Chrystus wodzem, Chrystus królem, Chrystus władcą nam!

„Boga naszego chwalcie wszystkie ziemie. Daj Mu cześć winną całe ludzkie plemię.
Bo litość Jego nad nami stwierdzona. A prawda Pańska wiecznie uiszczona”.

W 1925 roku Papież Pius XI wydał encyklikę „Quas Primas”, w której podkreślił uniwersalną władzę Jezusa Chrystusa nad Kościołem i wszystkimi narodami. Zgodnie z nauczaniem katolickim Jezus Chrystus jest Królem nie tylko ziemskiego Królestwa Izraela, ale również Królestwa Bożego, które obejmuje cały wszechświat. Powodem ustanowienia tego święta było zatem pragnienie papieża ukazania Jezusa jako władcy i króla wszystkich ludzi. Tę prawdę papież upamiętnił, wprowadzając do kalendarza liturgicznego osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 roku na ostatnią niedzielę roku liturgicznego, nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata zwanej także Świętem Chrystusa Króla. To oznacza, że dla nas chrześcijan Jezus Chrystus jest najwyższym władcą całego wszechświata. Jezus jest panem wszystkich ludzi, narodów i stworzenia.

Pan jest królem na zawsze, na wieki!

Uroczystość ta to także przypomnienie o obowiązku wiernych do uznawania i oddawania czci Jezusowi jako Królowi, zarówno w życiu osobistym, jak i społecznym. Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata jest okazją dla wiernych do wyrażenia swojego zawierzenia się Jemu i wdzięczności za Jego miłość i zbawienie.
Wierzymy, że Jezus jest Synem Bożym i został wyniesiony na niebiański tron przez Boga Ojca po swoim zmartwychwstaniu, że jako król wszechświata Jezus ma władzę nad wszystkimi istotami i rzeczami, zarówno na ziemi, jak i w niebie. Wierzymy, że będzie on sprawiedliwie panować i osądzać wszystkich ludzi po swoim powrocie na ziemię.
Obchody tej przepięknej uroczystości przypominają wiernym, że mimo różnych trudności, które mogą napotykać w życiu, powinni zawsze mieć nadzieję w Chrystusie jako swoim Królu, który drogą krzyża i zmartwychwstania ostatecznie zwyciężył nad śmiercią i grzechem. Jest to również czas refleksji na temat wartości i znaczenia królestwa Bożego i zdolności chrześcijan do budowania go na ziemi poprzez świadectwo i działania oparte na ewangelicznych wartościach.
W Biblii Jezus jako Król jest przedstawiany jako osoba o nieograniczonej władzy, która obejmuje całe stworzenie. Jego panowanie jest odwieczne i niepodważalne, a Jezus jako Król jest źródłem sprawiedliwości i zbawienia dla tych, którzy w Niego wierzą. Odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Piśmie Świętym wielokrotnie. Na kartach Biblii obraz króla zasiadającego na tronie zjawia się już w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Bóg więc, jako niemający początku ani końca, panuje wiecznie. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (Ps 74; 93) i ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć.
W Psalmach również możemy odnaleźć piękne fragmenty, które ukazują królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (Ps 93 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są wspaniałymi hymnami na cześć Boga-Króla. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów.

Pan jest moim pasterzem, niczego mi nie braknie

W Nowym Testamencie znajdujemy także obrazy ukazujące Jezusa jako króla nawiązujące do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Określenie Mesjasz – z języka hebrajskiego – znaczące „namaszczony, pomazaniec” zostało przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak czytamy w Ewangelii św. Mateusza (1,1) i u Apostoła Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, tak jak przepowiadały to liczne proroctwa ze Starego Testamentu.
W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie – oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność, odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62).
Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jako Król narodów i wieków, który objawia swe zwycięstwo nad mocami zła. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11).

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną

Uroczystość Jezusa Króla Wszechświata jest ważnym świętem dla katolików, które przypomina o władzy i chwale Jezusa jako Króla, a także zachęca do oddawania Mu czci i posłuszeństwa w codziennym życiu, gdyż jak będziemy śpiewać w tę niedzielę: „Pan jest moim pasterzem, niczego mi nie braknie, pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoją chwałę. Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą. Stół dla mnie zastawiasz na oczach mych wrogów. Namaszczasz mi głowę olejkiem, kielich mój pełny po brzegi”. Oto prawda naszej wiary wieńcząca koniec tego roku liturgicznego, kiedy przez tyle miesięcy poznawaliśmy wszystkie etapy życia Jezusa, od Betlejem i Nazaretu poprzez Golgotę aż do tego dnia, kiedy przychodzi do nas w glorii królewskiej jako nasz Pan i Przyjaciel. Z tą prawdą wejdźmy w następny etap naszej chrześcijańskiej wiary, zaufania i odpowiedzialności, nie bojąc się różnych innych „władców” i „królów”, gdyż nad nami panuje tylko jeden Król – Jezus Chrystus, Pan naszego życia.

Zdzisława Kobylińska