Od 30 lat z satysfakcją wykonuje zawód nauczyciela

Co najbardziej ceni Pani w swoim zawodzie?
— Lubię współpracę z młodzieżą. Mam satysfakcję gdy widzę, że dzięki mnie nabywają wiele nowych umiejętności. A najbardziej cieszę się gdy uczniowie lubią i chcą się uczyć. Moja córka również pracuje w zawodzie nauczyciela, choć tak naprawdę wcale jej do tego nie namawiałam. Tę pracę trzeba przede wszystkim kochać, to musi być pasja. Tylko wtedy ma ona sens.

Jak długo trwa już ta pasjonująca podróż?
— Nauczycielem jestem od 30 lat. Kształciłam najpierw dzieci, później uczyłam w Liceum dla Dorosłych w Olsztynie, a także w Liceum im. Jana III Sobieskiego w Szczytnie. Przez rok pracowałam również z trudną młodzieżą – podziwiam wszystkich, którzy się tym zajmują. Jest to bardzo wymagająca praca, która nie zawsze przynosi wymierne efekty.

Co jest największym wyzwaniem w Pani zawodzie?
— Największym wyzwaniem są ambitne dzieci, które pytają, są dociekliwe. Nauczyciel zawsze ma z nimi największy „problem”. Ale jest to „problem” jak najbardziej pozytywny, ponieważ cieszy mnie widok szczerze zaangażowanego ucznia. Wiem wtedy, że przedmiot jest dla niego interesujący.

Podchodzi Pani do klasy jako grupy, czy kilkunastu indywidualności?
— Każda klasa jest inna. Czasami w grupie jest tylko jedna indywidualność, reszta klasy jest raczej jednogłośna. W innych klasach natomiast tych indywidualności może być bardzo dużo – dlatego do każdej klasy mam unikatowe podejście. To też sprawia, że ta praca jest tak ciekawa i nigdy się nie nudzi. Razem z innymi nauczycielami, wychowawcami wymieniamy się swoimi spostrzeżeniami, aby jak najlepiej poznać swoich uczniów.

A co Pani robi jeżeli ktoś nie przestrzega zasad?
— Staram się nie karać całej klasy, jeżeli zawiniła np. tylko jedna osoba. Egzekwuję pojedyncze przypadki. Zależy też jakie relację łączą mnie z klasą, czasami wystarczy powiedzieć, że zawiedli moje zaufanie i to już jest wystarczająca konsekwencja ich złego zachowania. A czasami mówię „proszę wyjąć karteczki” :).

Uczyła Pani również w Liceum dla Dorosłych. Kto jest bardziej ambitny - dorośli, czy młodzież?
— Miałam takie sytuacje, gdy w Liceum dla Dorosłych uczyłam mamę, a w gimnazjum jednocześnie – jej córkę. Muszę powiedzieć, że dorosłe osoby są bardziej ambitne. Widziałam jak bardzo mama przykłada się do nauki. Uczyłam też mechanika, który ze względu na zawirowanie życiowe nie ukończył szkoły. Gdy go szkoliłam, widziałam te zaangażowanie. Tak naprawdę na co dzień nie miał on styczności z książkami, ponieważ był mechanikiem, a tutaj z takim zaparciem opowiadał o lekturze. Nie było to dla niego łatwe, ale mimo to dawał z siebie 100%.

Jedną lekturą na pewno omawiała Pani już dziesiątki, a może nawet setki razy. Czy nadal jest to dla Pani interesujące?
— Tak, ponieważ z każdą klasą omawianie tej lektury wygląda inaczej. Zawsze staram dodać się coś od siebie, ugryźć temat z innej strony poszukać pewnych nowinek. Uczniowie mają nowe wnioski i ciekawe spostrzeżenie. Więc nie jest to powtarzanie ciągle tego samego, dbam o to, aby zachować świeżość i nie popaść w rutynę. Każde pytanie, które zadaje mi uczeń wysłuchuję z cierpliwością i zawsze staram się na nie odpowiedzieć. Najważniejsze jednak, aby okazywać sobie przy tym wzajemny szacunek. Ta wzajemna polemika jak i cała praca nauczyciela przynosi mi wiele radości.

Życzymy więc Pani dalszej satysfakcji i radości z wykonywanej pracy!
— Dziękuję bardzo.

Czytaj e-wydanie ">kliknij