Wybory, nowe władze, sport

Zaobserwowałem pewien dualizm poglądów, gdy chodzi nawet nie tyle o całą opozycję (dziesięć partii skupionych na trzech listach), ile wśród głównej partii w obozie nowej władzy. Oto najpierw szereg posłów tej formacji (była snowboardzistka, ekstrener narciarski i były prezes klubu żużlowego) skrytykowali ideę Letnich Igrzysk Olimpijskich w naszym kraju. Chyba trochę na zasadzie, że jak PiS w prawo – to my w lewo. Jak mówiono w moim domu rodzinnym, gdy byłem małym dzieckiem: „Na złość babci odmrożę sobie uszy”. A tymczasem szef rządu w swoim exposé do idei IO na terytorium Rzeczypospolitej odniósł się dość pozytywnie. Skądinąd podobnie było w innej sferze: zmian w Traktatach Europejskich, gdzie nasi koledzy z ówczesnej opozycji krytykowali PiS za sceptycyzm do tych zmian, po czym kandydat na premiera (obecnie Prezes Rady Ministrów) niespodziewanie dla niektórych zapowiedział, że jego europosłowie zagłosują przeciwko tej „traktatowej rewolucji” i tak się też stało w Strasburgu, gdzie obecna większość sejmowa (a raczej jej większość) zagłosowała, jak była większość sejmowa.
Ta zmiana frontu w sprawie igrzysk pokazuje, że jak opadnie kampanijny kurz oraz wyborcze emocje, a także powyborcze emocje związane z tworzeniem rządu będą mniejsze, to może okaże się, że pewne inicjatywy, pomysły, działania podejmowane przez poprzedni rząd nie będą musiały trafiać na śmietnik tylko dlatego, że zrobili to czy zainicjowali „tamci”, a nie „ci”.
Oby tak się stało. Polski sport potrzebuje bowiem kontynuacji i jedności. Nie tylko w kontekście przyszłorocznych Letnich Igrzysk w Paryżu czy starań o IO w Polsce za trzynaście (lub więcej) lat, tylko w ogóle: zawsze i wszędzie. Sport musi być ponad polityką – na ile się da, oczywiście. A im więcej się da, to tym lepiej…

Ryszard Czarnecki