpliwości oraz z uśmiechem na twarzy — mówią o pani Leokadii jej wnuki. — To ona nauczyła nas cudownej miłości do drugiego człowieka, zrozumienia, uczciwości, zaradności, wiary w Boga i w ludzi. Zawsze wita nas swoim ciepłym uśmiechem i nawet gdy źle się czuje, nigdy nie narzeka. Przytuli, pocieszy, wytrze łzę. To niesamowite szczęście mieć ją. Nasze dzieciństwo kojarzy nam się właśnie z domem u dziadków, ale nie tylko piękne wspomnienia od nich otrzymaliśmy. Nauczyli nas wiele o życiu, pokazali, jak być dobrym człowiekiem, a jednocześnie jak sobie radzić w świecie pełnym okrucieństwa. Dziadek już nie żyje, ale wciąż jest w naszych wspomnieniach i sercu. Mamy nadzieję, że będziemy kiedyś dziadkami równie dobrymi jak oni, że nasze wnuki będą nas kochały równie mocno, jak my kochamy swoich. Nasza babcia to najlepsza osoba na ziemi.