Historia szkoły w Janowcu Kościelnym

Budowę ukończono dopiero w 1934 r. 17 maja odbyło się poświęcenie budynku. Szkoła w Janowcu Kościelnym była pierwszą, pełną 7- klasową szkołą powszechną na terenie dawnej gminy Szczepkowo – Borowe.

Począwszy od klasy 5, uczęszczały do niej dzieci z innych, niepełnych okolicznych szkół powszechnych. Klasy 6 i 7 były dowolnie łączone. Ponieważ szkoła znajdowała się w strefie przygranicznej (do dawnej granicy było zaledwie 1,5 kilometra) opiekę nad nią sprawowała Modlińska jednostka wojskowa.

Od września 1934 do czerwca 1938 r. funkcję kierownika szkoły sprawował Stefan Kraśnicki, a po jego wyjeździe na Zaolzie Kazimierz Kajkowski, który pracował w szkole do wybuchu II wojny światowej. Od września 1939 r. szkoła zmieniła swój charakter. Niemcy, którzy już w pierwszych godzinach wojny zajęli Janowiec, ulokowali w budynku szkolnym siedzibę żandarmerii. Od tej pory mury szkolne – stały się miejscem kaźni i straszyły swoim widokiem.

Wiele osób stawiających opór Niemcom zamykano w szkole. Często to uczniowie szkoły, stawali się ofiarami bestialskiego postępowania żandarmów. W murach, w których słyszeli o poszanowaniu godności ludzkiej i miłości Ojczyzny, Żandarmi poniewierali ich jako ludzi i Polaków. Dziś pamięć ofiar uczczono pamiątkową tablicą, znajdującą się w budynku szkoły.

Po zakończeniu wojny szkoła ponownie wznowiła swoją działalność. Źródła historyczne niewiele mówią o pierwszych piętnastu latach powojennych. W pamięci ludzkiej zachowały się jednak takie nazwiska powojennych kierowników szkoły jak: Kraśnicki, Szypulski czy też pełniąca funkcje kierownika szkoły w końcu lata pięćdziesiątych - Scholastyka Szczepkowska, która mieszkała i pracowała w szkole.

Nauczyciel patriota, szczególnie umiłowała sobie naszą ziemię, poświęcając jej swoje opowiadanie „Skąd nasz ród”. W roku szkolnym 1960/1961, w okresie wakacji przeprowadzono kapitalny remont budynku. 1 września funkcja kierownika szkoły została powierzona Lucjanowi Chmielewskiemu.
Do szkoły uczęszczało wówczas 208 uczniów.

Oprócz szkoły dziennej funkcjonowała tu Szkoła Przysposobienia Rolniczego oraz wieczorowa dla pracujących. Zajęcia trwały od 8 do 22. Od 1966 r. w wyniku reformy szkolnej wprowadzona została do szkoły klasa ósma.

1 stycznia 1973 r. dyrektorem szkoły został Ryszard Bartkiewicz, który był nie tylko dyrektorem, ale gospodarzem. Sam dokonywał wszelkich napraw i niejednokrotnie widziano go w roboczym fartuchu. W listopadzie 1973 do budynku doprowadzono bieżącą wodę, co znacznie wpłynęło na podniesienie stanu higieny w szkole.

W maju 1974 r. rozpoczęto przebudowę łuku drogi przy szkole. Prace te zakończono w czasie wakacji i we wrześniu 1974 r. uczniowie mogli już dojść do szkoły nowym chodnikiem. Szkoła ogrodzona została również nowym parkanem od strony jezdni.
W roku szkolnym 1974/ 75 w szkole było 10 oddziałów, a tylko 5 izb. Zajęcia odbywały się więc na dwie zmiany i kończyły się o godz. 17.10. W marcu 1975 r. na wniosek dyrekcji szkoły Spółdzielnia Kółek Rolniczych w Janowcu została opiekunem tutejszej szkoły. W ramach tej opieki świadczyła pomoc materialną, techniczna i usługową.

