Mariusz Bartkowski z Mszanowa zajął drugie miejsce na XIX Biegu Rzeźnika

15 km – zaczyna robić się jasno, aczkolwiek jesteśmy w lesie. Wyłączenie latarki o 4:13 powoduje, że nie widać korzeni, z kolei włączenie latarki sprawia, że w gęstej mgle prawie nic nie widać. To kwestia 10 min kiedy sytuacja się wyklaruje, ale tutaj tracimy bardzo dużo czasu.
19 km – gdzieś koło tego km zaliczyłem największą wywrotkę w swojej przygodzie biegowej. Co dziwne, stało się to pod górkę. Na kamienistym podejściu zawadziłem o… kamień. Zdążyłem podeprzeć się dłońmi, ale uderzyłem przedramieniem o wystający kamień. Pierwsze co robię to patrzę czy nie rozbiłem zegarka Agnieszki, a dopiero po chwili oceniam stan zdrowia. Kość łokciowa boli jak mały palec, gdy się w niego uderzysz o nocną szafkę. Lewy nadgarstek również. Z kolana leje się krew. Tomek z troską oczekuje na moje zebranie się. Mówię tylko, że dopóki ręka nie zgina się między łokciem, a nadgarstkiem to jestem w stanie biec.
28 km – tracimy 4 miejsce. Zagaduję do Tomka, że nie jest źle. Przyjechaliśmy realnie walczyć o TOP10 więc jak nas co 30 km wyprzedzi jedna para to dalej będzie to TOP10. I tak sobie lecimy.
32 km – pierwszy punkt żywieniowy. Cisna – tutaj czeka nasz support: Agnieszka i Asia. Robią wszystko możliwe szybko. Napełniamy bukłaki, zmieniam koszulkę, Agnieszka pomaga przepiąć mi numer startowy, łapiemy coś na ząb i lecimy.
36 km – odzyskujemy 4 miejsce. Mijamy parę, która chyba chciała dobić się piosenką Grechuty: Dni, których nie znamy. Akurat w momencie ich wyprzedzania lecą słowa: „Jak odnaleźć nagle radość i nadzieję?”. Chłopaki, nie tak. Lepiej byłoby słuchać AC/DC i piosenkę Thunderstruck.
47 km – przebijamy się na 3 lokatę. Biegniemy tutaj tempem 4:40, 4:34, 4:24. Rywale nawet nie podejmują walki.
62 km – tutaj czekają nas Agnieszka i Asia. Choć słowo czekają trochę tu nie pasuje. Dziewczyny myślały, że biegniemy na 5 miejscu, a my je z zaskoczenia wzięliśmy i przybiegliśmy tuż za drugą parą. Już chcieliśmy od nich wziąć to co miały przygotowane, ale mój jasny umysł krzyczy: „Tomek, nie możemy, bo nas zdyskwalifikują”. Dlatego wzięliśmy tylko buziaki mocy, a to chyba dozwolone Dziewczyny poinformowały nas, że do drugich mamy niewielką stratę.
68 km – kolejny punkt żywieniowy i tutaj spotykamy parę z miejsca 2. Napełniamy szybko softflaski i ruszamy 5 sekund po nich. Tempo 4:21 min/km. Na tym etapie ścigania to czyste szaleństwo, ale Panowie tak samo jak poprzednia para nie podejmują rzuconej im rękawicy, a my biegniemy jakby nas unosiło 5 cm nad ziemią. Zostaje 11 km do mety i mam już w głowie myśli, że nic nas nie powstrzyma, aż tu nagle…
69 km – zaczynamy ogromne wspinanie się na kolejny szczyt. Mijamy potok i krzyczę do Tomka, że mam bóle lub skurcze pachwin. Nie wiem czy coś takiego istnieje, ale wyglądało to jak ogromny skurcz w obu pachwinach. Zaczynam tańczyć: szpagat męski, szpagat kobiecy, prostuję się jak struna, siadam – rozkładam nogi, a tu dalej skurcz. Tomek nie wie czy śmiać się z moich wygibasów czy raczej jakoś pomóc. Wstaję, prostuję nogi i wtem słyszę kijki rywali, które uderzają o kamienie. Ten dźwięk zadziałał na mnie lepiej niż morfina (choć nigdy nie próbowałem). Niedługo później to Tomkowi coś zaczęło doskwierać. Jednak myśli o drugim miejscu niosą nas aż do samej mety.
76 km - Tomek przywala głową w drzewo tak, że aż się ziemia zatrzęsła.
81,5 km – meta. Ostatni kilometr to czysta przyjemność i radość. Zastanawiamy się czy nasze partnerki zdążyły na metę. Ku zaskoczeniu nas samych, organizatorów, kibiców zostajemy drugą drużyną na Biegu Rzeźnika. Jednym z najsłynniejszych i trudniejszych biegów w Polsce. Walczyliśmy o te drugie miejsce jak panny na weselu walczą o welon.