Do Michała Kajki przyjechały Mikołajki

W muzeum spotkaliśmy się z niezwykle sympatycznym panem, który oprowadził nas po muzeum i przybliżył nam postać Michała Kajki, a także jego twórczości, osadzając życie tego mazurskiego poety ludowego w realiach historycznych czasów w których żył, pracował i tworzył.

Kiedy już nakarmieni strawą duchową opuściliśmy progi domu Michała Kajki, w ogrodzie czekało na nas płonące ognisko, gdzie mogliśmy posilić się i upiec tradycyjne kiełbaski.

W drodze powrotnej odwiedziliśmy w Orzyszu niezwykle czarujący, nowoczesny park z tężniami i grotą solną, pełen miejsc do odpoczynku i relaksu, a także pełen ciekawych i inspirujących zabaw dla dzieci.

Zatrzymaliśmy się też na chwilę w Okartowie przy kościele pw. Najświętszego Serca Maryi Panny, gdzie mogliśmy obejrzeć wnętrze tej niezwykłej świątyni. Kościół ten niegdyś ewangelicki został starannie odrestaurowany, mogliśmy więc podziwiać przepiękne malowidła zdobiące stropy empor, gzymsy i filary.
W doskonałych humorach, napełnieni wrażeniami wróciliśmy do domów, nie mogąc nadziwić się jak szybko upływa czas w miłym towarzystwie.

Dziękujemy naszym mentorkom, paniom bibliotekarkom, które zorganizowały nam tę piękną wycieczkę, a także za ich całoroczną pełną poświęcenia i życzliwości pracę przy prowadzeniu spotkań Mikołajskiego Klubu Poezji.
Do zobaczenia we wrześniu!
Krystyna Ewa Głodek

***
Do Michała Kajki jadą Mikołajki

Już wakacje się zbliżają,
szkolny kończy się już rok,
wszyscy lata wyglądają,
wszelkie troski idą w bok.

Koniec też spotkań z poezją,
wakacyjna przerwa krótka,
a kończymy wręcz z finezją,
bo jedziemy do Ogródka.

W miejscu co poetów łączy,
w sercu Mazur, w domu Kajki,
roczny spotkań cykl się zakończy,
Klub Poezji Mikołajki.

Przy ognisku z przyjaciółmi,
czar poezji niech zapłonie,
w iskrach weny, w cieple rymów,
na przyrody pięknym łonie.

Hołd oddamy tam poecie,
co Mazury wierszem sławił,
opisywał zwykłe życie,
w którym Bóg mu błogosławił.

Tu urodził się, pracował,
rzemieślnikiem był tu znanym,
tu potomstwa się dochował,
tu też został pochowany.

Dom w Ogródku, dziś Muzeum,
w swoich progach nas przywita,
więc za domem, przy ognisku,
Klub Poezji wiersze czyta.

Wspólne miłe chwile z rymem,
są jak iskry prosto z ogniska,
ulatują szybko z dymem,
tak ulotna chwila pryska.

Znów spotkamy się jesienią,
wzbogaceni przeżyciami,
letnie chwile nas nie zmienią,
starsi, ale wciąż ci sami.

KRYSTYNA EWA GŁODEK