Piórem i sercem pisany felieton Anny Jarosz

Dziewiąty stopień od dołu zaskrzypi. Zawsze tak ma. Tak samo jak Piotr. Co prawda nie skrzypi, ale po każdym kichnięciu mówi: „Co prawda, to prawda”. Przewidywalny do bólu. Czasami; bo jak mu się zmieni opcja, potrafi podjąć nieprzemyślaną decyzję. A owa decyzja uderza rykoszetem w Elżbietę. I w stan domowych finansów.

Tak sobie myślała Elżbieta pokonując kolejne stopnie wiodące do łazienki na piętrze. Nazbierało jej się zarówno rzeczy do prania, jak i do przemyślenia. Piotr wydawał jej się czasem hermetyczny i pancerny; jak zakuty w zbroję. Z naciskiem na zakuty. Bo jak sobie coś umyślił, to nie było mocnych. Na dodatek miał krótki lont. Logiczne argumenty odbijały się od zaperzenia i narastającej w błyskawicznym tempie pasji. On oczywiście nie był niczemu winien. Winni zawsze byli inni. Empatia w skali od jeden do dziesięć? Minus dwa. O, i w łazience znowu popiół od papierosa na posadzce. Nie nauczyła mamusia sprzątać; nawet po sobie.

Elżbieta mruknęła pod nosem: „Wyszłam za mąż, ale nie wyszło. No cóż, nawet skarpetki nie zawsze do końca są parą. Wszystko wychodzi w praniu”. Tyle lat razem; taki szmat życia przeminął. Nie przeraża sam fakt, że życie mija. Przeraża, że tyle go mija bezowocnie. Przegapiane, przemilczane. Życie na pół etatu.
Pralka robiła swoje, a Elżbieta przysiadła ogarnięta falą wspomnień. Wyprawy do lasu, nad jezioro. Nowe widoki, wciąż coś ciekawego do obejrzenia. Do momentu, kiedy Piotr zdecydował, że on woli ten jeden jedyny las. W którym są grzyby. Potem jeździł już sam, bo Elżbieta wolałaby coś nowego zamiast tych samych ścieżek. Grzyby nie były jej pasją.

W tym momencie z lekka się zacukała. „Dlaczego sobie to odpuściłam? Przecież rzecz nie w tym, na co się patrzy, ale jak się patrzy. Mogłam jechać i odkrywać nowe rzeczy pod każdym krzaczkiem. Tak jak w tym domu. Mieszkam w nim od sześćdziesięciu lat, a nie zamieniłabym go na inny. Przyjazna stałość znanych ścian, ale i urok nagłej nowości. Jak choćby pelargonie na parapecie, które dziś zalśniły jak klejnoty w promieniach zimowego słońca”.

Czas przyspiesza bieg, gdy przecieka przez palce. Gdy potrafimy się zdobyć na wciąż świeże spojrzenie, trwa tyle, ile trzeba. Warto się potrudzić i spróbować patrzeć tak, jakbyśmy codziennie odkrywali świat na nowo. Świat i tych, z którym go dzielimy. Konglomerat zalet i wad nie musi zszarzeć przysłonięty przez te ostatnie.. W popiele też może rozbłysnąć diament.

Anna Jarosz, nowomieszczanka urodzona jako Anna Bukowska ponad 2 miliardy sekund temu. Miłośniczka futrzaków. Aktualnie na stanie trzy koty w domu, stareńki pies znaleziony w lesie (w przeliczeniu na ludzki wiek ponad stulatek) i parę kotów w garażu (mają specjalne wejście). Również miłośniczka książek. Czasem nazbyt rozmowna. Jej dewiza - TU i TERAZ. I jeszcze - czasem, zamiast wyolbrzymiać problemy, warto wyolbrzymić radość. Ma trochę belferskich zapędów; jako że nauczycielem się nie bywa. Nauczycielem się jest.