Pod koniec lat osiemdziesiątych funkcje kierownicze w szkole sprawowały: Maria Radzymińska i Krystyna Jastrzębowska, a we wrześniu 1990 dyrektorem została Barbara Wrzeszczyńska. Nauczycielki z ogromną pasją i oddane dzieciom i młodzieży. Często powracają wspomnienia i tęsknota za organizowanymi przez Basię Wrzeszczyńską i Marię Radzymińską obozami wędrownymi, dzięki którym mogliśmy poznać ciekawe zakątki kraju i zagranicy (wyjazd do ówczesnego NRD).

Szczególnie aktywna była wówczas działalność harcerstwa połączona z sukcesami sportowymi. Szlachetne idee popierane zapałem nauczycieli kształtowały młode pokolenie. W niewielu szkołach można się było uczyć języka obcego innego niż rosyjski. W naszej szkole Halina Kaczorowska uczyła na dodatkowych zajęciach jęz. niemieckiego. Na historii mogliśmy się dowiedzieć mimo przeszkód politycznych o pakcie Ribbentrop-Mołotow, a na religii w kościelnej salce o Katyniu…

Od roku 1992/93 – dyrektorem została Danuta Szemplińska. Oddano do użytku sale szkolne w tzw. Domu Strażaka. Uczyły się tam klasy 0 – III. Zlokalizowano tam również bibliotekę szkolną. W czasie wakacji w szkole założone zostało centralne ogrzewanie. Pomimo trudnych warunków lokalowych kontakt i praca z dziećmi sprawiała, że nauczyciele cierpliwie oczekiwali na polepszenie warunków pracy.

W 1994 roku dzięki pozyskaniu funduszy z Europejskiej Fundacji Rozwoju Wsi i Rolnictwa budynek szkoły został odnowiony. 4 października 1994 r. w 60 rocznice rocznicę otwarcia szkoły odwiedził ją ks. biskup Roman Marcinkowski, który spotkał się z nauczycielami i uczniami.

1 września 1999 r.- w wyniku reform oświaty w Janowcu Kościelnym rozpoczął działalność Zespół Szkół, w skład którego weszła istniejąca szkoła podstawowa oraz nowo utworzone gimnazjum. Funkcja dyrektora powierzona została Ewie Lisek. Przez pierwsze dwa lata, gimnazjum – jedyna tego typu szkoła w gminie, funkcjonowało w Domu Strażaka.

W miarę napływu kolejnych roczników uczniów koniecznym stała się nie tylko zmiana lokalizacji szkoły— przeniesienie do budynku szkoły podstawowej, ale również jej rozbudowa. Władze samorządowe pod kierunkiem ówczesnego Wójta Mirosława Piotrkowskiego zadecydowały o budowie nowego budynku gimnazjum. Prace ziemne rozpoczęły się w październiku 2000 r.. Trudna sytuacja finansowa gminy uniemożliwiała szybkie zakończenie budowy.

Jednak dzięki staraniom kolejnych władz samorządowych pod kierunkiem wójt Danuty Puchalskiej budynek gimnazjum został ukończony i od 12 czerwca 2006 r. młodzież z gminy może się uczyć nie tylko w przestronnych, ale również w doskonale wyposażonych izbach lekcyjnych. Jest to czas realizacji różnorodnych projektów edukacyjnych i pozyskiwania znacznych środków finansowych.

Podczas uroczystości otwarcia nowego budynku gimnazjum, Zespołowi Szkół nadane zostało imię Jana Pawła II oraz przekazano sztandar ufundowany przez społeczność lokalną.
Szkoła posiada oprócz obecnie nowoczesnego budynku, świetnie wyposażanych sal, szczególny klimat minionych lat…

Jeszcze dziś babcie uczą swe wnuczęta wiersza z tamtych lat, łącząc to, co było z teraźniejszością:

Modlę się do Ciebie
Boże, Ojcze w niebie,
Za tatka, mamusię
Za moją lalusię…
Za dom nasz się modlę
Za orła w godle
Za dzionki wesołe i za całą nasza szkołę…