Czerwony Tulipan bardzo subiektywnie [ROZMOWA]

— Kiedy rozpoczęła się pana przygoda z muzyką?
— W moim domu zawsze była obecna muzyka. Tato grał na akordeonie, gitarze i robi to nadal. To on mnie zaraził muzykowaniem. Później w szkołach ponadpodstawowych znaleźli się koledzy. Grałem z nimi w zespole metalowym. Tam nauczyłem się tzw. „biegania po strunach”, wbrew pozorom musiałem się nauczyć dobrze grać. Grałem też okolicznościowo w zespole szkolnym. W pewnym momencie, na mojej drodze stanął Waldemar Śmiałkowski. On był wówczas w szkole muzycznej. Jej uczniowie wychodzili i grali tzw „Popis” na placu Rocha. Słuchałem więc muzyki klasycznej, gitarowej i spodobało mi się. On mnie zachęcił do nauki w szkole muzycznej i zaczęliśmy razem grać. To był przeciwny biegun tego, co robiłem do tej pory. Z muzyki metalowej przeniosłem się na poezję śpiewaną i metalowe struny. Dalej grałem z Waldkiem, Ewą Orzech. Razem startowaliśmy w różnych konkursach. Włóczyliśmy się trochę po kraju.

— Jak pan trafiły do Czerwonego Tulipana?
— W Olsztynie na którymś z konkursów poezji śpiewanej spotkałem się z Czerwonym Tulipanem. Oni byli gwiazdami, a ja zwykłym uczestnikiem. Stefan Brzozowski, podczas rozmów w kuluarach, zaproponował mi granie w ich lokalu, przy teatrze. Ewa Orzech, pracującą tam przez jakiś czas, zachęciła mnie. Zgodziłem się i tak mi zostało. Nasz wspólny początek zaczął się chyba w 1991 roku. Najpierw grałem co jakiś czas, a potem zostałem na stałe. Do dziś żyję z muzyki i w zasadzie nie robiłem nic innego.

— Miał pan różne inspiracje muzyczne. Poezja śpiewana jest dzisiaj pana „bajką”?
— Na pewno, jestem o tym przekonany. To rzeczywiście się zmieniało u mnie. Początkowo w piosence słowa nie miały dla mnie większego znaczenia. Interesowało mnie granie na gitarze. Z biegiem czasu zauważyłem, że gra się na jakiś temat. Łatwiej jest akompaniować, gdy jest dobry tekst. Tekst musi być ważny, mieć znaczenie, wpływać na człowieka i zmuszać go do myślenia.

— Czy uważa pan, że Czerwony Tulipan ma do zrealizowania jakąś misję?
— Nie wiem czy określenie „misja” jest odpowiednie. To brzmi tak górnolotnie, jak zbawianie świata. Moim zdaniem istotne jest tu krzewienie piosenek z dobrym tekstem, dobrą muzyką i dobrze wykonaną. Ma to być dobre rzemiosło przeciwieństwo tej „sieczki” jaka zalewa dziś świat. Ktoś może takie działanie nazywać misją. Jak zwał, tak zwał. Po prostu robimy swoje. Mamy swoje grono odbiorców.

— Kto w Czerwonym Tulipanie wybiera teksty, skupia się na przesłaniu?
— Bywa różnie. Czasami dziewczyny znajdują same coś ciekawego. Największy w tym udział ma Stefan. On jest kompozytorem, do niego ludzie wysyłają swoje wiersze, teksty. Stefan szczególną wagę przywiązuje do słowa. Dla niego piosenka musi być o czymś. Dla nas jest istotne że, ona musi stać się nasza, pasować do nas. Ten tekst w naszym wykonaniu musi brzmieć wiarygodnie. Istnieje mnóstwo tekstów, nawet niezłych, ale nie bierzemy ich na tzw warsztat, bo nie brzmią „po naszemu”, Czerwony Tulipan ma swój charakter.

— Jakby pan scharakteryzował zespół, jego członków?
— Myślę, że członkowie zespołu są podobni w życiu do tego, jak wyrażają siebie na scenie. Każde wykonanie jest kreacją, ale przekazuje dla nas istotne przesłanie. Dlatego nasze piosenki tak wpływają na słuchaczy. Ponieważ są one prawdziwe.