Bóg się rodzi! Tradycja Świąt Bożego Narodzenia

Między rokiem 747, a 749 od założenia Rzymu cesarz August zarządził ogólny spis ludności. Zmusiło to Józefa i Maryję do udania się z Nazaretu do Betlejem w Judei. „A gdy tam byli – odnotowuje św. Łukasz – Maryja porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie”. W pobliżu byli pasterze czuwający w nocy dla strzeżenia trzód. Zawiadomieni przez Anioła pośpieszyli do Betlejem pokłonić się Jezusowi. I tak zaczyna się historia zbawienia, historia w którą wpisany jest każdy ochrzczony człowiek na ziemi.
Najdawniejsze świadectwa święta Bożego Narodzenia posiadamy z IV wieku. Podczas gdy na wschodzie obchodzono je 6 stycznia, rzymski kalendarz wyznaczył na pamiątkę narodzin Chrystusa 25 grudnia. Wybór tej daty nie jest bez znaczenia. Oto w tym dniu, 25 grudnia, stary pogański Rzym czcił bóstwo słońca niezwyciężonego. Tę uroczystość pogańskiego Rzymu, zastąpiono chrześcijańskim Bożym Narodzeniem. W ten sposób pogański kult słońca upadł, a zajaśniało Nowe Słońce, Słońce sprawiedliwości, Słońce nie znające zachodu, Jezus Chrystus, który sam o sobie powiedział: „Ja jestem światłością świata”. Terminologia światła wpisana jest w liturgiczny obchód tych świąt. Wszystko bowiem mówi o światłości; idea światła przenika teksty mszalne; światło opromienia modlitwy tego dnia. Stąd też tle światła towarzyszy nam na ulicach naszych miast i wsi w te grudniowe dni.
W naszej polskiej kolędzie „Bóg się rodzi”, śpiewamy refren: „a Słowo stało się Ciałem i mieszkało między nami”. W tych słowach wyjętych z ewangelii według św. Jana, mieści się cała treść tajemnicy Bożego Narodzenia, tajemnicy Wcielenia, jak uczy Kościół Katolicki, a którą to tajemnicę, tak pięknie celebrujemy w naszych polskich zwyczajach i tradycjach oraz wyśpiewujemy
w kolędach i pastorałkach. Powstały one w wiekach gorącej wiary, kiedy obchód święta nie ograniczał się do nabożeństw w kościele, ale znajdował swój wyraz z życiu rodzin chrześcijańskich i całych społeczności. Chyba nikt i nic nie zastąpi naszych polskich tradycji, wśród których na pierwszym miejscu znajduje się wieczerza wigilijna, tak pieczołowicie przygotowywana w naszych polskich domach oraz uczestnictwo w Pasterce, czy odwiedziny, te w gronie rodzinnym jak i te wśród przyjaciół, znajomych.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że w tym roku mija osiem wieków jak, w 1223 roku, we włoskim miasteczku Greccio, św. Franciszek z Asyżu po raz pierwszy postanowił odtworzyć scenę Bożego Narodzenia z groty betlejemskiej. Trudno nam wyobrazić sobie Boże Narodzenie bez charakterystycznej bożonarodzeniowej szopki.
Jakie są cele świętowania Bożego Narodzenia?
Pierwszy, to złożenie Chrystusowi hołdu uwielbienia jako prawdziwemu Bogu w jego odwiecznym narodzeniu się w łonie Ojca. Drugi cel, to złożenie hołdu Chrystusowi jako prawdziwemu człowiekowi, gdzie jako Dzieciatko uczy nas pokory, posłuszeństwa i ubóstwa. Trzeci cel, to tajemnica duchowej łączności z Chrystusem na poziomie naszej duszy. To religijno-teologiczne cele Świąt Narodzenia. Jest jeszcze inny cel tych świąt, to jedność, zgoda, pokój, przebaczenie oraz miłość. Dlaczego? Dlatego, że Bóg stał się człowiekiem i pragnie wynieść nasze człowieczeństwo na poziom wartość wyższych. Tych wartości najczęściej życzymy sobie, przełamując się opłatkiem.
Życzę wszystkim naszym Czytelnikom, błogosławionych Świąt Narodzenia Pańskiego, przeżywanych w gronie najbliższych w poszanowaniu chrześcijańskich i narodowych tradycji i zwyczajów.
ks. Wojciech Osicki
Proboszcz Parafii pw. św. Jakuba Apostoła w Mikołajkach