"Dom bez okien"

"Dom bez okien" to najnowsza powieść Nadii Hashimi - autorki takich bestsellerów jak "Afgańska perła" czy "Kiedy księżyc jest nisko". Historia wstrząsająca, a przy tym pełna subtelnego piękna i uroku. Poznajemy w niej zgromadzenie kobiet, które wykluczone ze społecznego życia mają tylko siebie. Poznajemy je w miejscu będącym ucieleśnieniem paradoksu. Przebywanie w nim ma być karą. Stanowi jednocześnie azyl przed okrutnym światem za murami.

W książce "Dom bez okien" Nadia Hashimi ukazuje nam cały dramatyzm kobiecego losu w państwie, w którym niezwykle silne są patriarchalne tradycje islamu. To świat, w którym kobieta nie jest równorzędnym członkiem społeczeństwa. Ba, nie jest nawet w pełni człowiekiem. Należy do rodziny, do swego męża i jego krewnych.
Za razem mamy tu do czynienia z historią napawającą Czytelnika optymizmem i wiarą w ludzi. Nie dokonuje się tutaj łatwych, jednoznacznych ocen. Bo przecież w każdym człowieku mamy pierwiastek dobra i zła jednocześnie. Tak samo autorka daleka jest od innych błędnych generalizacji. Jusuf zna przecież piękno swej rodzimej krainy i niezachwianie wierzy w konieczność walki o prawa człowieka. Czy ta wiara wystarczy? Przekonajcie się sami biorąc do rąk "Dom bez okien" Nadii Hashimi.

- „Dom bez okien” z pewnością bardzo wartościowa książka - mówi Karolina Kowalska. - Otwiera oczy na to, co dzieje się w innych państwach i choć nie jest to reportaż to ukazuje życie codzienne w Afganistanie. Powieść ta również potrafi wywołać w czytelniku wiele emocji, sama podczas lektury odczuwałam oburzenie i smutek, a w pewnym momencie nawet popłynęły mi łzy bezradności. Nadia Hashimi wyjątkowo przekonująco przedstawia prawa afgańskich kobiet, a właściwie ich niedostateczność z perspektywy zachodnich cywilizacji, dominację mężczyzn nad każdym aspektem życia matki, żony, siostry i córki, niemożność decydowania o własnym losie, niejednokrotne stawianie w sytuacjach wywołujących ból i cierpienie. Jak niewiele potrzeba, aby zwykły gest uznać za obrazę moralności i skazać kobietę na długoletni pobyt w więzieniu. Zwykła rozmowa w parku z nieznajomym, ucieczka z domu, w którym panuje przemoc, nie wspominając już o ciąży pozamałżeńskiej, stają się niepodważalnymi podstawami uznania obrazy moralności. Już dawno, żadna z książek mnie tak nie poruszyła. Tak realistyczna i tak bardzo zapadająca w pamięć. To nie tylko zetknięcie z obcą nam kultura, ale także możliwość uświadomienia co może się dziać dziesiątki kilometrów od nas, a my kompletnie nie zdajemy sobie z tego sprawy. Musimy być świadomi, iż nie wszystko jest naświetlane przez media.