Sukces Agaty Dowhań i jej... Sukcesu

Kiedy jeszcze byłam w liceum, chodziłam do domu kultury na zajęcia grupy wokalnej. W składzie zespołu były same dziewczyny, a instruktorem był nauczyciel z liceum muzycznego, Janusz Kępski, przyszły kompozytor pięknej piosenki „Jaskółka uwięziona”. Śpiewałyśmy popularne piosenki, ale kiedy w przerwach prób nasz instruktor dla relaksu grał Beethovena, Bacha, Chopina, tak bardzo nam się to spodobało, że podsunęłyśmy mu pomysł, aby spróbować zaśpiewać muzykę poważną. Pomysł chwycił i zaczęłyśmy mozolnie nad nim pracować. Instruktor zmieniał skład zespołu wielokrotnie, bo dziewczyny nie mogły sprostać jego wymaganiom. Z całej grupy zostałam tylko ja, a pozostałe dziewczyny przyprowadził z liceum muzycznego i w ten sposób powstał zespół Partita. Kępski jednak postawił mi warunek, że jeśli chcę śpiewać w zespole, to muszę iść do szkoły muzycznej. Chętnie na to przystałam i rozpoczęłam naukę śpiewu klasycznego, jednocześnie praktykując w Particie.

Po roku działalności nagrałyśmy w Polskich Nagraniach płytę długogrającą z transkrypcjami muzyki poważnej. Był to pierwszy zespół młodzieżowy, który śpiewał tego rodzaju muzykę. Z tym repertuarem zostałyśmy zaproszone do USA. Przeżyłam wspaniałą przygodę życia, płynąc Batorym przez prawie dwa tygodnie na drugą półkulę naszej planety. Z okresu pracy z Partitą wspominam pięknie współpracę z Adamem Hanuszkiewiczem w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Zagrałyśmy tam śpiewające pensjonarki w „Emancypantkach” Prusa. Cóż to była za frajda! Regularna praca na żywo w teatrze i to z takimi sławami, jak Hanuszkiewicz i Tadeusz Janczar. Ciekawiło mnie to życie teatralne, nie tylko na scenie, ale także za kulisami. Poczułam tam prawdziwą magię teatru.

Po zmianach kierownictwa w Particie zmienił się również skład zespołu i repertuar. Ja potrzebowałam również jakiejś zmiany. Odeszłam z zespołu i zdałam egzamin do Policealnego Studium Architektury. Dyplom ukończenia Szkoły z piątką leży sobie spokojnie w szufladzie wśród moich ważnych dokumentów i nie wadzi nikomu.

Do Alibabek trafiłam w 1974 r. na zastępstwo. Zadzwonił do mnie wtedy Juliusz Loranc i poprosił o dołączenie do zespołu na wyjazd na Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu, ponieważ jedna z Alibabek nie może pojechać z powodu zagrożonej ciąży. Pojechałam wtedy na festiwal i na nowo złapałam bakcyla, dlatego w mojej szufladzie nadal leży opuszczony przeze mnie dyplom technika architekta, a ja śpiewam, śpiewam i uczę śpiewu do tej pory. Alibabki mnie zaakceptowały. Po powrocie nieobecnej dziewczyny, ja z moim sopranem, też okazałam się potrzebna. Przyjęcie mnie do zespołu potraktowałam, jako nobilitację. Zawsze podobał mi się ich repertuar i brzmienie wokalne.

Ponad dwadzieścia lat temu założyłam Studio Wokalne „SUKCES”. Wraz kadrą instruktorską prowadzę placówki w Kętrzyńskim Centrum Kultury, w Biskupieckim Domu Kultury (CKTiS), w Przedszkolu w Pieckach, w Rozogach w gminie Sorkwity, i w Centrum Kultury i Turystyki w Mrągowie. Z Mrągowem współpracuję już 20 lat i z tej okazji, 30 czerwca o godzinie 12.00, odbędzie się widowisko jubileuszowe w sali widowiskowej CKiT.