Pomiędzy... oczekiwaniem a rzeczywistością... Agnieszka Warsza

Jak piszą organizatorzy wystawy Agnieszka Warsza: "w swojej twórczości kieruje się głównie kobiecą intuicją i wrażliwością. To damski pierwiastek jest głównym bodźcem do działania i tematem przedstawień.

Najbardziej interesują ją kwestie pomiędzy – pomiędzy światem emocji, uczuć i przemyśleń a materialną projekcją, warstwą fizyczną.
Oba zagadnienia są równoważne i nierozerwalnie na siebie oddziałują".

Magister Sztuki Alicja Król tak pisze o wystawie pani Agnieszki:

"Prezentowana wystawa składa się z prac wykonanych w technice asamblażu. Pojedyncze obrazy składają się w jednolitą kompozycję tematyczną. Technika asamblażu znana jest od lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Ciągle ewoluuje, technicznie nie jest jeszcze kategorią do końca wyeksploatowaną.

W pracach nowoczesnych dozwolone jest praktycznie wszystko, używanie dowolnych materiałów i różnorodnych kompozycji.

Artystka korzysta z ciekawych rozwiązań technicznych i alternatywnych materiałów do których należą, m.in.: lalki Barbie, sztuczne zwierzęta, gałęzie, farby, lakiery na ciężkich płytach.

Cykl przedstawianych prac nacechowany jest głębokim zaangażowaniem intelektualno–emocjonalnym. Ta sztuka powstała w nurcie feministycznym, a mianowicie: „o kobietach, od kobiet, dla kobiet”.

Artystka w swoich najnowszych dziełach przyjęła postawę skrajnie krytyczną względem mass mediów i przestarzałych wzorców kulturowych. Neguje bowiem postawę idealizującą kobiety i tworzącą ich mylny obraz.

Odrzuca idee ślepego podążania za modą, karierą, bogactwem, czy powierzchownością. Nie pomija kwestii chirurgii kosmetycznej, zaburzeń psychicznych oraz ogólnego wychowania młodych dziewcząt.

Analizując tematykę prac przychodzi na myśl Zbigniew Libera z filmem „Jak tresuje się dziewczynki”.

Agnieszka Warsza przełożyła podobną i uwspółcześnioną obserwację tego zjawiska i jego skutków na swój sposób plastycznego wyrazu.

Mimo momentami nieprzyjemnych przedstawień, artystka pragnie przekazać innym, że nie są osamotnione, ani w cierpieniu, ani w radości.

Waga kobiety na świecie jest niepodważalna i niezastąpiona. Bez niej nie byłoby życia, czułości i pożądania.

Autorka podkreśla, że to piękno tkwi w kontrastach: „Chociaż jest krucha i rozpada się codziennie na milion kawałków to wstaje rano, sunie do roboty, nakarmi płaczące dzieci, przytuli, ukocha, naprawi świat tymi swoimi małymi rączkami.”