Łzą, radością zapisane… Młodzieży przekazane

Narodowy Program Rozwoju Czytelnictwa to bardzo ciekawa i wartościowa inicjatywa MEiN. Kolejny raz składałam wniosek w ramach tego programu i po wcześniejszym „nieprzejściu” wniosku byłam sceptycznie nastawiona do możliwości uzyskania dofinansowania. Nowe wytyczne do wniosku były bardzo konkretne, m.in. warunkiem pozytywnego rozpatrzenia wniosku było zorganizowanie spotkania z poetą/poetką.

I dobrze. Ucieszyłam się, że mieszkam w Orzyszu, że słyszałam i czytałam już wcześniej wiersze Zofii Zecer–Ciszewskiej. Mało tego. Jej poezja stała się obecna w naszym przedszkolu za sprawą publikacji pani Zofii pt. „Pogwarki dziadka Otto”. Trochę czasu mi zajęło nawiązanie kontaktu z seniorką, którą wcześniej widywałam na ulicach Orzysza, ale uzyskałam od niej zapewnienie, że spotka się z młodzieżą w naszej szkole.

W ten sposób uczniowie klasy VII wzięli udział w wyjątkowym spotkaniu z panią Zofią, wcześniejszą nauczycielką, dyrektorką szkoły podstawowej, radną, harcerką, autorką słów do hymnu szkoły „Pieśń o Majorze Sucharskim” a obecnie spełnioną emerytką, osobą publikującą swoje wiersze pod pseudonimem „Aryska” i nie tylko (Arys – to dawna nazwa Orzysza).

Początek spotkania pokazywał, że pani Zofia jest spięta, jakby bała się, że nie podoła sytuacji. Przedstawiłam ją młodzieży. Uczniowie uważnie jej słuchali, gdyż opowieść o sobie rozpoczęła od wskazywania i wspominania miejsc, gdzie pracowała i mieszkała.

Z każdą chwilą rozmowa stawała się coraz bardziej naturalna. Padały ciekawe pytania: ile wierszy pani stworzyła?, jak rodzą się ich tytuły?, jak powstają pomysły na wiersze?, od kiedy pani tworzy? Pani Zofia dokładnie odpowiadała na pytania.

Okazało się, że zaczęła tworzyć w wieku około 14 lat, w roku 1962, kiedy w szkole zaproponowano uczniom napisanie wierszyków z okazji Dnia Edukacji Narodowej. Pani Zosia wygrała ten konkurs i dostała wtedy w prezencie DŁUGOPIS. Tak, po prostu długopis, ale w tamtych czasach wyjątkowy. Zdziwiło to i jednocześnie trochę rozbawiło uczniów.

Pani Zofia pisała wiersze z różnych powodów i pod wpływem różnych czynników lub okoliczności. Ich tematyka jest również bardzo różnorodna. Są wśród nich wiersze poświęcone mazurskim krajobrazom, Orzyszowi, uczuciom, ludziom. Niektóre bawią, inne wywołują łzę w oku, są nostalgiczne.

Wydrukowane wiersze pani Zosi znajdują się w teczkach – segregatorach

Warsztat pracy pani Zofii zachwyca. Bardzo często zapisuje pomysły na wiersze na tzw. sklerotkach, aby później powstałe pomysły rozwijać. Zapisane wiersze poprawia wielokrotnie i dąży w tym do perfekcji. Zachwycił uczniów wielki porządek w wierszach pani Zosi. Wydrukowane, znajdują się w teczkach – segregatorach, ułożone alfabetycznie w zależności od kręgu tematycznego, którego dotyczą (a jest ich ponad 400). Mnie też to zachwyciło.

Pani Zosia zapisuje pomysły na wiersze na tzw. sklerotkach

Ciekawie się też słuchało głosowej interpretacji wierszy pani Zofii. Było w niej czuć przejęcie, doskonałe wczucie się w temat, głębię interpretacji.

Czas spotkania upływał bardzo szybko, za szybko. I można by pomyśleć, że uczniom będzie zależało tylko na doczekaniu dzwonka oznajmiającego przerwę, ale nie. Dzwonek zadzwonił i nikt nie wstał z miejsca. Mało tego. Gdy już zakończono spotkanie, do pani Zosi podeszło kilkoro uczniów, którzy poprosili ją, aby ponownie ich odwiedziła.

Powiedzieli, że na początku sami również byli trochę stremowani spotkaniem. Chętnie zadadzą naszemu gościowi jeszcze kolejne pytania. Byłam zaskoczona i jednocześnie bardzo zadowolona. Obawiałam się, że spotkanie potraktują jak zwyczajną lekcję, która po prostu się odbyła. Tu stało się inaczej.

Dzwonek zadzwonił i nikt nie wstał z miejsca

Zyskałam wiarę w młodych ludzi. Zdobyłam przeświadczenie, że warto młodym ludziom oferować żywy kontakt z poezją. Ucieszył mnie fakt, że mamy tu panią Zosię, która jest dowodem tego, że poeci mogą być gdzieś blisko nas, że takich ludzi nie ogląda się tylko na zdjęciach w podręcznikach do języka polskiego. Możemy ich spotkać na ulicy czy w sklepie. Ważne, żebyśmy poszukiwali ich w swojej okolicy i dawali im możliwość kontaktu z młodym człowiekiem. Bo warto.

To takie moje refleksje. A wszystko to za sprawą Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa i kobiety, która poświęciła swój czas i spotkała się z młodymi ludźmi. W głowie cały czas rodziło mi się pytanie, jak pani Zofia ocenia spotkanie z młodzieżą. Zapytałam ją o to i poprosiłam o kilka zdań podsumowania. Ponieważ to dusza artystyczna, najpierw przekazała mi cały esej powstały z inspiracji tego spotkania z młodzieżą, a później zmieniła decyzję i przyniosła kilka swoich myśli po spotkaniu przelanych na papier. Oto one:

I jak tu nie być zadowolonym z podjętego wysiłku mającego na celu zorganizowanie spotkania z poetką? Czas pokazał, że wszyscy są zadowoleni: młodzi ludzie uczestniczący w spotkaniu, seniorka z talentem do pisania wierszy, polonistka uczestnicząca w wydarzeniu, no i ja. Natchnęło mnie to myślą, że to nie ostatnie spotkanie z poezją. Będę poszukiwać talentów w tej dziedzinie w mojej okolicy i przedstawiać je młodzieży.
Agnieszka Chaberska
wicedyrektor
Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Orzyszu