Psychomama Julia: Bardzo lubię moje życie

— Co każdego dnia napędza cię do działania?
— Napędza mnie świadomość tego, co chcę w życiu osiągnąć. Pewne rzeczy lubię robić, inne nie. Staram się zatem wybierać najczęściej to, co lubię, by ograniczyć do minimum robienie rzeczy, których nie lubię. W ten sposób organizuję każdy mój dzień. To wszystko sprawia, że bardzo lubię moje życie. To, że mogę je przeżywać w ten sposób, by było dla mnie dobre. Każdego dnia wstaję i czuję wdzięczność, że moje życie jest takie, jakie sobie wymarzyłam.

— Może to dlatego, że masz za sobą trudne doświadczenia. Spadłaś z czterech tysięcy metrów, miałaś złamany kręgosłup, śruby. Nie wszyscy podnieśliby się po takim wypadku. Stało się tak, bo miałaś wokół siebie osoby, które nie pozwoliły ci się poddać?
— Jest we mnie lęk przed niepełnosprawnością, tym, że mogę być uzależniona od innych osób. Co mi pomogło? Wyznaczyłam sobie cel – nigdy więcej w swoim życiu nie zobaczyć śniegu. By go zrealizować, musiałam być sprawna. Miałam szczęście, że natychmiast zostałam otoczona opieką. Przychodziła do mnie terapeutka, bardzo dużo medytowałam. Wiedziałam, że jest mi źle. Nikt nie wiedział też, czy na nowo będę mogła chodzić, a jeśli tak, czy będę mogła poruszać się w takim stopniu jak przed wypadkiem. Potrzebowałam wsparcia, ale nie milczałam, nie czekałam na nie, a byłam aktywna w jego poszukiwaniu. Otwarcie mówiłam o swoich potrzebach. To okazało się skuteczne.

— To wszystko spowodowało, że dziś pomagasz innym? Jesteś psychologiem, twórcą internetowym.
— Zawsze kochałam psychologię. Choć dziś moją największą miłością są Fergus i Wilde. Jednak wszystko to, co robię, było naturalną konsekwencją moich wyborów. Dziś biznes opiera się na szybkim zysku, nie skupia się na psychologicznych aspektach prowadzenia firmy. Wiedziałam więc, że w takiej przestrzeni biznesu nie ma dla mnie miejsca. To wszystko, co przeżyłam, sprawiło, że dziś wiem, co chcę przekazać i co mówić, na moich zasadach.

— Zbudowałaś swoją siłę. No właśnie, bo często też mówisz o tym, że dbamy o dietę, ale nie pamiętamy o budowaniu odporności psychicznej. Może dzieje się tak, bo nikt nie uczy nas, że to jest tak ważne.
— Tak, nikt nas nie uczy. W książce „Love First” mówię o tym, że miłość to nie bajka, ale kompetencja. To właśnie świadome podejście do budowania relacji, szukania wartościowych partnerów i pracy nad sobą, aby związek był źródłem wsparcia i radości – nie tylko codziennych zmagań. Mówię też o tym, że nie potrafimy o siebie zadbać, nie słuchamy zarówno siebie jak i innych, nie umiemy określać swoich potrzeb. Traktujmy siebie tak, jak najlepszy rodzic traktuje swoje dziecko: życzy mu jak najlepiej i zachęca go do tego, żeby osiągnął coraz lepiej i coraz więcej. Zmień wszystko, co ci nie służy. Może nie od razu. Ale chociażby po trochu każdego dnia.

— By traktować siebie dobrze, trzeba mieć w sobie trochę optymizmu. Tymczasem jesteśmy społeczeństwem smutnych ludzi. Ty pokazujesz, że można przełamać te przekonania.
— Myślę, że najlepiej skupić się na celu, jak mówiłam wcześniej. Wtedy będziemy wiedzieć, co nas od niego oddala, a co przybliża.

— Jesteś mamą. To też ułatwia wyznaczanie celów?
— Rodzicielstwo jest jedną z moich ulubionych ról, ale mam ich wiele. Stworzyłam m.in. filozofię Parents First, która mówi, że zanim wychowasz dziecko, musisz wychować siebie. Musisz stać się samoświadomy. Dziecko uczy się przez obserwowanie. Kiedy żyjesz dobrym życiem, tworzysz dobre relacje, twoje dziecko uczy się takiego życia patrząc na ciebie. Każdy człowiek, a tym bardziej rodzic, powinien umieć dobierać odpowiednie narzędzia do drugiej osoby – tak, żeby nie być buldożerem, tylko wiatrem w żagle drugiej osoby.

— Czujesz się dziś spełniona?
— Tak. Zawsze jestem głodna, i dosłownie, i metaforycznie. Mam w sobie ciekawość świata. Czuję się spełniona, ale jednocześnie wiem, że jeszcze wiele przede mną.

— Tak na zakończenie. Wiem, że masz dom na Mazurach, ale uwielbiasz też ciepło. Jak to udaje się pogodzić?
— Kiedy w Polsce jest zimno, mieszkam w Meksyku. Gdy w Polsce jest już cieplej, przyjeżdżam na Mazury.
Katarzyna Janków-Mazurkiewicz